องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 365

อวิ๋นหลัวฉวนเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาและยังอ่อนเพลียอยู่บ้าง ฉีเฟยอวิ๋นเกรงว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นกับนางจึงไปตรวจอาการให้นางซึ่งนางอ่อนเพลียเล็กน้อย

“ช่วงนี้ระวังหน่อยอย่าได้ขยับเขยื้อนมากนัก ร่างกายของท่านนั้นพิเศษเกรงว่าจะกระทบกระเทือนต่อครรภ์ท่าน”

"เช่นนั้นข้าจะอาศัยอยู่ที่นี่" อวิ๋นหลัวฉวนคุ้นเคยอยู่แล้วนางจึงต้องการอยู่ต่อ

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกลำบากใจอยู่บ้าง ให้อวิ๋นหลัวฉวนอยู่ต่อในช่วงเวลานี้เป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมเท่าใด

“ไม่ใช่ว่าไม่ให้ท่านอยู่แต่ควรกลับไปยังจวนกั๋วกงน่าจะดีกว่า”

“ข้าไม่กลับไปหรอก จวนกั๋วกงมีสิ่งใดดี”

อวิ๋นหลัวฉวนไม่ยอมกลับไปแต่ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่า อวิ๋นหลัวฉวนไม่กลับไปเนื่องจากกลัวว่าคนในจวนกั๋วกงจะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้

แต่หากอยู่ที่จวนอ๋องเย่แล้วเกิดสิ่งใดขึ้นมา พวกนางไม่สามารถรับผิดชอบไหวได้

“กลับไปที่จวนอ๋องตวนกับข้าและฮูหยินของพ่อบ้านยังต้องได้รับการดูแล สองสามวันนี้ไม่มีผู้ใดจัดการดูแลเรื่องในจวน”

หนานกงเหยี่ยนเดินไปยังเบื้องหน้าของอวิ๋นหลัวฉวน ก้มตัวลงแล้วอุ้มคนขึ้นมาเลย

ฉีเฟยอวิ๋นมองดูอวิ๋นหลัวฉวนออกไปทว่านางกลับไม่ได้เป็นกังวลมากนัก อย่างไรก็ตามตอนนี้จวินฉูฉู่ไม่สามารถเอาตนเองรอดได้ นางได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนั้นยังต้องได้รับการดูแลด้วยซ้ำ

ข้ามผ่านวันนี้ไปอย่างใจหายใจคว่ำ เป็นธรรมดาที่ฉีเฟยอวิ๋นต้องการพักผ่อนแล้ว

เพิ่งกลับไปก็ถูกหนานกงเย่พาออกไปโดยบอกว่าในห้องนั้นได้เคยให้อวิ๋นหลัวฉวนใช้แล้ว วันนี้ไปพักอาศัยอยู่ที่จวนท่านแม่ทัพ

หลังจากออกประตูไปทั้งสองคนก็ไปยังจวนท่านแม่ทัพ ตลอดทางฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ยินหนานกงเย่กล่าวเลยสักประโยคทว่าเมื่อมาถึงจวนท่านแม่ทัพ เมื่อพ่อตากับลูกเขยได้พบหน้ากันหนานกงเย่ก็ฟ้องเรื่องของฉีเฟยอวิ๋นเรื่องหนึ่ง

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่แม่ทัพฉีจะต่อว่าฉีเฟยอวิ๋นรอบหนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นนั่งอยู่ฝั่งหนึ่งด้วยความเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่านางกลับมายังเรือนมารดาก็เพื่อฟังหนานกงเย่ฟ้อง

เมื่อเห็นว่าพ่อตากับลูกเขยพวกเขานั้นพูดคุยกันอย่างไร้ความหมาย ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้ลุกยืนขึ้นมาแล้วหันหลังออกจากโต๊ะอาหารเพื่อไปพักผ่อน

อาอวี่เฝ้าอยู่หน้าประตูตลอดแต่กลับหลับสนิทไปงีบหนึ่ง

อวิ๋นหลัวฉวนถูกบังคับให้กลับไปที่จวนอ๋องตวน อาศัยอยู่ในเรือนเซี่ยวเฟิงของนางและหนานกงเหยี่ยนก็พักอาศัยอยู่กับนางด้วย กล่าวให้น่าฟังอยู่พักฟื้นเป็นเพื่อนนางและยังจัดหมอสองคนมาให้นางใช้ซึ่งรับผิดชอบเรื่องบาดแผลของนางโดยเฉพาะ แต่อวิ๋นหลัวฉวนนั้นพูดเช่นไรก็ไม่ให้ผู้อื่นดูบาดแผลของนาง

