องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 377

เป็นอย่างที่คิดไว้พระมเหสีหวาไม่ได้จะพูดอะไร และฟังพระพันปีตรัสว่า：“พ่อบ้านตระกูลจวินไม่เข้มงวด ถึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น จวินฉูฉู่มีโทษประหารชีวิต แต่ต่อให้ตายก็ไม่อาจลบล้างความผิดที่ทำไว้ได้ ถ่ายทอดพระราชโองการของข้า ลงโทษจวนราชครูจวิน ตั้งแต่ท่านราชครูจวินไปจนถึงเด็กอายุสิบขวบ ลงโทษโบยสามสิบไม้ ไห่กงกง……เจ้าไม่ควบคุมการลงโทษด้วยตนเอง และห้ามมีข้อผิดพลาดโดยเด็ดขาด！”

“บ่าวน้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ” ไห่กงกงรีบไปรับพระราชโองการแล้วออกไปจากวัง

แน่นอนว่าพระพันปีจะไม่ปล่อยให้ผ่านไป นางยกหางตาขึ้นเล็กน้อย：“แม้ว่าพระสนมเอกเซียวจะอยู่ในวัง แต่นางก็มีความผิดที่หละหลวม ลงโทษโบยห้าสิบไม้ เพื่อเป็นเยี่ยงอย่าง

สวีกงกงได้รับมอบหมายให้ไปควบคุมการลงโทษ！”

“บ่าวน้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ！”

หลังจากที่รับพระราชโองการแล้ว สวีกงกงก็ไปจัดการ

ฉีเฟยอวิ๋นได้เห็นแล้วว่าในวังแห่งนี้ไร้ซึ่งความปรานีอย่างแท้จริง

จวินเซียวเซียวก็โชคไม่ดีที่ต้องมาเจอเรื่องเช่นนี้

ในเวลานี้ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ ประกอบด้วยองค์จักรพรรดิผู้สูงส่ง แต่เหตุการณ์นี้ไม่มีใครตกใจ

ราวกับว่าผู้คนในตระกูลจวินนั้น ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา

โดยเฉพาะอ๋องตวน เขาไม่กลัวว่าจะถูกหัวเราะเยาะที่ถูกพระชายาเฆี่ยนตี เขายังบอกอีกว่าไม่สนใจ ซึ่งทำให้ผู้อื่นรู้สึกศรัทธา

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังสารภาพรักกับอวิ๋นหลัวฉวน ราวกับว่าไม่มีใคร：“ข้าไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าเป็นข้าที่ตาบอดและถูกนางหลอก

ข้ารู้สึกไม่เสียใจ นางปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ได้อย่างไร

แต่……

ข้าชอบเจ้า

ตั้งแต่ฉวนเอ๋อร์ปรากฏตัวขึ้น เจ้าก็ค่อย ๆ ทำให้ข้ารู้สึกหวั่นไหว

ฉวนเอ๋อร์เป็นคนจิตใจดี และข้าก็หลงใหลในตัวเจ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ

ข้าไม่กล้าพูดว่าไม่ชอบนาง แต่ในตอนนี้ข้าปรารถนาที่จะให้ฉวนเอ๋อร์อยู่ แค่คิดว่าฉวนเอ๋อร์จะไปจากข้าแล้วไปอยู่ด้วยกันกับผู้อื่น ข้าก็จะบ้าตาย

ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไม ข้าคิดว่าหากใครกล้าที่จะแต่งงานกับฉวนเอ๋อร์ ข้าก็พาฉวนเอ๋อร์กลับมา ต่อให้ต้องรบราฆ่าฟัน ข้าก็แย่งชิงฉวนเอ๋อร์กลับมาให้ได้

แต่……

แต่ข้าไม่ได้รู้สึกเช่นนี้ต่อจวินฉูฉู่ ข้าเพียงต้องการให้นางอยู่ข้างกายข้า นางงดงามจนทำให้ผู้คนต้องอิจฉา

ข้าไร้ประโยชน์ ！

แต่ความรู้สึกที่ข้ามีต่อฉวนเอ๋อร์นั้น ข้าต้องการเก็บซ่อนไว้ และไม่ต้องการให้ใครอิจฉา ไม่อยากให้ใครมอง มีเพียงข้าเท่านั้นที่สามารถมองได้

