องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 335

แผลของเฉินอวิ๋นเจี๋ยต้องเย็บและแผลก็เริ่มอักเสบแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าหนานกงเย่ต้องการสร้างปัญหาใหญ่ให้กับนาง ตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์อยู่ แล้วยังต้องวุ่นไปวุ่นมาอยู่ทุกวันซึ่งก็จนปัญญาซะแล้ว!

บาดแผลถูกเย็บเรียบร้อย จากนั้นก็ลดการอักเสบให้กับเฉินอวิ๋นเจี๋ยแล้ว ตอนนี้ก็เวลาบ่ายแล้วฉีเฟยอวิ๋นนั้นเหนื่อยซะจนเหงื่อท่วมร่าง

นั่งลงแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็เช็ดเหงื่อตรงใบหน้า อย่างไรก็ตามร่างกายของเจ้าของร่างเดิมนั้นย่ำแย่ยิ่งนัก

“พระชายาเย่แล้วอวิ๋นเจี๋ยหล่ะ?” เสนาบดีเฉินถามฉีเฟยอวิ๋นอย่างไม่วางใจ

“ยังไม่สามารถรับรองได้ ลักษณะเช่นนี้ของเขานั้นข้าก็ทำสิ่งใดได้ไม่มาก ทำได้เพียงแค่รอให้เขาตื่นมา ตอนนี้แผลของเขาเริ่มอักเสบแล้ว จะหายหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเขาแล้ว ตอนนี้ข้าไม่ได้มียาสมุนไพรที่ให้เขาใช้ได้มากนัก เขาได้รับบาดเจ็บแล้วยังถูกทำให้ล่าช้าเป็นเวลานาน" ฉีเฟยอวิ๋นลำบากใจเล็กน้อยจึงไม่อยากกล่าวสิ่งใดมาก นี่เป็นอาการบาดเจ็บไม่ใช่ยาพิษ หากถูกพิษยังดีได้ทว่าได้รับบาดเจ็บนั้นจัดการได้ยาก

เมื่อเสนาบดีเฉินได้ยินเช่นนั้นใบหน้านั้นซีดเผือด มองดูฉีเฟยอวิ๋นเป็นเวลานานจึงได้เปิดปาก พอเปิดปากขึ้นมาก็เป็นการวิงวอน

“กระหม่อมผู้ต่ำต้อยขอร้องพระชายาเย่แล้ว ช่วยชีวิตลูกชายของข้าด้วยเถอะ” ในชีวิตนี้ผู้ที่เสนาบดีเฉินรักมากที่สุดก็เฉินอวิ๋นเจี๋ย แม้ว่าบางครั้งลูกชายนั้นจะไม่เชื่อฟังราวกับว่าไม่ได้เกิดมาจากเขา แต่ในสายตาของเขานั้นในบรรดาบุตรชายบุตรสาวทั้งสี่คนก็เป็นเฉินอวิ๋นเจี๋ยที่ได้ดั่งใจที่สุด

ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บโดยไม่ทราบสาเหตุแล้วถูกส่งตัวกลับมา เขาไม่ได้ต้องการที่จะโกรธเคืองผู้ใดเป็นเพราะตระกูลเฉินนั้นทำเกินไปแล้วจริงๆ

ในเมื่อเป็นข้าราชบริพารก็ควรน้อมรับฟังคำสั่งของฝ่าบาท หากไม่ได้ทำให้ฝ่าบาททรงขุ่นเคืองแล้วจะเกิดเรื่องราวเช่นในวันนี้ได้เช่นไร

เขายังไม่กล้าถามเลยว่าเรื่องเป็นมาอย่างไรกันแน่

ตอนนี้ในจวนยังไม่มีผู้ใดรู้ ไม่เพียงแต่ลูกชายนั้นได้รับบาดเจ็บ อันที่จริงแล้วยังมีเรื่องที่ลูกสาวถูกส่งไปยังวัดฉือหนิงอีกด้วย

แต่ว่าทางที่ดีในตอนนี้นั้นในใจเสนาบดีเฉินต้องการให้เฉินอวิ๋นเจี๋ยปลอดภัยเท่านั้น เพียงแค่ไม่เป็นไรทุกอย่างก็พูดง่าย

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมา ใจของเสนาบดีเฉินกำลังจะตายซะแล้ว แม้ว่าเขาจะต้องขอร้องและคุกเข่าให้กับฉีเฟยอวิ๋นเพียงแค่เฉินอวิ๋นเจี๋ยสามารถฟื้นขึ้นมาได้เขาก็เต็มใจทั้งสิ้น

ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกลำบากใจอยู่บ้างจากนั้นเหลือบมองยังเฉินอวิ๋นเจี๋ย: "ท่านเสนาบดีไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ แม่ทัพน้อยมีบุญคุณต่อข้าและข้าก็จะช่วยเหลือแม่ทัพน้อยอย่างสุดความสามารถ เพียงแต่ว่าข้าก็มีขีดจำกัดความสามารถ การรักษาอาการบาดเจ็บของเขานั้นต้องใช้ระยะเวลาหนึ่งรวมทั้งโชคด้วย ตอนนี้ในมือของข้าไม่มียาสมุนไพรที่ได้ผลอันมากมาย ต้องสกัดจากตัวยาบางอย่างและต้องใช้เวลา"

ฉีเฟยอวิ๋นจนปัญญาอยู่บ้าง หากสามารถทำน้ำกลั่นได้ก็จะดีมากเช่นนั้นจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นเป็นเท่าตัวเลย

แต่ว่าตอนนี้นางไม่มีความสามารถ

เสนาบดีเฉินใจแตกสลาย ส่วนฉีเฟยอวิ๋นนั้นเดินไปนั่งลงโดยไม่ได้กล่าวสิ่งใด

นางจ้องมองไปยังเฉินอวิ๋นเจี๋ยอย่างเหม่อลอย จะตายไปเช่นนี้ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก

หากว่านางไม่มัวแต่เสียเวลาแล้วมาเร็วกว่านี้ ไม่แน่อาจจะไม่เป็นเช่นไรแล้ว

แต่ว่าตอนนี้เป็นเช่นนี้แล้วนางก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี

หากไม่มียาสมุนไพรบาดแผลของเขาจะติดเชื้อ ตับก็จะได้รับผลไปด้วย หากเป็นเช่นนี้ต่อไปจำต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

หนานกงเย่ท่านคิดสิ่งใดอยู่ ท่านก็ไม่ใช่เด็กอายุสามขวบแล้วหรือคิดว่านางสามารถรักษาทุกอย่างให้หายได้หรือ?

หรือว่าท่านมีใจอิจฉาริษยาตั้งแต่แรกอยู่แล้วจึงต้องการเอาให้ถึงตายเลย?

คิดถึงว่าเจ้าของร่างเดิมยังคงมีความรู้สึกต่อเฉินอวิ๋นเจี๋ยอยู่ ฉีเฟยอวิ๋นจึงรู้สึกกังวลอยู่บ้างจริงๆว่าหนานกงเย่จะล้างแค้นเป็นการส่วนตัว

นั่งอยู่ครู่หนึ่งฉีเฟยอวิ๋นก็นั่งสัปหงก

ก็ไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นนางเริ่มรู้สึกง่วง และง่วงมากจนไม่ไหวซะแล้ว นั่งๆอยู่เปลือกตาของนางก็เริ่มหย่อน ทั้งยังรู้สึกว่าไม่นอนไม่ได้แล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นลูบศีรษะแล้วกำลังจะลุกยืนขึ้น ร่างกายเอนเอียงจนทั้งคนกำลังจะล้มลง

ทำให้เสนาบดีเฉินและฮูหยินเสนาบดีตกใจกลัวไม่น้อยเช่นกัน

ตอนนี้จวนเสนาบดีถูกพายุพัดโหมกระหน่ำซะแล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าคงต้องถูกตัดหัวทั้งตระกูลซะแล้ว

มู่เหมียนมือเร็วตาไวจึงได้ช่วยพยุงฉีเฟยอวิ๋นไว้อย่างรวดเร็ว ครั้งนี้มองไปยังฉีเฟยอวิ๋นอย่างเป็นกังวลอยู่บ้างเพียงแต่ว่าน้ำเสียงยังคงไม่สุภาพเช่นนั้น: "อยู่ดีๆเหตุใดท่านถึงง่วงนอนได้? ไม่ใช่นอนจนถึงกลางวันจึงได้ลุกขึ้นมาหรือ?"

ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้น นี่ไม่ใช่เวลาที่จะถือสาเอาความกับมู่เหมียน นางก็รู้สึกเคยชินกับคำพูดอันบาดใจของมู่เหมียนซะแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจเบาๆด้วยความโล่งอก: “ข้าอยากนอนพักสักหน่อยท่านเฝ้าดูข้าเอาไว้ อาอวี่เจ้ารีบกลับจวนไปเชิญท่านอ๋อง บอกเขาว่าข้าหลับไปแล้วและโรคเก่าก็กำเริบเขาก็จะรู้แล้ว"