องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 408

หนานกงเย่กล่าวอย่างราบเรียบ：“พระชายาตวน”

“พระชายาตวน？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้แปลกใจมากนัก ถึงอย่างไรอวิ๋นหลัวฉวนเกินในตระกูลนักรบ และนางก็เป็นคนของจวนกั๋วกง ไม่เพียงแต่เป็นหลานสาวที่กั๋วกงอาวุโสรักมากที่สุดเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้ที่อุปถัมภ์ค้ำชูจวนกั๋วกงด้วย ไม่น่าแปลกใจเลยที่เป็นนาง

แต่เมื่อนึกถึงอวิ๋นหลัวฉวนขึ้นมา ฉีเฟยอวิ๋นก็ยังคงส่ายหัวอย่างรู้สึกไม่สบายใจ

“ท่านอ๋องทรงไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่เพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นไปบนเตียง หนานกงเย่ลุกขึ้นไปหยิบองุ่นหนึ่งลูกให้นางกิน ในช่วงเวลานี้หากดื่มน้ำมากเกินไปจะไม่ดีต่อร่างกายของนาง หนานกงเย่จึงไม่กล้าที่จะให้ฉีเฟยอวิ๋นดื่มน้ำมากเกินไป แต่ดูเหมือนว่านางจะกระหายน้ำ ดังนั้นจึงทำได้เพียงให้นางกินองุ่นหนึ่งลูกเพื่อให้ลำคอชุ่มชื้น

ฉีเฟยอวิ๋นอ้าปากและหนานกงเย่ก็ใส่องุ่นเข้าไปในปากของนาง จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งลงบนเตียงและกอดกัน

“ดูเหมือนข้าล้อเล่นงั้นหรือ ในเมืองหลวง ตระกูลไหนกันที่มีคนวัยหนุ่มสาวที่มีความสามารถในการสู้รบ คนที่ข้านึกได้ก็มีเพียงแค่นาง แม้ว่านางจะยังอายุน้อย แต่นางเป็นคนใช้กำลังทหารได้ยอดเยี่ยมมากจริง ๆ อย่าดูถูกจวิ้นจู่น้อยของตระกูลอวิ๋นเชียวนะ นางเป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุดในสายตาของข้า แต่หากนางไปเป็นผู้นำทัพเพียงลำพัง เกรงว่าจะมีคนที่ไม่ยอมรับ ถึงอย่างไรนางก็ยังอายุน้อยและด้อยประสบการณ์ อีกอย่างนางก็เป็นจวิ้นจู่ที่ตระกูลอวิ๋นห่วยใยมากที่สุด

แต่ก่อนข้าอยากจะให้นางออกไปฝึกเป็นเวลาหนึ่งปี แต่แค่สามเดือนก็เพียงพอแล้ว และปล่อยให้นางได้เข้าร่วมสงคราม ตามความเข้าใจของข้า พระชายาตวนจะต้องมีความดีความชอบในการรบอย่างแน่นอน ในตอนนั้นข้าพูดเพียงแค่ประโยคเดียวว่านางสามารถไปเป็นผู้นำทัพได้หรือไม่

แต่ไม่คิดว่าพระมเหสีหวาจะเตรียมการไว้นานแล้ว”

“ท่านอ๋อง หรือว่านางเป็นผู้ที่ได้เลือกให้มาเป็นพระชายารองของพระองค์？หม่อมฉันจำได้ พระองค์ยังแสร้งทำเป็นจำไม่ได้อีก”

“ไม่ใช่ว่าข้าจำไม่ได้ ข้าจำได้ แต่หากอวิ๋นอวิ๋นจะพูดถึงใครสักคนที่มีความสามารถในตระกูลอวิ๋น และหากพูดว่าใครที่มีความสามารถมากพอที่จะทำหน้าที่แทนกั๋วกงอาวุโสได้ ข้าจึงนึกถึงนาง”

“เช่นนั้นหมายความว่ามีคนพูดถึงนางกับท่านอ๋อง ท่านอ๋องทรงเต็มใจ？”

