องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 378

พระพันปีและพระมเหสีหวาหวนระลึกถึงตอนที่เพิ่งจะเข้ามาในวัง และคิดว่าเหตุการณ์นั้นก็เกิดขึ้นจริง

จึงไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้

แต่พระมเหสีหวาไม่ยอมที่จะปล่อยโอกาสนี้ไปและกล่าวว่า：“แต่ในเมื่อมีเรื่องเช่นนี้ ข้าไม่ถามก็คงไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องที่ฉวนเอ๋อร์ดูเหมือนจะสนใจจงชินอ๋องมาก”

ฮูหยินกั๋วกงกล่าวอย่างเฉยเมยว่า：“ทุกอย่างตามแต่พระมเหสีหวาจะตัดสินพระทัยเพคะ”

พระมเหสีหวากล่าวว่า：“เรื่องนี้ไม่ต้องกังวล รอให้ข้าถามพระชายาตวนก่อนแล้วค่อยตัดสินใจก็ยังไม่สาย หากไม่มีอะไรจริง ๆ และเป็นเพราะเหยี่ยนเอ๋อร์ใส่ใจพระชายาตวนมากเกินไป ดังนั้นจึงหวาดระแวงเช่นนี้ และถือเสียว่าเป็นการเรียนรู้ซึ่งกันและกัน

แต่หากมีเรื่องเช่นนั้นจริง ข้าก็ต้องจัดการอย่างเป็นธรรม”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่าพระมเหสีหวาต้องการที่จะหาจุดบกพร่องของจวนกั๋วกง หากยังพูดเรื่องหย่าร้างอีก พระมเหสีหวาก็จะนำเรื่องจงชินอ๋องมาสร้างความลำบากให้จวนกั๋วกง

“หม่อมฉันน้อมรับพระบัญชาเพคะ”

ฮูหยินใหญ่ไม่สนใจ ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกชื่นชม

เมื่อบรรยากาศสงบลงก็จะรู้ว่าไม่ว่าพระมเหสีหวาจะพูดอย่างไร ฮูหยินใหญ่กั๋วกงก็ไม่หวาดกลัว

ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความสบายใจของอวิ๋นหลัวฉวน

“ลำบากฮูหยินใหญ่แล้ว ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว ฮูหยินใหญ่กั๋วกงก็กลับไปก่อนเถิด อ๋องตวนและพระชายาตวน ค่อยจัดการในภายหลัง”

“หม่อมฉันทูลลาเพคะ” ฮูหยินใหญ่กั๋วกงถอยออกไป

ฉีเฟยอวิ๋นรอให้คนออกไปก่อน และรายงานสถานการณ์ว่า：“แม้ว่าท่านอ๋องตวนจะพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังต้องนอนอยู่บนเตียงสักระยะเวลาหนึ่ง หากให้พักฟื้นอยู่ที่จวนอ๋องตวน หม่อมฉันไม่ค่อยวางใจ นึกถึงตอนที่เกิดเรื่องขึ้นกับท่านอ๋องตวนคราวก่อน และคราวนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกหรือไม่

หม่อมฉันนึกถึงสถานที่อื่นไม่ออก

เช่นนั้นให้ท่านอ๋องตวนและพระชายาตวนไปพักฟื้นอยู่ที่จวนกั๋วกงจะดีกว่า และหม่อมฉันก็สามารถไปตรวจดูอาการได้อย่างไม่ลำบาก

มิเช่นนั้นหากต้องเข้าออกในวัง หม่อมฉันไม่เป็นไร แต่หมอโจวอาจจะไม่สะดวกนักเพคะ”

พระมเหสีหวาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และมองไปที่พระพันปี：“ท่านพี่ หม่อมฉันคิดว่าที่อวิ๋นอวิ๋นพูดก็ถูกนะเพคะ”

“เช่นนั้นก็ทำตามที่อวิ๋นอวิ๋นพูด อวิ๋นอวิ๋น เจ้าไปส่งพวกเขาไปด้วยตนเอง แล้วให้ทหารของจวนกั๋วกงอารักขาอย่างเข้มงวด อย่าให้เกิดเรื่องขึ้นกับอ๋องตวนโดยเด็ดขาด”

“เพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นจึงต้องไปส่งอวิ๋นหลัวฉวนและอ๋องตวนที่ป่วยหนักไปที่จวนกั๋วกง

ออกจากวัง

ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายเรื่องต่าง ๆ กับอวิ๋นหลัวฉวน และมอบยาทั้งหมดที่จำเป็นให้กับอวิ๋นหลัวฉวน นางกำชับอีกครั้งว่าเรื่องเหล่านี้ห้ามให้ผู้อื่นทำอย่างเด็ดขาด และห้ามติดต่อกับคนนอก นอกจากคนในจวนกั๋วกงของพวกนางแล้ว ใครก็ไว้ใจไม่ได้

“ท่านพี่เสียนเฟย เหตุใดท่านถึงต้องกังวลเช่นนี้ หรือว่ามีคนต้องการลอบสังหารท่านอ๋อง？” อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มรุนแรงมากขึ้น

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า：“ยังจำเรื่องที่เกิดขึ้นกับท่านอ๋องตวนคราวก่อนได้หรือไม่？”

“คราวนั้น？” อวิ๋นหลัวฉวนจำไม่ได้จริง ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นมองนาง：“คราวนั้นเจ้ากลับไปที่จวนกั๋วกง และท่านอ๋องตวนก็เกิดเรื่องขึ้นระหว่างทางที่ไปที่นั่น เจ้าลืมเร็วขนาดนั้นเลยหรือ？”

“จำได้แล้ว หรือว่าพวกเขาจะหวนกลับมาอีก？” สีหน้าของอวิ๋นหลัวฉวนดูมืดมนและเป็นกังวล

“จวนอ๋องตวนเป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การพักฟื้นมากที่สุด แต่เหตุใดต้องพาท่านอ๋องตวนมาที่จวนกั๋วกงเล่า？” ฉีเฟยอวิ๋นถามกลับ

อวิ๋นหลัวฉวนเป็นคนฉลาด นางครุ่นคิดและเบิกตากว้าง：“เพื่อที่จะปกป้องท่านอ๋องตวน？”

“ใช่ ฉวนเอ๋อร์ ข้าไม่ได้เห็นเจ้าเป็นคนนอก ข้าพูดตรง ๆ คราวนี้ข้ากับท่านอ๋องตวนวางแผนกัน เพื่อที่จะรั้งเจ้าไว้ ท่านอ๋องตวนทรงรับปากว่าจะให้เงินข้าห้าแสนตำลึง ข้าจึงตกลงที่จะช่วย”