องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 38

หลังจากหลับไปสักพัก นางก็ได้ยินพ่อบ้านรีบวิ่งเข้ามาเรียก：“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ พระชายา……ท่านอ๋องเย่……”

ฉีเฟยอวิ๋นลืมตาขึ้นในทันที นางพลิกตัวแล้วลุกขึ้นนั่ง เพราะความวิตกกังวลเกินไป เมื่อครู่การซ่อมแซมระบบในร่างกายของนางกำลังทำงาน และนางก็รู้สึกสบายมาก แต่เมื่อมีเสียงตะโกนมาจากด้านนอก ร่างกายของนางก็เหมือนถูกควบคุมให้ลุกขึ้น

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าแน่นหน้าอก ราวกับว่าสิ่งนั้นเริ่มที่จะกระโดดไปมาอีกครั้ง

“พระชายา”

ฉีเฟยอวิ๋นยังไม่ทันได้ตอบโต้ พ่อบ้านก็ผลักประตูและบุกเข้าไป ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจใด ๆ ถ้านางยังไม่ลุกขึ้นอีก เกรงว่าร่างกายจะเดินไปด้วยตัวเอง

“นำทางไป” ฉีเฟยอวิ๋นหยิบกล่องยาขึ้นมา และตามพ่อบ้านไปที่ห้องของหนานกงเย่ด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเข้าไปด้านใน นางก็เห็นหนานกงเย่นั่งเหงื่อตก และมีอาอวี่ยืนอยู่ข้างหลังของเขา เห็นได้ชัดว่าอาอวี่ก็ตกใจเช่นกัน

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ตกใจจนหน้าซีดและน้ำตาคลอเบ้า

เมื่อเห็นเช่นนั้น ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกแปลกใจ：“ออกไปให้หมด”

“ท่านอ๋องเย่……”

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ไม่เต็มใจ แม้ว่าจะตรวจโรคได้แล้วอย่างไร ฉีเฟยอวิ๋นจะทำอะไรได้

พ่อบ้านไม่กล้าละเลย และเชิญให้คุณหนูเฉินออกไปข้างนอก：“คุณหนูเฉิน ท่านอ๋องเย่ป่วยหนัก เกรงว่าจะทำให้คุณหนูเฉินตกใจ คุณหนูเฉินออกไปก่อนดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเดินตามออกไป

ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“ท่านกินอะไรไป？”

ในเวลานี้หนานกงเย่ลืมตาขึ้นอย่างโกรธเคือง และจ้องไปที่ผู้หญิงที่น่าเกลียดที่อยู่ตรงหน้าเขา เขารู้สึกว่าร่างกายสั่นเทาและมือกระตุก แต่เขาก็พยายามที่จะกำหมัด และพยายามที่จะควบคุมร่างกายของเขา

ฉีเฟยอวิ๋นจับมือของเขา ขยับมันออกและจับไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง

สายตาของหนานกงเย่เย็นชา：“เจ้ากล้าที่จะข่มเหงข้า……”

“คราวนี้ไม่ได้ถูกพิษ” ฉีเฟยอวิ๋นสรุปผลในทันที และหนานกงเย่ก็กระสับกระส่ายเล็กน้อย ในเวลานี้เขายังคงมีสติสัมปชัญญะอยู่บ้าง

แน่นอนว่าเมื่อก่อนเขาไม่มีทางที่จะไม่เชื่อฉีเฟยอวิ๋น แต่สิ่งที่นางทำในช่วงหลายวันที่ผ่านมาได้อธิบายทุกอย่างแล้ว ทักษะทางการแพทย์ของนางน่าทึ่งมาก สิ่งที่นางพูดนั้นมีเหตุผลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“มันคืออะไร？”

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว: “ยังไม่รู้ ข้าจะช่วยพยุงท่าน ท่านนอนลงก่อน แล้วข้าจะตรวจอาการให้ท่าน”

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและช่วยพยุงหนานกงเย่ไปที่เตียง หลังจากที่นอนลงแล้ว นางก็ปลดเสื้อผ้าของหนานกงเย่ ในเวลานี้หนานกงเย่ไม่มีแรงที่จะต่อต้าน มือและเท้าของเขากระตุกตลอดเวลา

ฉีเฟยอวิ๋นตรวจดูที่ร่างกายของหนานกงเย่ก่อน แล้วจึงตรวจดวงตาของเขา

ไม่มีปัญหาใด ๆ ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“ท่านเป็นโรคลมบ้าหมูหรือไม่？”

ในเวลานี้หนานกงเย่ไม่สามารถพูดได้ และทำได้เพียงส่ายหัว

ฉีเฟยอวิ๋นหลับตาและนั่งสมาธิในใจ ถ้าระบบสามารถตรวจจับได้ก็คงจะตรวจพบสิ่งผิดปกติเกี่ยวกับร่างกายนี้ แต่ในสมัยโบราณนี้ไม่มีสถานพยาบาลขั้นสูง ถ้านางไม่มีความรู้อันลึกซึ้งทางการแพทย์แผนจีน เกรงว่าท่านอ๋องบ้านี่คงจะตายไปนานแล้ว

เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากที่หลับตา จู่ ๆ ฉีเฟยอวิ๋นก็ลืมตาขึ้นมา แล้วมองไปที่หนานกงเย่ ที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียง นางพยายามที่จะจับมือของหนานกงเย่：“ท่านโกรธหรือ？”

เกิดเรื่องขึ้นกับหนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นไม่รอให้เขาตอบกลับ นางนั่งลงแล้วห่มผ้าให้เขา จากนั้นก็ยื่นมือไปจับมือของหนานกงเย่ไว้

“หายใจเข้าลึก ๆ”

หนานกงเย่หายใจเข้าลึก ๆ ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：ช่วงนี้เลือดของท่านอุดกั้นจึงเกิดอาการเช่นนี้ขึ้นได้ง่าย โรคนี้อาจจะสาหัสหรือเล็กน้อยก็ได้ แต่ก็เป็นอันตรายและอาจสาหัสถึงตายได้ ถ้าเบาก็เหมือนเช่นตอนนี้ กระตุกตลอดเวลา”

“ต้องรักษาอย่างไร？” หนานกงเย่รู้สึกไม่สบายใจน้อยลงแล้ว จึงถามฉีเฟยอวิ๋น