องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 364

เมื่อทุกคนออกไป ท่านอ๋องตวนก็รีบเข้าไปดูอวิ๋นหลัวฉวน อวิ๋นหลัวฉวนกล่าว "อย่าเข้ามา ท่านไปดูนางก่อน ข้ายังมีธุระ"

เมื่อหันหลังอวิ๋นหลัวฉวนก็วิ่งออกไป หนานกงเยี่ยนต้องการจะตะโกนเรียกนาง แต่จวินฉูฉู่เป็นลมหมดสติไป

หนานกงเยี่ยนไปดูจวินฉูฉู่ อวิ๋นหลัวฉวนหยุดชะงักอยู่ที่หน้าประตูอยู่ครู่หนึ่งและหันไปมองหนานกงเยี่ยนที่กำลังอุ้มจวินฉูฉู่ไว้ นางกดไหล่เอาไว้และรีบเดินออกไป

ฉีเฟยอวิ๋นกลับถึงรถม้าก็ไม่เป็นอะไรแล้ว รอบแผลได้ประสานเข้าหากันแล้ว แต่มองไปที่สีหน้าที่เย็นชาของหนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้ว่าเขาโกรธมาก

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นมาและพิงไปในอ้อมอกของหนานกงเย่และกุมมือของเขาไว้ "ท่านอ๋อง เรื่องนี้ให้มันจบเถอะเพคะ"

"......" หนานกงเย่ไม่พูดอะไร ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าหนานกงเย่ไม่ยอมอย่างแน่นอน

"พระชายารองอวิ๋นก็มีบทบาทของนาง ท่านจะทำร้ายท่านอ๋องตวน นางจึงรู้สึกโกรธ"

"นางทำร้ายอวิ๋นอวิ๋น ข้าไม่รู้สึกโกรธหรือ?"

"......"

ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่พูดอะไร

เมื่อรถม้าเดินทางมาถึงจวนท่านอ๋องเย่ ฉีเฟยอวิ๋นถูกหนานกงเย่อุ้มลงมาจากรถม้า และข้างหน้าก็มีคนขี่ม้าติดตามพวกเขามา

"เจี๊ยะ......"

ขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปมองนั้นก็รู้สึกตกใจ อวิ๋นหลัวฉวนควบม้าไล่ตามมา และนางก็ยังมีเลือดออกมา ด้านหลังของนางยังมีตงเอ๋อร์และแม่นมเว่ยที่ติดตามมา แต่ห่างออกไปไกลและกำลังวิ่งมา

อวิ๋นหลัวฉวนกระโดดลงจากหลังม้าและเดินไปตรงหน้าของฉีเฟยอวิ๋นก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้น "ทั้งหมดเป็นความผิดของฉวนเอ๋อร์ ฉวนเอ๋อร์ทำให้ท่านพี่เสียนเฟยต้องบาดเจ็บ ฉวนเอ๋อร์มาเพื่อขอโทษท่านพี่!"

ฉีเฟยอวิ๋นรีบประคองอวิ๋นหลัวฉวน "ลุกขึ้น ข้าไม่เป็นอะไร เจ้ารีบลุกขึ้นเถอะ เจ้ากำลังตั้งครรภ์นะ ทำไมเจ้าถึงขี่ม้าล่ะ?"

ตงเอ๋อร์ตามมาและตกใจจนไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร "จวิ้นจู่ ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายหรือไม่เจ้าคะ พื้นดินแข็งมาก ท่านรีบลุกขึ้นเถอะเจ้าค่ะ"

ตงเอ๋อร์พูดเตือน ฉีเฟยอวิ๋นนึกถึงยาเป่าไทจึงรีบหยิบยาเป่าไทหวันป้อนเข้าไปในปากของอวิ๋นหลัวฉวน และรีบหยุดเลือดให้กับนาง

อวิ๋นหลัวฉวนร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม "ข้าไม่เป็นอะไร ตงเอ๋อร์ ข้ารีบไปขัดขวางแม่นมเว่ย เรื่องนี้ห้ามให้เสด็จแม่รับรู้ หากพระองค์รู้จะต้องไปหาท่านอ๋องเพื่อสอบถาม"

ตงเอ๋อร์ร้องไห้จนหยุดไม่อยู่ "จวิ้นจู่ ท่านรีบลุกขึ้นมา ไม่เช่นนั้นหากท่านเป็นอะไรไปจะทำอย่างไร?"

