องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 338

“อวิ๋นอวิ๋น....”ซูมู่หรงหน้าเสีย กอบกุมที่ไหล่ทั้งสองของของฉีเฟยอวิ๋นแน่น

ฉีเฟยอวิ๋นเจ็บเจียนตาย แต่ทว่าเธอกลับมองซูมู่หรงโดยไม่พูดอะไร

เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร แต่เธอรู้ได้ว่า เธอไม่ตาย แต่กำลังจะไปแล้ว

“ยา ......หีบยา....”

ฉีเฟยอวิ๋นมองหีบยาที่อยู่อีกด้าน เธอเตรียมตัวที่จะไปเวลานี้ เพราะฉะนั้นหีบยาต้องเอาไว้ข้างกาย

ซูมู่หรงชำเลืองมองแล้วรีบเอาให้เธอ

ฉีเฟยอวิ๋นกอดหีบยาไว้แล้วพูดว่า “หัวหน้า คุณเป็นหัวหน้าที่ดีของฉันตลอดไปนะคะ”

“ผมไม่อยากเป็นหัวหน้าของคุณ ผมอยากเป็นสามีของคุณ คุณเป็นของผม”ซูมู่หรงพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ แต่เขาเก็บฉีเฟยอวิ๋นเอาไว้ไม่ได้ ฉีเฟยอวิ๋นที่อยู่ข้างกายเขาค่อยๆจางหายไป

ก่อนที่ฉีเฟยอวิ๋นจะไปเธอจ้องมองซูมู่หรง จนเงาของเขาหายวับไปจากสายตา

หนานกงเย่มาจวนเสนาบดีช้ามาก มู่เหมียนก็คิดไม่ถึงสี่ชั่วโมงแล้วหนานกงเย่ยังไม่มา และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ตื่น

เมื่อคืนมู่เหมียนไม่ค่อยได้นอนพักผ่อนเท่าไหร่เลย วันนี้นางเลยง่วงนอน

พอสัปหงกเข้าหน่อยนางก็ผล็อยหลับไปเลย

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ใช้สายตาบอกเป็นนัยบางอย่างกับสาวใช้ข้างกาย สาวใช้รีบหมุนตัวออกไป เอาขวดเล็กๆใสๆมาส่งมอบให้กับเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ เฉินอวิ๋นเอ๋อร์เปิดฝาออก ด้านในนั้นมีแมงป่องมีพิษสีดำอยู่

นางใช้ตั๋วเงินซื้อมันมาในราคาแพงหูฉี่ นางไม่เคยคิดที่จะเอามาทำร้ายคน แต่ตอนที่เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ซื้อได้ยินฝ่ายตรงข้ามแนะนำสรรพคุณ ทันใดนั้นนางก็นึกถึงฉีเฟยอวิ๋น นางเลยซื้อมาหนึ่งตัว

แมงป่องร่าเริงเป็นอย่างมาก เฉินอวิ๋นเอ๋อร์เดินมาข้างกายฉีเฟยอวิ๋น พยายามหลีกเลี่ยงจากมู่เหมียนจวิ้นจู่อย่างสุดความสามารถ จากนั้นนำแมงป่องไปใส่บนตัวของฉีเฟยอวิ๋น ตอนที่แมงป่องหล่นลงไปแปลกประหลาดมาก มันตกใจเป็นอย่างมากราวกับว่าเจออะไรที่น่ากลัว จนลนลานมาอยู่บนตัวของเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ เฉินอวิ๋นเอ๋อร์รีบปัดออกจากตัวเป็นพัลวัน

ชั่วประเดี๋ยวแมงป่องได้เอาหางปักลงบนมือของเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ นางเจ็บจนร้องเสียงหลงออกมา ขวดแก้วที่อยู่ในมือก็ตกลงมาแตกกระจาย

มู่เหมียนตื่นตกใจจากความฝัน

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ร้องไห้คร่ำครวญ สาวใช้ร้องตกใจกล่าวว่า “คุณหนู คุณหนู”

สาวใช้ร้องเสียงดัง เฉินอวิ๋นเอ๋อร์โซเซนั่งลงบนพื้น ใบหน้าดำคล้ำ สายตาพร่ามัว ชั่วประเดี๋ยวก็ล้มพับลงบนพื้นไร้การตอบสนองแล้ว

สาวใช้ร้องไห้โฮเสียงดังลั่น มู่เหมียนมองเห็นแมงป่องเลยรีบหลบไปอยู่ที่หน้าประตู

พอดีกับที่หนานกงเย่เข้ามา เห็นเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าแล้วสีหน้าอึมครึม รีบเข้าไปดูฉีเฟยอวิ๋นแล้วกล่าวว่า “อวิ๋นอวิ๋น”

เวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นยังไม่ฟื้นขึ้นมา มู่เหมียนเลยกล่าวว่า “เมื่อครู่ข้าหลับ พวกนางน่าจะอยากทำร้ายคน แต่แมงป่องได้กัดเฉินอวิ๋นเอ๋อร์เสียก่อน

พอดีกับที่ท่านเข้ามาพอดี”

หนานกงเย่มองมู่เหมียนที่กล่าวด้วยน้ำเสียงอรช้อนอ่อนช้อย เขาคุ้นชินนานแล้วเลยไม่ได้โตเถียงคิดเล็กคิดน้อยกับนาง

ก้าวสองสามก้าวเข้าไปดูฉีเฟยอวิ๋น แล้วอุ้มฉีเฟยอวิ๋นไว้ในอ้อมกอดไปนั่งลงอีกด้าน

“หากว่าอวิ๋นอวิ๋นเป็นอะไรไป ข้าจะทำลายจวนเสนาบดี”หนานกงเย่กำมือแน่นจ้องมองฉีเฟยอวิ๋น

แววตาของเขาอึมครึมมากขึ้น พอนึกถึงแมงป่องตัวเมื่อครู่นี้ก็โมโหขึ้นมาอีก

เสนาบดีเฉินกับฮูหยินเสนาบดีรีบเข้ามาดู มองเห็นฉีเฟยอวิ๋นสลบ ก็รีบเข้าไปทักทายหนานกงเย่ว่า

“ท่านอ๋องเย่”

“เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ทำเรื่องเช่นนี้ ข้ารู้ตั้งนานแล้วว่านางเล่ห์เหลี่ยมจัด แต่ข้าเห็นแก่หน้าของจวนเสนาบดีของพวกท่าน จะไม่ตอบโต้กับนาง

คิดไม่ถึงเลยว่าพอเกิดเรื่องกับพระชายา นางจะใช้สัตว์มีพิษมาเพิ่มความรุนแรงขึ้นอีก”

เสนาบดีและฮูหยินตกใจจนสั่นสะท้านระริก วันนี้จวนเสนาบดีมีภัยเข้ามาใกล้ตัวแล้ว เป็นอย่างนี้ต่อไปเกรงว่าจะหลบเลี่ยงเรือนแตกสาแหรกขาดไม่ได้แล้ว

คิดไม่ถึงเลยว่าเฉินอวิ๋นเอ๋อร์จะทำเรื่องอย่างนี้อีก เสนาบดีเหงื่อไหลอาบ

ฮูหยินเสนาบดีก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เลยรีบกล่าวว่า” ท่านอ๋องโปรดระงับความกริ้ว บุตรสาวผู้นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่กระทำผิด จวนเสนาบดีของข้าจะให้คำอธิบายแก่ท่านอ๋องอย่างแน่นอน”