องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 339

ผลสุดท้ายคือมู่เหมียนและหนานกงเย่ลงมือพร้อมกัน เฉินอวิ๋นเอ๋อร์กรีดร้อง ไม้ไผ่และปิ่นปักผมแทงลงไปบนฝ่ามือ

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด และมองไปที่มืออย่างงุนงง

นางไม่คาดคิดว่ามือของนางจะกลายเป็นเช่นนี้ เพียงเพราะนางต้องการจะตบฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นก็ตกใจเช่นกัน ความสามารถในการป้องกันตัวของนางต่ำเกินไป และถูกลูกพี่ลูกน้องคู่นี้โจมตีอย่างรุนแรง

หนานกงเย่ลุกขึ้นและเดินไปที่ข้าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋น：“ในเมื่อไม่ได้รับบาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิต อวิ๋นอวิ๋นก็ไม่จำเป็นต้องลำบากเช่นนั้น คนบางคนตอบแทนคุณด้วยการเนรคุณ”

เสนาบดีเฉินตัวสั่นด้วยความตกใจ เขาเหลือบมองเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ และมองไปที่หนานกงเย่：“ท่านอ๋อง ข้าจะให้คำอธิบายแก่พระองค์ในเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่จำเป็นต้องอธิบาย เพียงแค่วันหน้าไม่มาหาเรื่องพระชายาอีก ข้าก็พอใจแล้ว” หนานกงเย่ไร้ความปรานีใด ๆ และจูงมือฉีเฟยอวิ๋นออกไป

ฉีเฟยอวิ๋นถูกพาตัวไปด้านข้างและหมอโจวก็กลับมาแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ยุ่งยากผู้อื่น นางหยิบกล่องยาออกมาเปิด ถึงอย่างไรก็เป็นสิ่งที่นางเตรียมไว้ในการศึกษาวิจัย

หลังจากเปิดแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ทดสอบการแพ้ของเฉินอวิ๋นเจี๋ย และเตรียมยาอื่น ๆ ในช่วงรอสังเกตอาการ

“พระชายาทรงอะไรพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดต้องห่อหุ้มผิวหนังด้วย？” ในตอนนี้หมอโจวเป็นลูกศิษย์ของฉีเฟยอวิ๋น พระชายาให้เกียรติเขาและสอนวิชาแพทย์มากมายให้แก่เขา เขาได้รับความรู้มาไม่น้อยเลยและคิดว่าวันหน้าหากไม่มีพระชายา เขาก็สามารถยืนด้วยตัวเองได้

เพียงแต่เขาต้องการที่จะเรียนรู้ให้มาก เพื่อที่จะช่วยรักษาผู้คน

ดังนั้นเขาจึงชอบถาม ฉีเฟยอวิ๋นดูออก นางจึงตอบทุกคำถาม ในเมื่อหมอโจวต้องการที่จะเรียนรู้ นางก็จะไม่หวงวิชา

“นี่เป็นการทดสอบการแพ้ เพื่อดูว่าร่างกายจะปฏิเสธยาหรือไม่ นี่คือยาแก้อักเสบชนิดหนึ่ง หลังจากที่ฉีดแล้วบางคนจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ในกรณีที่รุนแรงอาจถึงแก่ชวิต และในรายที่ไม่รุนแรงอาจมีผื่นขึ้น คัน และหมดสติ……และปฏิกิริยาอื่นอีกมากมาย

สิ่งที่ข้าต้องสังเกตในตอนนี้คือบริเวณนี้มีอาการคัน แสบร้อน หรือมีผื่นแดงหรือไม่……

ถ้าหากไม่มีอาการใด ๆ ก็แสดงว่าไม่มีปัญหาและสามารถฉีดยาได้”

ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายอย่างละเอียด เป็นเรื่องยากสำหรับคนอื่นที่จะเข้าใจเรื่องนี้ แต่หมอโจวเข้าใจในสิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นพูด เขารีบพยักหน้า：“เข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอบพระทัยพระชายาที่ทรงถ่ายทอดความรู้ให้”

“หมอโจวไม่ต้องเกรงใจ วันหน้าหากเปิดสถาบันการแพทย์ หมอโจวจะต้องไปเป็นผู้สอน ถึงตอนนั้นหมอของโจวก็ต้องจะทำเช่นเดียวกัน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากที่รออยู่สักครู่ ฉีเฟยอวิ๋นก็แน่ใจว่าไม่มีอาการแพ้ นางจึงฉีดยาแก้อักเสบให้เฉินอวิ๋นเจี๋ย

นางนำมาเพียงพอสำหรับใช้ครึ่งเดือน

จากนั้นนางก็พันแผลให้เฉินอวิ๋นเจี๋ยใหม่อีกครั้ง

คราวนี้หนานกงเย่คงจะไม่พอใจมาก เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นคลายเสื้อผ้าออกให้เฉินอวิ๋นเจี๋ย สีหน้าของเขาก็ดูไม่ได้ในทันที

มู่เหมียนเดินเข้ามา：“ข้าเอง เดี๋ยวข้าทำเอง”

เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นก็เห็นด้วย แต่เมื่อคิดว่ามู่เหมียนไม่เข้าใจอะไรเลย นางจึงกล่าวว่า：“ไม่ต้องหรอก ให้หมอโจวทำจะดีกว่า”

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองหนานกงเย่ที่กำลังยืนโกรธจัดอยู่ข้าง ๆ ใจแคบมาก！

ฉีเฟยอวิ๋นออกมาและกล่าวว่า：“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเหนื่อยแล้ว และอยากจะกลับไปพักผ่อน ไว้เดี๋ยวเราค่อยมาวันหลัง ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่หมอโจวและมู่เหนียนเถอะเพคะ”

“อืม”