องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 406

ราชครูจวินเข้ามา ฮูหยินรองลุกออก หันไปทำความเคารพราชครูจวิน กล่าวขึ้นว่า “ถวายความเคารพท่านราชครูเจ้าค่ะ”

ราชครูจวินชำเลืองมองฮูหยินรอง และเดินไปนั่งลง

“เจ้านั่งลงเถิด เจ้าดูว่าตัวเจ้าให้กำเนิดอะไรออกมาสิ”

“เจ้าค่ะ”

ฮูหยินรองเดินไปนั่ง ในมือจับลูกประคำทีละเม็ดๆอยู่ แววตาของนางเรียบเฉยเป็นอย่างมาก ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้มีความสั่นไหวมากมาย

ราชครูจวินมองคนที่อยู่บนพื้น จากนั้นกล่าวว่า “วันนี้ข้าได้ทำการตัดสินใจแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะมาก่อความวุ่นวายที่นี่ ไม่พบโลงศพถึงไม่หลั่งน้ำตาเลยนะ

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นไปที่เฉิงหนานหาคนที่อยู่ชนบทไร้มารยาท มาแต่งวันพรุ่งเสียเลยเถิด”

“ห๊ะ?

ฮูหยินของคุณชายรองตกใจหนักมาก จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกัน?

นี่ไม่ใช่การต้องการเอาชีวิตหรือ?

ท่านพ่อ ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้นะ”

ฮูหยินของคุณชายรองไม่สนใจสิ่งใดแล้วได้ปีนป่ายขึ้นไป ดึงที่ปลายชุดของราชครูจวิน ราชครูจวินถีบขาออกไปทำให้ฮูหยินของคุณชายรองกระเด็นกระดอนพลิกตัวไป

จวินเจิ้งหนานรีบเข้าประคองภรรยา เงยหน้ามองราชครูจวินแล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อ ตามที่ท่านพูดเมื่อก่อนหน้านี้ ให้หาคนใดก็ได้มาแต่ง อันนี้พวกเราก็ยอมรับแล้ว”

เมื่อมองท่านแม่ของตนที่อยู่ตรงหน้า จวินเจิ้งหนานก็เข้าใจได้ทันที

สกุลจวินของเขานั้นพวกเขาไม่มีสิทธิที่จะมาออกความคิดเห็น ทุกอย่างล้วนอยู่ในการยึดกุมของท่านพ่อ

ไม่ยอมรับชะตาชีวิตมีเพียงความย่อยยับ

ฮูหยินของคุณชายรองไม่ยินยอม อยากจะกล่าวพูดอะไรบางอย่าง ก็ได้ถูกจวินเจิ้งหนานดุด่าเสียงดังสนั่นว่า “ไม่ต้องกล่าวสิ่งใดอีกแล้ว เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรืออย่างไร?”

ฮูหยินของคุณชายรองมึนงง ราชครูจวินชำเลืองมอง เดิมที่คิดว่าจะอยากพยายามไกล่เกลี่ยเรื่องราว จากนั้นราชครูจวินกล่าวขึ้นว่า “ในเมื่อฮูหยินผู้นี้ไม่ยินยอมอยากจะอยู่ที่เรือนนี้ เช่นนั้นก็หย่าเลย”

“ห๊ะ?”

จวินเจิ้งหนานและฮูหยินของเขาต่างมึนงงกันทั้งคู่ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดราชครูจวินจะต้องไร้ความรู้สึกเยี่ยงนี้เลย

“ท่านว่าอย่างไรนะเจ้าคะ?”ฮูหยินของคุณชายรองแทบคลั่ง อีกนิดหนึ่งก็จะกระโดดขึ้นมาแล้ว

ครอบครัวของนางมิใช่ว่าเทียบไม่ได้ แม้ว่าจะมิเท่าเสนาบดีใหญ่อย่างราชครูจวิน แต่เรื่องการหย่าภรรยาเยี่ยงนี้จะบอกว่าหย่าก็ทำการหย่าทั้งกันได้เลยที่ไหนกันเล่า?

