องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 328

หนานกงเย่มองและลิกคิ้ว แววตาลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง：“เป็นเพราะน้ำที่นี่ลึกและกว้างใหญ่มากเกินไป ข้าจึงต้องตัดเปลี่ยนเส้นทางน้ำที่นี่ มิเช่นนั้นไม่ช้าก็เร็วจะต้องย้อนกลับ

อวิ๋นอวิ๋น ข้ารู้ว่าผู้คนในที่ของเจ้าต้องแบกรับความผิดพลาดในสิ่งที่ทำด้วยตนเอง

ข้าก็คิดเช่นนั้น หากเกินอะไรขึ้นกับข้า ข้าหวังเพียงว่าอวิ๋นอวิ๋นจะไม่เป็นอะไร

แต่หากปล่อยพวกเขาไปก็จะสร้างปัญหาให้ลูกหลานของข้าในภายหน้า

ข้าไม่มีทางจะทำเป็นเล่นอย่างเด็ดขาด

และมีเพียงวิธีเดียวคือต้องตัดรากถอนโคน

ตัดทางหนีทีไล่ของพวกเขา”

“ท่านอ๋องกล่าวเช่นนี้ ทรงไม่เป็นกังวลเลยหรือเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นยังคงรู้สึกว่าลั่วสุ่ยแห่งนี้ ผู้คนดูท้อแท้สิ้นหวัง

จู่ ๆ ตระกูลเฉินก็ถูกตัดหัวทั้งตระกูล และบอกว่าพวกเขาเป็นกบฏ คนที่นี่อาจไม่เชื่อ และเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่ามีคนยุให้รำตำให้รั่ว

เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ที่นี่จึงกลายเป็นเช่นนี้？

“ข้ามีแผนของตนเอง วันนี้ฮูหยินใหญ่กลับมา คนเก่าคนแก่ของเฉินกั๋วกงก็จะมาที่นี่ พวกเขาจะเข้ายึดครองลั่วสุ่ยแห่งนี้อีกครั้ง แม้ว่าคนในตระกูลเฉินจะมีใจออกห่างและไม่กล้าบุ่มบ่าม

บางอย่างจำเป็นต้องใช้เวลา แต่ข้าเชื่อว่า

พวกเขาจะเป็นเหมือนเด็กคนนี้ และเข้าใจว่าต้าเหลียงไม่เคยปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างไม่ยุติธรรม！”

ฉีเฟยอวิ๋นมองหนานกงเย่อยู่ครู่หนึ่ง：“ท่านอ๋องว่าอย่างไรก็อย่างนั้นเถอะเพคะ”

นางตรวจดูอาการของเด็กเรียบร้อยแล้ว และแน่ใจว่าไม่มีปัญหา นางถามหนานกงเย่ว่า：“ท่านอ๋อง เขาชื่ออะไร ตั้งชื่อแล้วหรือไม่เพคะ？”

“ข้ายังไม่ได้คิดเลย เช่นนั้นอวิ๋นอวิ๋นตั้งจะดีกว่า” หนานกงเย่จับมือเด็กแล้วปล่อย จากนั้นก็มองดูเด็กคนนี้อย่างละเอียดรอบคอบ

ฉีเฟยอวิ๋นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“แม้ว่าตระกูลเฉินจะกบฏ แต่เขาก็ไม่เกี่ยวอะไรด้วย ท่านอ๋องกำจัดตระกูลเฉินจนสิ้นซากแล้ว ถือว่าหายกัน

ในตอนนั้นเพื่อที่จะช่วยเสด็จปู่ เฉินกั๋วกงยอมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย และมีความดีความชอบในการสู้รบเพื่อต้าเหลียง กล่าวได้ว่าทำงานด้วยความมุมานะจนมีคุณูปการสูง

อันที่จริงก็ยังติดค้างพวกเขาอยู่

เช่นนั้นให้เด็กคนนี้ชื่อว่าเฉินเอิน”

หนานกงเย่คิดอยู่ครู่หนึ่ง：“ให้เขาชื่อเฉินเอิน”

“หากเขาอยากกินนม จะทำอย่างไรเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีประสบการณ์ในการดูแลเด็ก และตั้งแต่เข้าประตูมา เด็กคนนี้ก็ไม่เคยร้องไห้เลย

“มีเวลาไม่มากแล้ว เราควรไปกันได้แล้ว อวิ๋นอวิ๋นปล่อยให้เขาหลับไปสักพักก่อน หลังจากที่เราจากไปแล้วค่อยให้เขาตื่นขึ้นมา”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เด็กน้อยคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง และมีวิธีที่จะทำให้เขาหลับได้

นางหยิบยาผงขึ้นมาวางไว้บนนิ้วมือ แล้วใส่เข้าไปในปากเด็ก เด็กน้อยแลบลิ้นออกมาเลียแล้วค่อย ๆ หลับไป

หนานกงเย่ถามว่า：“ยาชาหรือ？”

“ยาชาจะใช้กับเด็กได้อย่างไรเพคะ นี่เรียกว่าน้ำมันหอมระเหย อันนี้หม่อมฉันยังไม่เคยใช้ แต่หม่อมฉันศึกษามาสักพักแล้ว

เดิมทีหม่อมฉันจะให้ผู้อื่นใช้ ของสิ่งนี้สกัดได้ยาก แต่กินแล้วจะไม่เป็นอันตราย ไร้สีไร้รส เวลาในการหลับนั้นสามารถกำหนดได้ตามปริมาณของยา เมื่อถึงเวลาที่กำหนดแล้ว ฤทธิ์ของยาก็จะสลายไปและตื่นขึ้นมาเพคะ”

“ในเมื่อไร้สีไร้รส และเหตุใดถึงเรียกว่าน้ำมันหอมระเหย？” หนานกงเย่ถามอย่างสงสัย

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน：“ของหลายสิ่งหลายอย่างก็ล้วนแต่เป็นช่นนี้ไม่ใช่หรือเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่เรียกชื่อให้มันน่าฟัง”

หนานกงเย่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นและไม่ได้พูดอะไรมาก นางเอาผ้าคลุมหัวเด็กแล้วหันไปมองข้างนอก

ทหารกลุ่มหนึ่งเดินเข้าประตูไป ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ：“เร็วจัง？”

“ไปกันเถอะ”

หนานกงเย่เดินไปข้างหน้า ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มตะกร้าแล้วเดินตามไป

ในลานมีทหารยืนอยู่สองกลุ่ม และเมื่อพวกเขาเห็นหนานกงเย่ก็คุกเข่าลงในทันที