ข้าคิดว่าข้าบ้าไปแล้ว พอไม่มีฉวนเอ๋อร์ก็บ้าคลั่ง！”

มุมปากของฉีเฟยอวิ๋นขยับ ดูเหมือนว่าอ๋องตวนจะพูดได้ดี หากเป็นหนานกงเย่คงจะไม่สามารถทำได้

อวิ๋นหลัวฉวนจ้องไปที่หนานกงเหยี่ยน ราวกับว่าสมองของนางตายไปแล้ว และไร้ซึ่งการตอบสนองใด ๆ

อย่างไรก็ตามเมื่อคิดถึงเรื่องที่จวินฉูฉู่เฆี่ยนตีหนานกงเหยี่ยน นางก็โกรธมาก จวินฉูฉู่ผู้นี้ใช้ไม่ได้เลยจริง ๆ นางกล้าฉวยโอกาสลงมือตอนที่ท่านอ๋องหลับ

หนานกงเหยี่ยนหวเราะ：“ช่างเถอะ ข้าทำร้ายจิตใจของฉวนเอ๋อร์ และมันสายเกินไปที่จะพูดอะไร เป็นเพราะข้าไม่รู้จักที่จะทะนุถนอมและทำร้ายจิตใจของฉวนเอ๋อร์ ข้าควรจะขอโทษด้วยความตาย”

“หา？”

อวิ๋นหลัวฉวนตอบโต้ และหนานกงเหยี่ยนก็กล่าวว่า：“ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะไม่ยอมให้ฉวนเอ๋อร์หย่า และไม่ยอมให้ไปจากจวนอ๋องตวน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะไปอยู่กับจงชินอ๋องเลย หากฉวนเอ๋อร์ไม่เชื่อฟัง แม้ข้าตายแล้วกลายเป็นผี ข้าก็จะไปหาจงชินอ๋อง แล้วทำให้เขาตายอย่างไร้ศพ”

“พระองค์ทรงพูดบ้าอะไร หม่อมฉัน……”

หนานกงเหยี่ยนยื่นมือออกจับใบหน้าของอวิ๋นหลัวฉวน：“ฉวนเอ๋อร์ ข้าผิดไปแล้ว เป็นข้าเองที่ไม่ดี ข้าจะตายเพื่อเป็นการขอโทษ！”

“ท่านอ๋อง ทรงอย่าทำให้หวาดกลัวสิเพคะ พระองค์……”

“ข้าไม่ได้จะทำให้หวาดกลัว” หนานกงเหยี่ยนเงยหน้าขึ้นและมองไปบนหัวของอวิ๋นหลัวฉวน จากนั้นก็ดึงปิ่นปักผมของนางออก

ผมของอวิ๋นหลัวฉวนร่วงหล่นลงมา และหนานกงเหยี่ยนก็ใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าไปที่หัวใจของเขา

“ท่านอ๋อง……”

หนานกงเหยี่ยนรู้สึกเจ็บปวดและหายใจถี่

เขามองไปที่อวิ๋นหลัวฉวน：“เจ้าห้ามหย่าร้าง ห้ามออกไปจากจวนอ๋องตวน และห้ามแต่งงานกับจงชินอ๋อง”

“เลือด เลือด……”

อวิ๋นหลัวฉวนจับมือของหนานกงเหยี่ยน และน้ำตาก็ไหลออกมา

ฮูหยินใหญ่กั๋วกงตกตะลึง โทษของบีบบังคับให้อ๋องตวนต้องตาย จวนกั๋วกงของพวกเขาไม่สามารถที่จะแบกรับได้

พระพันปีก็ตกตะลึงเช่นกัน แม้แต่พระมเหสีหวาก็ยังตกตะลึงจนไม่เคลื่อนไหวใด ๆ นางไม่คิดว่าบุตรชายของนางจะแน่วแน่เช่นนี้：“เหยี่ยนเอ๋อร์……เหยี่ยนเอ๋อร์……”