ฮูหยินของคุณชายรองเตรียมจะโวยวายขึ้นอีก ราชครูจวินเลยมีรับสั่งว่า “ทหารมาเอานางกลับไปส่งที่เรือนของพ่อแม่นาง วันพรุ่งไม่ว่าเป็นผู้ใดก็ตาม จวินซือซือจะต้องแต่งงานออกเรือนไป สกุลจวินของข้าไม่เก็บคนที่ดุร้ายไว้”

คนที่เข้ามาลากออกไปโดยไม่สนใจว่าฮูหยินของคุณชายรองโวยวายร้องไห้อยู่ จวินเจิ้งหนานนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นเหงื่อตก ตอนนี้เขามึนงงไปหมดแล้ว

คนที่ดุร้ายคือผู้ใดกัน?

บุตรสาวหรือ?

แต่แบบนั้นบุตรสาวคือบุคคลที่น่ารักนะ！

ราชครูจวินนั่งอยู่สักพักหนึ่ง มองบุตรชายที่ไร้ประโยชน์แล้วกล่าวว่า “ในห้องของเจ้าไม่มีผู้อื่นแล้วหรือ?”

“อันนี้…”

จวินเจิ้งหนานมิกล้ากล่าวออกมา แต่ฮูหยินรองกล่าวว่า “เมื่อก่อนมีฮูหยินรอง นิสัยของนางค่อนข้างอ่อนน้อมนุ่มนวล อีกทั้งจัดการเรื่องราวก็ไม่เลว”

ราชครูจวินชำเลืองมองฮูหยินรอง อย่างเข้าใจลึกซึ้ง

“เช่นนั้นก็เอานาง วันนี้แต่งตั้งขึ้นมาเป็นฮูหยินของเจ้า บอกนางไปเรือนของสามีซือซือในคืนนั้นเลย วันพรุ่งเวลาเช้าต้องออกเรือน ล่าช้าก็เตรียมหีบศพซะ”

“........”จวินเจิ้งหนานเหงื่อออกตรงยอดกระหม่อม สุดท้ายก็จึงตอบตกลงไป

พอออกมาอีกนิดหนึ่งจวินเจิ้งหนานแทบจะหกล้มลง นี่เป็นอะไรกันหรือ?

ทางด้านของจวินซือซือยินยอม แต่ไม่ได้รอให้นางดิ้นรนขัดขืน ก็ได้ถูกคนมัดไว้แล้ว ไม่ว่านางจะร้องโหวกเหวกโวยวายอย่างไรก็ไร้ซึ่งประโยชน์

หญิงแก่สามสี่คนมาก็ลงมือตี ตีจนเกือกกลิ้งอยู่บนพื้น

เวลานี้จวินเจิ้งหนานไร้ซึ่งหนทางเช่นกัน จึงทำได้แค่หลบออกไป

ฮูหยินของคุณชายรองคนใหม่ได้ไต่ถามในคืนวันนั้นเลย ในที่สุดก็นับว่าหาครอบครัวที่ถือว่าไม่เลวสำหรับพวกเขาได้แล้ว

ครอบครัวนี้เป็นญาติห่างๆของราชวงศ์ ก็นับว่าเป็นจงชิน แต่ก็ค่อยข้างห่างไกลไปเสียหน่อย เพราะฉะนั้นนอกเหนือจากฐานะ อย่างอื่นนั้นไม่มีอะไรเลย

แต่ฝั่งตรงข้ามยินยอม การแต่งงานนี้เลยสำเร็จ

เช้าวันต่อมา ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งจะออกมาจากเรือนได้มองเห็นบนถนนมีเสียงตีและเป่า พอมองอย่างละเอียดจึงได้มองเห็นขบวนส่งเกี้ยวไปรับเจ้าสาวอยู่ไม่ไกล

ฉีเฟยอวิ๋นแปลกใจ เลยกล่าวถามอาอวี่ว่า “นั่นคล้ายดั่งเป็นขบวนของจวนราชครูจวินนะ ที่จวนของราชครูจวินมีผู้ใดแต่งงานหรือ?”

“มิทราบพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปดูให้”อาอวี่กล่าวเสร็จรีบไปไต่ถามสืบข่าว กลับมาแล้วจากนั้นได้นำข่าวเรื่องที่จวินซือซือจะแต่งงานมาบอกฉีเฟยอวิ๋น