“เจ้าแผลงฤทธิ์ บาดแผลสาหัสเช่นนี้เจ้าไม่ให้ดูต่อไปเกิดสิ่งใดขึ้นจะทำเช่นไร?” หนานกงเหยี่ยนตะโกนใส่นางโดยไม่รู้ว่าเหตุใดถึงได้โมโหเช่นนั้น เพียงแค่เห็นหน้าอันซีดเซียวของนางก็ทำให้เขาขุ่นเคือง

“ต่อไปจะเกิดสิ่งใดขึ้นก็เป็นเรื่องของหม่อมฉัน ไม่รบกวนท่านอ๋องมาสนใจหม่อมฉัน”

“สนใจเจ้า ข้าอยากจะให้เจ้า......” เอ่ยขึ้นมาไม่กี่คำเมื่อถึงตรงริมฝีปากก็ฝืนกลืนกลับลงไป ตามความเข้าใจของหนานกงเหยี่ยนหากเด็กสาวผู้นี้ได้ยินประโยคนี้คงลุกขึ้นจากออกไปเลย

อวิ๋นหลัวฉวนรอเป็นเวลานานก็ไม่เห็นรอได้สิ่งใดนางจึงถามว่า: “ท่านอ๋อง ท่านจะว่ากล่าวสิ่งใด?”

“ไม่ให้พวกเขาดูบาดแผลเช่นนั้น ข้าว่าวันนี้ก็เหนื่อยแล้วก็พักผ่อนกันเสียก่อน พรุ่งนี้ค่อยดูและข้าจะอยู่ต่อ”

อวิ๋นหลัวฉวนยังไม่ทันตอบสนองหนานกงเหยี่ยนก็ไปสั่งการต่อผู้อื่นแล้ว

หนานกงเหยี่ยนหันหลังกลับแล้วกล่าวว่า: "แม่นมคืนนี้ลำบากหน่อยนะพักอยู่ในห้องด้านนอก ส่วนตงเอ๋อร์เจ้าก็พักอยู่ตรงนั้นด้วย หากข้ามีสิ่งใดก็จะสั่งพวกเจ้า"

แม่นมเว่ยถวายความเคารพ: "ท่านอ๋องมีสิ่งใดก็เรียกบ่าว"

ตงเอ๋อร์เหลือบมองอวิ๋นหลัวฉวนและไม่ยอมจากไป จากนั้นได้หาที่ที่หนึ่งในห้องยืนอยู่

อ๋องตวนไม่สนใจพวกนางหันกลับมาปลดเสื้อตัวนอกออกก็ไปที่เตียง อวิ๋นหลัวฉวนใบหน้างุนงง: “ท่านอ๋อง……”

“หากปวดก็เรียกข้า ดาบนี้เจ้ารับแทนข้า หากข้าไม่สนใจกล่าวออกไปจะทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะ”

หนานกงเหยี่ยนหาเหตุผลขึ้นมาจากนั้นเปิดผ้าห่มออกแล้วนอนลงไปเลย

อวิ๋นหลัวฉวนก็อ่อนเพลียมากแล้วเช่นกัน เมื่อเห็นหนานกงเหยี่ยนนอนลงนางก็ขยับเข้าไปด้านในและปัดให้เรียบแล้วนอนลงไป

หนานกงเหยี่ยนหันศีรษะเหลือบมองใบหน้าอันซีดเซียวของอวิ๋นหลัวฉวน หันหน้าหนีแล้วหลับตาลงและสั่งว่า: "ให้หมอในจวนพักอยู่ในลานจวน ให้มารอรับคำสั่งได้ตลอดเวลาและจัดพ่อครัวในจวนเข้ามา ร่างกายฉวนเอ๋อร์ต้องได้รับการดูแล"

"เพคะ"

แม่นมเว่ยตอบรับแล้วจึงจากไป ในเวลานี้ก็เพื่อที่จะหลบหลีกแล้วยังได้นำตงเอ๋อร์ออกไปด้วย

ตงเอ๋อร์ไม่วางใจจึงได้เฝ้าอยู่ตรงหน้าประตู

แต่หมดหนทาง ตอนนี้อวิ๋นหลัวฉวนไม่ปวดและก็นอนหลับไปอย่างรวดเร็ว

อ๋องตวนได้ยินนางหายใจอย่างถี่จึงได้ลืมตาขึ้นมองนาง ยิ่งมองดูใบหน้านี้ก็ยิ่งโมโห ยิ่งโมโหก็ยิ่งนึกถึงจงชินอ๋อง

นึกถึงจงชินอ๋องก็อยากสังหาร!

หนานกงเหยี่ยนไม่มีใจที่จะสังหารผู้อื่นแต่พอนึกถึงจงชินอ๋องนั้นเขามี