องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 348

หนานกงเย่กลับไปรายงานสถานการณ์ในวัง และฉีเฟยอวิ๋นก็หยุดอยู่นอกวัง

นางไม่อยากเข้าไปในวัง เพราะจักรพรรดิอวี้ตี้ทรงเลือกเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ นางไม่สามารถควบคุมได้ และทำดีที่สุดแล้ว

ส่วนจักรพรรดิอวี้ตี้จะอยู่หรือตายนั้น เขาและฮองเฮาต้องตัดสินใจด้วยตนเอง

ตอนนี้นางเสียดายเลือดของตนเอง พวกเขาสองสามีภรรยาเจ็บปวด และนางก็ได้รับความทุกข์ยาก

คิดไปคิดมาแล้ว ไม่เข้าไปในวังจะดีกว่า

หลังจากที่หนานกงเย่เข้าไปรายงานสถานการณ์ในวังแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ตามหนานกงเย่กลับไปที่จวนอ๋องเย่และหยุดพักหนึ่งวัน

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นจะไปที่จวนเสนาบดี แต่เห็นเฉินอวิ๋นเจี๋ยไปที่เยี่ยมฮูหยินกั๋วจิ้วที่จวนกั๋วจิ้ว

เมื่อได้ยินมาว่าฉีเฟยอวิ๋นจะไปที่จวนกั๋วจิ้ว หนานกงเย่จึงสับเปลี่ยนเวลาให้นาง เดิมทีจะไปที่จวนกั๋วจิ้ว และจากนั้นก็จะไปที่จวนเสนาบดี แต่เขาต้องไปว่าราชกิจ ดังนั้นจึงสับเปลี่ยนเวลาเพื่อจะไปเป็นเพื่อนฉีเฟยอวิ๋น

หลังจากที่ฉีดยาให้ฮูหยินกั๋วจิ้วแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รอให้น้ำเกลือหมด

เมื่อมู่เหมียนแต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกมาพบพวกเขา เดิมทีสีหน้าของหนานกงเย่สงบนิ่ง แต่เมื่อเห็นมู่เหมียนสีหน้าของเขาก็หนักอึ้ง

“ท่านพี่”

มู่เหมียนจงใจที่จะก่อกวน นางสวมชุดสีเหลืองอ่อน ปลายแขนกว้างและถือขลุ่ยหยกอยู่ในมือ

ท่าทางเช่นนั้นดูงดงามมาก

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ใช่คนใจแคบ แน่นอนว่าเมื่อเห็นสิ่งที่งดงาม ย่อมต้องชายตามอง

หนานกงเย่ผลักถ้วยชา และน้ำชาก็หกลงบนโต๊ะ ฉีเฟยอวิ๋นตกใจ

หนานกงเย่ลุกขึ้นยืน：“ไปกันเถอะ”

หลังจากที่พูดจบแล้วก็จากไป ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและอธิบายกับมู่เหมียนว่า：“เข็มนี้ เจ้าสมารถดึงมันออกมาได้เลย แต่อย่าทิ้ง ข้ายังต้องจะใช้มันอีก”

เครื่องมือแพทย์ที่นี่หายาก และสิ่งของต่าง ๆ ที่มีอยู่ต้องผ่านการฆ่าเชื้อก่อนนำไปใช้

มู่เหมียนหันกลับไปมองหนานกงเย่ และยื่นมือออกไปคว้ามือของฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองด้วยความตกใจ

“มู่เหมียน……” หนานกงเย่พูดอย่างโกรธเคือง มู่เหมียนยิ้มและเงยหน้าขึ้น และเดินไปยั่วโมโหหนานกงเย่

หนานกงเย่ทุบโต๊ะด้วยความโกรธ

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่ต้องมาที่นี่อีก”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็จะพาฉีเฟยอวิ๋นจากไป ตรงกันข้ามฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่อย่างเศร้าใจ：“ท่านอ๋อง พระองค์เป็นถึงขนาดนี้เลยหรือเพคะ？”

ความหึงหวงนี้ จะมีไปถึงเมื่อไหร่กัน？

“ฮึ！”

หนานกงเย่พาฉีเฟยอวิ๋นจากไป และสั่งคนในจวนอ๋องเย่ว่าไม่ได้รับอนุญาตให้มู่เหมียนเข้ามาในจวน และไม่อนุญาตให้ฉีเฟยอวิ๋นไปที่จวนกั๋วจิ้ว

หมอโจวถูกเรียกตัวกลับมา หนานกงเย่ถามว่าหมอโจวว่าเรียนรู้วิธีการฉีดยาได้แล้วหรือไม่ สีหน้าของหมอโจวดูอึดอัดใจ และไม่รู้ว่าควรบอกความจริงดีหรือไม่

เขาเหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่านางสงบนิ่ง เขาจึงตอบตามความจริง：“กราบทูลท่านอ๋อง ยังไม่ค่อยชำนาญพ่ะย่ะค่ะ”

“ก็พอใช้ได้แล้ว ตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าสับปลี่ยนกับพระชายาและไปฉีดยาให้ฮูหยินกั๋วจิ้ว ส่วนเรื่องของแม่ทัพน้อยเฉินยกให้เป็นหน้าที่ของพระชายา”

“หา！”

หมอโจวดูงุนงง เขาไม่รู้ว่าฮูหยินกั๋วจิ้วป่วยเป็นอะไร แล้วจะฉีดยาได้อย่างไร หากฉีดแล้วเกิดอะไรขึ้น ต่อให้เขามีร้อยหัวก็คงไม่พอจะชดใช้ นั่นคือฮูหยินกั๋วจิ้ว และเป็นน้องสะใภ้ของพระพันปี！

หมอโจวคุกเข่าลงในทันที:：“ท่านอ๋อง บ่าวมิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ！”

“ข้าต้องการให้เจ้าไป และไม่ต้องพูดถึงอีก”

หนานกงเย่ได้ตัดสินใจไปแล้ว และไม่ง่ายที่จะโต้แย้ง

หมอโจวจำใจ ฉีเฟยอวิ๋นมองด้วยความสงสารและกล่าวว่า：“หมอโจว ท่านไม่ต้องกังวล อันที่จริงก็เหมือนกับที่ฉีดยาแม่ทัพน้อยเฉิน เพียงแค่ปฏิบัติตามสิ่งที่บอกท่าน ท่านเป็นหมอ และวันหน้ายังต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญในสถาบันการแพทย์ หากแม้แต่ฉีดยายังไม่ได้ จะไม่เป็นที่ขบขันไปหน่อยหรือ？”

หมอโจวครุ่นคิดอยู่นานและพยักหน้า：“บ่าวรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”