องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 327

ทุกอย่างเป็นไปดังที่ฉีเฟยอวิ๋นคาดการณ์ หนานกงเย่ไม่ใช่คนใจอ่อน เข้าไปวันแรกก็สังหารไปแล้วสิบกว่าชีวิต

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสืบคดีแล้ว เนื่องจากได้ตัดสินโทษของตระกูลเฉินเป็นที่เรียบร้อย การมาเยือนของหนานกงเย่จึงมีเพียงคำเดียว ฆ่า！

เขาไม่ไต่ถามคนตระกูลเฉินก็สั่งการให้ปลิดชีพทันที

ผู้ที่มีอายุมากที่สุดก็เห็นจะเป็นฮูหยินรอง โดยมีอายุแปดสิบกว่าปีแล้ว ซึ่งอายุน้อยกว่าฮูหยินใหญ่เฉินกั๋วกงเพียงไม่กี่ปี

ครั้นสังหารฮูหยินรอง ฉีเฟยอวิ๋นก็ยืนมองจากที่ไม่ไกลออกไปมากนัก ฮูหยินรองตายลำดับสุดท้ายจากคนนับสิบ

หนานกงเย่ไล่เข่นฆ่าจากตรงกลาง หนึ่งในนั้นมีบุตรชายคนโตของฮูหยินรองอยู่ด้วย ตอนที่สังหารคนผู้นี้ คนด้านล่างส่งเสียงร้องโหยหวน เด็กอายุน้อยเห็นภาพนี้แล้วเกือบจะวิปลาส สถานที่จึงอเนจอนาถผิดปกติ

ฮูหยินรองเห็นบุตรชายล้มตายต่อหน้าต่อตาไปทีละคน นางก็ตกใจจนเบิกตาโพลง ชั่วพริบตาเดียวก็แก่ขึ้นหลายสิบปี ยายแก่แร้งทึ้งคนหนึ่ง ไม่รู้เป็นเพราะถูกโจมตีจนยอมรับไม่ได้ หรือว่ายอมรับความจริงได้แล้ว

นางเอาแต่จ้องมองเลือดสดตรงหน้าอย่างไม่ไหวติง

ฉีเฟยอวิ๋นยืนมองสักพักเดียวก็เดินจากไป เธอเป็นหมอ ทนดูการเข่นฆ่าไม่ได้

พอกลับไปถึง ฉีเฟยอวิ๋นก็นั่งเหม่อลอย เธอไม่รู้ว่าตัวเองแต่งงานกับคนประเภทใด

สามวันมานี้ หนานกงเย่ทำตัวเหลวแหลก เขาสังหารคนนับไม่ถ้วน เลือดเย็นไร้เมตตา เอาชีวิตขุนนางกบฏอย่างไม่ใยดี

และสามวันนี้ ฉีเฟยอวิ๋นพักอยู่ในจวนตระกูลเฉินตลอด ไม่ยอมไปไหน เธอไม่อยากรับรู้เรื่องราวด้านนอก ไม่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านนอก เธอรู้เพียงว่า หลังสามวันผ่านไป คนสกุลเฉินคนสุดท้ายถูกลากตัวออกไป

คนนี้เป็นสตรีอ่อนเยาว์ อายุเพียงสิบกว่าปี นางเป็นหลานสะใภ้เอกตระกูลเฉิน พึ่งแต่งงานเข้ามาไม่ถึงปี ตอนนี้ท้องแก่จวนจะคลอดแล้ว

ตอนที่คนตระกูลเฉินพึ่งโดนลากออกไปสังหาร สตรีผู้นี้ก็กำลังร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล ต่อมานางก็ร้องไห้จนกลายเป็นคนโง่ นางเหม่อลอยอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมกินข้าวปลาอาหารเลย

จนถึงเวลาที่นางโดนลากออกมา ฉีเฟยอวิ๋นมองท้องของนางอย่างใจลอย จิ้งจอกหางสั้นวิ่งไปวนมาใต้เท้าฉีเฟยอวิ๋น เหนือศีรษะยังมีอีกาโบยบินอยู่บนฟากฟ้า

ระหว่างที่สตรีผู้นี้ก้าวเท้าเดิน ยังมีโลหิตไหลซึมออกมาทางกางเกง ฉีเฟยอวิ๋นตระหนักถึงลูกของตน หนานกงเย่เอาชีวิตผู้คนมากขนาดนี้ วันหน้าจะทำอย่างไรดี?

ทว่าเธอเข้าใจกว่าใคร สรรพสิ่งทุกอย่างบนโลก ใต้หล้าสำคัญที่สุด

ไม่สังหาร ไฉนจะมีใต้หล้าที่สงบสุข มั่นคงได้?

ยุคสมัยแตกต่างกัน เธอไม่อาจควบคุมได้

เพียงแต่ฉีเฟยอวิ๋นกำลังครุ่นคิดว่า ในแคว้นต้าเหลียงอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้ หนานกงเย่ไม่คิดจะนั่งตำแหน่งนั้น ทว่าเขากลับแบกรับสมญานามว่า ปีศาจคร่าชีวิต

เขามีเจตนาอันใดกันแน่ หรือว่าเพื่อแคว้นต้าเหลียง เขาเดินอยู่บนเส้นทางที่ไม่อาจหวนกลับ เขายินดีกลายเป็นปีศาจคร่าชีวิต เพื่อจะให้แคว้นต้าเหลียงยืนยงนับหมื่นปีหรือ?

เมื่อเลยเที่ยงฉีเฟยอวิ๋นก็พักผ่อนสักพัก เธอได้ยินด้านนอกมีเสียงฝีเท้า เธอลืมตาขึ้นพลันเห็นหนานกงเย่ในชุดดำ เดินถือตะกร้าเข้ามา

ตะกร้าไม่ได้ใหญ่มากนัก ทว่าด้านบนมีผ้าห่มใยไหมสีขาว ด้านในผ้าห่มมีแขนเสื้อสีแดงเผยออกมา ด้านในแขนเสื้อมีมือเล็กอันขาวนวลยื่นออกมา บริเวณข้อมือมีเชือกสีแดงผูกอยู่ บนเชือกสีแดงมีลูกกระพรวนหนึ่งอัน ช่างน่ารักเหลือเกิน

เมื่อกระดุกกระดิก ลูกกระพรวนก็ส่งเสียงดังขึ้น

ฉีเฟยอวิ๋นรีบลงจากเตียงแล้วสวมรองเท้า เดินไปหาหนานกงเย่ เขามอบตะกร้าให้ฉีเฟยอวิ๋น

"ตอนข้าเดินเล่นด้านนอก เห็นมีเด็กคนหนึ่ง"

ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มตะกร้าไว้แล้วเปิดดู เป็นทารกแรกเกิดทีกำลังจ้องตามองมา เพราะเอาผ้าคลุมบนหัวของเขาออก ดวงตาที่ยังไม่ค่อยมองเห็นของเขาจึงมองมายังฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นยืนอึ้งครึ่งค่อนวัน เธอเกือบทำตะกร้าตกพื้นแล้วเชียว

หนานกงเย่ยื่นมือรับไว้ทัน พยุงฉีเฟยอวิ๋นเดินไปด้านข้าง