องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 36

รถม้าทั้งสองแยกจากกันที่จวนของท่านแม่ทัพ รถม้าของฉีเฟยอวิ๋นกลับไปที่จวนของท่านแม่่ทัพ และรถม้าของจวนอ๋องเย่ก็ยังคงไปต่อที่จวนอ๋องเย่

ทังเหอหันไปมองรถม้าที่เข้าไปในจวนของท่านแม่ทัพ และรู้สึกว่าไม่เหมาะสมมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ท่านอ๋อง ตอนนี้ร่างกายของพระองค์ยังจำเป็นต้องให้พระชายาดูแล ถ้าเช่นนั้น……”

“ไม่ต้อง ข้าเห็นนางแล้วรู้สึกหงุดหงิดใจ ถ้านางไม่สร้างปัญหาให้ข้า ข้าก็ไม่อยากจะโต้เถียงกับนาง”

ทังเหอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี และฟังออกว่าหนานกงเย่ไม่พอใจ เขาจึงไม่พูดอะไรอีก

ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปที่จวนของท่านแม่ทัพอย่างสบายใจอยู่สองสามวัน ยาที่ทิ้งไว้ให้จักรพรรดิอวี้ตี้สามารถใช้ได้ครึ่งเดือน ฉีเฟยอวิ๋นต้องการเตรียมตัวยาบางอย่าง จะเป็นการดีที่สุดถ้าสามารถเปิดร้านขายยาได้ ไม่เช่นนั้นวันทั้งวันก็จะไม่ได้ทำอะไรจนกระดูกจะแข็งหมดแล้ว

แต่ยังไม่ทันจะได้ทำเรื่องนี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็ได้รับคำสั่งจากจักรพรรดิอวี้ตี้ให้นางกลับไปที่จวนอ๋องเย่

เมื่อแม่ทัพฉีทราบเรื่องนี้ก็ไม่สบายใจมาก และยืนกรานที่จะเข้าไปพบองค์จักรพรรดิในวัง

ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเกลี้ยกล่อมให้แม่ทัพฉีใจเย็นลงก่อน ไม่ใช่ว่านางเต็มใจที่จะไป แต่ในเมื่อความหมายขององค์จักรพรรดิคือต้องการให้นางอยู่เคียงข้างหนานกงเย่ จะต้องมีจุดประสงค์อย่างแน่นอน หากนางไม่ไปเกรงว่าเรื่องนี้ก็จะช่วยนางไม่ได้

หลังจากเก็บเสื้อผ้าแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็นำยาไปด้วยและกำลังจะไปที่จวนอ๋องเย่ แต่เมื่อนางออกมาจากประตู นางก็เห็นอาอวี่รออยู่ข้างนอกแล้ว

เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น อาอวี่ก็ก้าวไปข้างหน้า：พระชายา ข้าได้รับคำสั่งให้มารับเสด็จพระชายากลับไปที่จวนพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปกันเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดอะไรอีก และขึ้นรถม้าไปที่จวนอ๋องเย่

หลังจากลงจากรถ อาอวี่ก็เรียกให้คนมาเคลื่อนย้ายตัวยาลงไป และตระหนักได้ว่าข้าวของของฉีเฟนอวิ๋นมีไม่น้อยเลย และสองกล่องใหญ่ล้วนแต่เป็นตัวยาทั้งหมด

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบห่อเสื้อผ้าและไปที่ห้องรับรองข้าง ๆ ห้องของหนานกงเย่

หลังจากจัดของเรียบร้อยแล้ว นางก็ตรวจนับสมุนไพรในกล่อง

เมื่อมองดูสิ่งเหล่านี้แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็กลุ้มใจเล็กน้อย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นเลย การทำยาคนเดียวทุกวันเป็นการสิ้นเปลืองแรงมาก ถ้าอยู่ในชาติที่แล้ว คงจะลดปัญหานี้ได้

“พระชายา”

พ่อบ้านเข้ามาจากข้างนอก ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่พ่อบ้าน：“พ่อบ้าน”

“ท่านอ๋องอยู่ในห้อง พระชายาได้โปรดเสด็จไปดูหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่าพ่อบ้านมาหานาง เพื่อที่จะให้นางไปตรวจดูอาการของหนานกงเย่

“ไปกันเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นตามพ่อบ้านไป ข้างในมีกลิ่นของยาอยู่ ฉีเฟยอวิ๋นเข้าดูอาการของหนานกงเย่ ในตอนนี้เขาสามารถนั่งได้แล้ว และเขาก็ฟื้นตัวได้ค่อนข้างเร็ว

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปข้างหน้าและมองดู หนานกงเย่หงุดหงิดใจ：“ให้มันน้อยหน่อย มือไม้ของข้าอยู่ไม่สุข”

ฉีเฟยอวิ๋นดึงมือกลับมา：“ท่านอ๋องไม่เป็นอะไรแล้ว เช่นนั้นข้าจะออกไปก่อนนะเพคะ”

หลังจากที่พูดจบ ฉีเฟยอวิ๋นก็กำลังจะจากไป หนานกงเย่จึงกล่าวอย่างเย็นชาว่า：“ทำไม ข้าพูดไม่ได้เลยหรือ？”

ฉีเฟยอวิ๋นจึงนั่งข้าง ๆ：“ท่านอ๋องพูดมาเถอะเพคะ ข้าจะฟัง”

ต้องเผชิญกับพระสวามีที่อารมณ์ร้ายเช่นนี้ เจ้าของร่างเดิมสมองต้องมีปัญหาแน่ ๆ ไม่เช่นนั้นจะเอาความตายมาขู่เพื่อให้ได้แต่งงานกับเขาได้อย่างไร

เมื่อพ่อบ้านเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี จึงก้าวไปข้างหน้า และพูดกับฉีเฟยอวิ๋นว่า：“พระชายา พระอาการของท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ？”

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้น：“ดีขึ้นแล้ว”

หลังจากที่พูดจบก็จากไป พ่อบ้านก็ประหลาดใจ เมื่อก่อนพระชายาจะหาโอกาสที่จะใกล้ชิดกับท่านอ๋อง นางจะแต่งตัวสวยรอท่านอ๋องทุกวัน แต่ตอนนี้กลับไม่สนใจที่จะอยู่กับท่านอ๋อง และเสื้อผ้าก็เรียบง่ายแต่สง่างาม