"เรียกให้เจ้าไปขัดขวางแม่นมเว่ยไว้ ยังไม่รีบไปอีก" อวิ๋นหลัวฉวนตะโกนออกมาด้วยความร้อนใจ

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกตกตะลึงในเด็กสาวคนนี้ หากจวินฉูฉู่มีความสามารถให้ได้สักครึ่งหนึ่งของเด็กคนนี้ ต่อให้ท่านอ๋องตวนได้เป็นจักรพรรดิ ก็นับว่าเป็นผู้ทรงพระปรีชาญาณ!

ตงเอ๋อร์ตกใจมากและรีบหันหลังกลับออกไปขัดขวางแม่นมเว่ยไว้อย่างตื่นตระหนก อวิ๋นหลัวฉวนเงยหน้าขึ้นมองฉีเฟยอวิ๋นและเช็ดน้ำตา "ท่านพี่เสียนเฟย ขอโทษนะเพคะ"

หลังจากพูดจบก็ก้มศีรษะลงกับพื้น ฉีเฟยอวิ๋นเรียนนางยังไงนางก็ไม่ยอมลุกขึ้นมา

"ท่านอ๋อง......"

ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองหนานกงเย่ เพื่อต้องการให้หนานกงเย่เข้ามาช่วยเกลี้ยกล่อม แต่เมื่อหันไปก็พบว่าหนานกงเย่ไม่อยู่แล้ว

ชายชุดเกราะก็ไม่รู้ไปไหน ข้างกายของเธอมีเพียงอาอวี่ที่คอยปกป้อง ทหารของตระกูลอวิ๋นต่างก็ถอยออกไปหมดแล้ว

ทั้งหน้าประตูจวนท่านอ๋องเย่ ไม่มีผู้คนอยู่เลย

ฉีเฟยอวิ๋นรีบพูดขึ้นมา "เข้าไปพูดข้างใน ข้ายกโทษให้เจ้าแล้ว"

อวิ๋นหลัวฉวนมองไปบริเวณรอบๆ จากนั้นจึงใช้แรงพยุงตัวลุกขึ้นและติดตามฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปข้างใน

แต่เมื่อเข้าประตูมานางก็คุกเข่าลงอีกครั้ง ฉีเฟยอวิ๋นประคองอวิ๋นหลัวฉวนขึ้นมา แต่นางก็ไม่ยอมลุกขึ้นเลย

ไม่มีหนทาง ฉีเฟยอวิ๋นสั่งให้คนเตรียมที่ทำแผลมาให้อวิ๋นหลัวฉวน แต่นางก็ปฏิเสธทั้งหมด

หลังจากที่ผลักฉีเฟยอวิ๋นออก อวิ๋นหลัวฉวนก็คุกเข่ากับที่โดยไม่ลุกไปไหน

ฉีเฟยอวิ๋นพูดดีกับนางไปหมดแล้ว และนางก็ยังไม่ลุกขึ้น

หนานกงเยี่ยนเดินเข้ามาจากข้างนอก และยืนเหม่อลอยอยู่ที่หน้าประตู อวิ๋นหลัวฉวนกล่าว "ท่านพี่เสียนเฟยไม่ต้องสนใจข้า ข้าได้ทำเรื่องที่ผิดต่อท่านพี่เสียนเฟยก็ควรต้องคุกเข่าเช่นนี้

ข้าจะคุกเข่าทั้งวันทั้งคืนจากนั้นข้าจะลุกขึ้น ท่านไปพักผ่อนเถอะ ท่านก็ได้รับบาดเจ็บมา"

อวิ๋นหลัวฉวนพูดพลางหัวเราะ นับว่าฉีเฟยอวิ๋นถูกนางทำให้ซาบซึ้ง

และมองไปที่หนานกงเยี่ยนที่ยืนอยู่ที่ประตูอย่างไม่ตั้งใจ ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า "พระชายารองอวิ๋น ข้าจะถามเจ้าเพียงคำถามเดียว เจ้าชอบท่านอ๋องตวนหรือไม่?"

อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกตกตะลึงและรีบพูดออกมา "ข้าไม่ชอบท่านอ๋องตวน เขาไม่ได้ชอบข้าเสียหน่อย"