องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 407

เมื่อนั่งลงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกว่าอ๋องตวนไม่สบายใจ และในระหว่างมื้ออาหาร เขาก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

หลังจากดื่มมาสักระยะหนึ่งแล้ว ทุกคนต่างก็เมา โดยเฉพาะเว่ยหลินชวน แม้ว่าคุณหนูสี่ตระกูลอวิ๋นก็ขวางเขาไว้ไม่น้อย แต่ก็แพ้ฤทธิ์ของเหล้าจนฟุบลงไปบนโต๊ะ

อวิ๋นหลัวฉายพยายามที่จะปกป้องสามี หลังจากที่ดื่มติดต่อกันเพียงไม่กี่จอก นางก็เมาแล้ว เมื่อเห็นว่าเว่ยหลินชวนเมาจนฟุบลงไปบนโต๊ะ นางก็บอกว่าไม่สามารถอยู่ต่อได้แล้ว แต่เดิมตามขนบธรรมเนียมของต้าเหลียงแล้ว นางจะต้องอยู่ที่จวนกั๋วกงหนึ่งวัน เพราะเกรงว่าจะมีใครทำให้เว่ยหลินชวนลำบากใจ จากนั้นก็ช่วยพยุงคนเข้าไปในรถม้าและกำลังจากไป

“เว่ยหลินชวน ท่านคออ่อนจริง ๆ เลย” อวิ๋นหลัวฉวนดื่มเองไม่ได้ จึงได้แต่เฝ้ามองผู้อื่น และอุ้มจิ้งจอกหางสั้นที่ห้อยต่องแต่ง

ฉีเฟยอวิ๋นต้องไปอุ้มจิ้งจอกหางสั้นกลับมา นางทูลลาอ๋องตวนและเดินออกไปก่อน

“ท่านพี่เสียนเฟยรอข้าด้วย ข้าไปด้วย...” อวิ๋นหลัวฉวนเมามากและถูกอ๋องตวนลากกลับไป เขาก้มตัวลงและอุ้มกลับไปที่จวนกั๋วกง นางก่อกวน อ๋องตวนจึงวางนางลง

อ๋องตวนโกรธเคือง：“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าดื่ม แต่เจ้าก็ไม่ฟัง มองข้า……”

ตงเอ๋อร์เดิมตามหลังมา อ๋องตวนหันกลับไปมองตงเอ๋อร์：“ออกไปเถอะ ข้าจะดูแลพระชายาเอง”

“เพคะ” ตงเอ๋อร์เดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ ถึงอย่างไรก็เป็นคำสั่งของอ๋องตวน ตงเอ๋อร์จึงไม่กล้าพูดอะไรมากนัก

คราวก่อนที่ถูกจับก็บอกว่าจะให้นางแต่งงานออกไป

และเมื่อกลับมาที่จวนกั๋วกง ตงเอ๋อร์ก็ฟ้องฮูหยินใหญ่ แต่ฮูหยินใหญ่กล่าวว่าอ๋องตวนทรงเป็นสายเลือดของราชวงศ์ ซึ่งแตกต่างจากคนทั่วไป บางเรื่องผ่านๆ ไปได้ก็ผ่านๆ ไป

ตงเอ๋อร์หวาดกลัวและไม่กล้าขัดขืน

อวิ๋นหลัวฉวนถูกวางลง นางลุกขึ้นมาและก่อกวนอยู่บนเตียง

อ๋องตวนอารมณ์ดี และสั่งให้คนเอาน้ำมาเพื่อเช็ดตัวให้อวิ๋นหลัวชวน และดื่มซุปเพื่อให้สร่างเมา จากนั้นเขาก็นั่งลง

เดิมทีหนานกงเหยี่ยนวางแผนว่าจะพักผ่อน แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาฉวยโอกาสตอนที่อวิ๋นหลัวฉวนไม่มีสติ จูบนางไปหลายครั้งอย่างไม่สามารถควบคุมได้

กลางดึก

ฉีเฟยอวิ๋นถูกเสียงลมจากนอกประตูปลุกให้ตื่น และจู่ ๆ ก็ลืมตาขึ้น เมื่อนางลุกขึ้นแล้ว หนานกงเย่ก็ลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้า

“ท่านอ๋อง พระองค์ทรงมีงานหรือเพคะ？”

ฉีเฟยอวิ๋รู้สึกแปลกจ ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่เห็นได้ยินเลยว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องไปทำ

“ข้าจะออกไปข้างนอกหน่อย อวิ๋นอวิ๋นพักผ่อนเถิด”

หนานกงเย่ผลักประตูและออกไปข้างนอก ในเวลานี้ในสวนดอกกล้วยไม้มีคยืนอยู่หลายคน เมื่อพวกเขาเห็นหนานกงเย่ก็คุกเข่าลงข้างหนึ่ง กำหมัดทั้งสองมือไว้แล้วก้มหน้าลงเพื่อคำนับ：“คารวะท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

“ว่ามาเถอะ” เสียงของหนานกงเย่ราบเรียบและเย็นชา เขาเอามือไพล่หลังไว้

“ค่ายทหารของเราถูกโจมตีเมื่อคืนนี้ ทำให้มีผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก และแม่ทัพใหญ่จวินเจิ้งตงได้รับบาดเจ็บสาหัสพ่ะย่ะค่ะ” หนึ่งในนั้นรายงาน

“พวกเจ้ากลับมากี่คน？” หนานกงเย่ถาม

“พวกเรามีทั้งหมดยี่สิบคนพ่ะย่ะค่ะ เราออกมาเป็นสองกลุ่ม ระหว่างทางมีคนดักฆ่า พวกเขารอดชีวิตมาเพียงเท่านี้ ส่วนที่เหลือตายหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หนานกงเย่เดินเข้าไปใกล้ เขาโน้มตัวลงและยื่นมือข้างหนึ่งไปให้คนที่พูด และช่วยพยุงเขาขึ้นมา และคนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้นตาม

“ลำบากแล้ว ไปพักก่อนเถอะ ข้าจะจัดการด้วยตนเอง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นมองออกไปนอกห้อง พวกเขาแต่ละคนมีดาบเหน็บอยู่ที่เอว สวมหมวกเหล็กและเกราะเหล็กไว้บนบ่า ทั่วร่างกายเป็นเหล็กสีดำ เช่นเดียวกับผู้ที่ได้รับการฝึกมาเพื่อเป็นนักฆ่า

เมื่อผลักประตูห้องให้เปิดออกแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ก้าวออกไปจากห้อง เมื่อได้ยินเสียงนางเดินออกมา หนานกงเย่ก็หันกลับไปมองใบหน้าของนาง

ในตอนนี้ฉีเฟยอวิ๋นท้องใหญ่มาก และไม่อยากที่จะเคลื่อนไหว เมื่อหนานกงเย่เห็นนางเดินออกมา เขาก็ถามในทันทีว่า：“ออกมาทำอะไร อยากรู้ว่าอะไรก็ถามข้าจะดีกว่า”