องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 39

“ท่านแม่”

เมื่อเข้ามาในห้อง เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็รีบไปหาฮูหยินเฉิน ในเวลานี้ฮูหยินเฉินกำลังส่องกระจกอยู่ แม้ว่านางจะอายุมากแล้ว แต่นางก็ยังมีทักษะในการดูแลตัวเองอยู่บ้าง แน่นอนว่าอายุของนางเทียบไม่ได้กับอนุภรรยาในจวน แต่นางสามารถควบคุมความเจ้าชู้ของเสนาบดีเฉินได้ หลายปีที่ผ่านมาเสนาบดีเฉินปฏิบัติต่อนางด้วยความจริงใจ

นอกจากกฎระเบียบที่เคร่งครัดในจวนแล้ว แม้ว่าเสนาบดีเฉินจะมีอนุภรรยา แต่เขาก็ไม่เคยให้โอกาสพวกนางได้มีลูกเลย ทุกครั้งที่เขาออกมาจากห้องอนุภรรยา เขาจะให้รางวัลเป็นซุปหนึ่งถ้วย ถือได้ว่าเป็นการชำระล้าง

ส่วนบุตรชายของตระกูลเฉิน ล้วนมาจากฮูหยินเฉิน และมีความขัดแย้งภายในจวนจนถูกตัดขาดความสัมพันธ์ไปโดยสิ้นเชิง

ประการแรกคือเป็นคำเตือนอนุภรรยา ให้พวกนางรู้ว่าก็เป็นเพียงแค่สถานะเ่านั้น และไม่ได้สูงไปกว่าคนรับใช้ในจวนมากนัก และประการที่สองคือมีความรักใคร่อย่างสามีภรรยาต่อฮูหยินเฉิน ประการที่สามคือป้องกันไม่ให้ลูกหลานตระกูลเฉินทำร้ายกันเอง และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเสนาบดีเฉินมีชื่อเสียงที่ดีมาก

ในสายตาของคนนอก เสนาบดีเฉินมีความรักใคร่และชอบธรรมต่อภรรยาของเขา

แต่คนนอกคงไม่คิดว่าอนุภรรยาเหล่านั้นมีความทุกข์ยากลำบาก

เมื่อเฉินอวิ๋นเอ๋อร์เห็นฮูหยินเฉิน นางก็ถอนสายบัว แม้แต่เป็นแม่ลูกก็ไม่ลืมเรื่องมารยาท ฮูหยินเฉินเข้มงวดในเรื่องวินัยมาโดยตลอด และนางก็มีชื่อเสียงในมากในเมืองหลวง

“ลูกน้อมทักทายท่านแม่”

ฮูหยินเฉินเห็นเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ในกระจก：“ท่านอ๋องเย่สบายดีหรือไม่？”

ฮูหยินเฉินเคยถามเรื่องอ๋องเย่กับเสนาบดีเฉิน แล้วเสนาบดีเฉินก็อธิบายไม่ชัดเจน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฮูหยินเฉินเห็นด้วยกับเสนาบดีเฉิน นั่นก็คือบุตรสาวของตระกูลเฉินต้องได้แต่งงานกับตระกูลหนานกง

เฉินอวิ๋นชูเป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลเฉิน ในตอนแรกที่บุตรสาวคนโตแต่งงานกับจักรพรรดิอวี้ตี้ ในเวลานั้นจักรพรรดิอวี้ตี้เป็นเพียงองค์รัชทายาท แม้ว่าจะเป็นองค์รัชทายาท แต่ไม่มีหัวใจของการเป็นจักรพรรดิ ในขณะนั้นจักรพรรดิองค์ก่อนดูเหมือนจะละทิ้งบุตรชายคนโต แต่เป็นเพราะตระกูลเฉินคอยช่วยเหลือ จึงทำให้จักรพรรดิอวี้ตี้ได้เปลี่ยนจากองค์รัชทายาทมาเป็นองค์จักรพรรดิ

ตระกูลเฉินคอยระมัดระวังก็เพื่อความสงบสุขของตระกูลเฉิน แต่ถ้าตระกูลเฉินไม่สามารถยืนต่อหน้าราชวงศ์ได้ ก็จะเป็นการบอกล่วงหน้าถึงสถานการณ์ที่เสื่อมถอย

ดังนั้นเสนาบดีเฉินจึงไม่เคยคิดที่จะทำตัวสูงส่งต่อหน้าจักรพรรดิอวี้ตี้ ตรงกันข้ามเขาปฏิบัติตามหน้าที่และไม่กล้าที่จะบุ่มบ่าม

และเพื่อที่จะให้ตระกูลเฉินมั่นคงได้มากยิ่งขึ้น จึงทำได้เพียงเชื่อมความสัมพันธ์กับราชวงศ์เท่านั้น

“ท่านแม่ ลูกไปเยี่ยมมาแล้ว แต่ตอนนี้ร่างกายไม่ค่อยดีนัก ลูกเป็นห่วงท่านอ๋องเย่”

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์เข้าไปหาฮูหยินเฉิน ฮูหยินเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน：“ไม่ละอาย！”

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก้มหน้าลงอย่างเขินอายเล็กน้อย และสาวใช้ที่อยู่รอบ ๆ ก็อดยิ้มไม่ได้ นางก็ไม่โกรธเช่นกัน คนที่อยู่ในห้องของท่านแม่ล้วนเป็นคนสนิทของท่านแม่ทั้งสิ้น และทำทุกอย่างได้เพื่อท่านแม่

และท่านแม่ก็ใช้ให้ทำหน้าที่สำคัญ ๆ พูดอย่างตรงไปตรงมาคือคอยเป็นหูเป็นตาในจวนและคอยปกป้องคนของพวกนาง

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ถูกฮูหยินเฉินอบรมมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่านางจะยังเป็นคุณหนูที่เอาแต่ใจ แต่นางก็รู้จักลำดับความสำคัญ คนเหล่านี้ไม่สามารถล่วงเกินได้ ต้องเอาใจนาง และที่สำคัญคือยอมรับมีดหอกแทนนางได้

“เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปเถอะ มองจนนางเขินอายแล้ว”

ฮูหยินเฉินกล่าว และคนอื่น ๆ ก็แยกย้ายกันไป เหลือเพียงสองแม่ลูก ฮูหยินเฉินหันไปมองบุตรสาวที่นางเป็นผู้ให้กำเนิดเอง แน่นอนว่ารักเป็นอย่างมาก

“เป็นสาวเป็นนางต้องรักนวลสงวนตัว” แม้ว่าฮูหยินเฉินจะตำหนิ แต่นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความรัก

แน่นอนว่าเฉินอวิ๋นเอ๋อร์เข้าใจ นางพูดจาออดอ้อนว่า：“ท่านแม่ ข้ายังเป็นเด็ก เมื่ออยู่ต่อหน้าท่านแม่จึงเป็นเช่นนี้ ออกไปข้างนอกข้าก็ไม่กล้าแล้ว”

ฮูหยินเฉินตีมือของเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ แต่แทนที่จะเข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้ นางถามว่า：“ท่านอ๋องยังไม่หายดี？”