“อวิ๋นอวิ๋น เจ้าอยากจะโต้เถียงกับข้างั้นหรือ？”

“เป็นเช่นนั้นหรือไม่เพคะ？”

สีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นดูเคร่งขรึม หนานกงเย่ส่ายหัว：“ข้าไม่เคยคิดเลย เพียงแต่เมื่อมองไปในเมือง ไม่มีใครที่เหมาะสมที่สุดให้ข้าเลือก แม่ทัพผู้นี้ถูกจัดสรรให้ดีที่สุด และข้ามองว่าแม่ทัพในเมืองหลวงนั้นมีไม่มาก และผู้ที่จะเห็นหน้าที่สำคัญนั้นมีเพียงไม่กี่คน ส่วนคนนั้น？”

หนานกงเย่ลังเล ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า：“ใครกันเพคะ？”

“จงชินอ๋อง”

“เขา？”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจ หนานกงเย่ยิ้มเยาะ：“จงชินอ๋องเป็นผู้ที่เก่งทั้งบุ๋นทั้งบู๊ หากเขาสามารถจงรักภักดีต่อฝ่าบาทได้อย่างแท้จริงก็คงจะเป็นเรื่องดี และเขาสามารถช่วยเป็นแม่ทัพใหญ่ได้ แต่น่าเสียดายที่เขาเป็นราชนิกุล และสิ่งที่ข้าคิดก็กลายเป็นเรื่องไร้สาระ”

“ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ท่านพ่อของหม่อมฉันคงต้องไป ท่านอ๋องตวนคงจะไม่ยอมให้พระชายาตวนไป”

“อวิ๋นอวิ๋น ข้ายังไม่ได้ตัดสินใจ เรื่องนี้……ไม่รีบ……”

“ไฟลนก้นแล้วยังไม่รีบอีกหรือเพคะ คนยี่สิบคนได้กลับมาได้เพียงไม่กี่คน หากยังไม่รีบแล้วมาถึงเมืองหลวง หม่อมฉันจะคอยดูว่าพระองค์จะทำอย่างไร？”

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่หนานกงเย่และนอนลง และหนานกงเย่ก็นอนลงเช่นกัน เพียงแต่นอนไม่หลับ

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นไปที่จวนแม่ทัพ และเข้าไปหาแม่ทัพฉี

แม่ทัพฉีกำลังฝึกวิทยายุทธ์อยู่ในห้องฝึกซ้อม ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้รบกวนและยืนรออยู่ที่หน้าประตูสักพัก เมื่อแม่ทัพฉีฝึกเสร็จแล้ว นางจึงเดินเข้าไป

“มาแต่เช้า ไม่ใช่ว่าระยะนี้รู้สึกไม่สบายตัวเลยขี้เกียจหรือ？” แม่ทัพฉีมักจะได้ยินมา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปที่จวนอ๋องเย่ แต่ก็มักจะให้คนไปถามว่าฉีเฟยอวิ๋นสบายดีหรือไม่

เพียงแค่รู้ว่าฉีเฟยอวิ๋นสบายดี เขาก็สบายใจ

เมื่อเห็นว่าบุตรสาวของเขามาแต่เช้าตรู่ แม่ทัพฉีก็รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย

“มีอะไรทำก็ให้คนมาเรียกพ่อก็ได้ เหตุใดต้องมาที่นี่ด้วยตนเอง ร่างกายของเจ้าเป็นเช่นนี้ เดินไปมาพ่อไม่ค่อยวางใจ และในเมืองหลวงก็ไม่สงบมากนัก พวกคนไม่มีตาเหล่านั้นอยู่ทุกหนทุกแห่ง” หากพบเจอเข้าล่ะ？” แม่ทัพฉีช่วยพยุงฉีเฟยอวิ๋นนั่งลง สองพ่อลูกพูดคุยกัน

“คงจะไม่เจอง่ายเช่นนั้น ยิ่งไม่กว่านั้นคนดีผีคุ้มเจ้าค่ะ และคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่านพ่อต้องเชื่อว่าลูกเป็นคนที่มีบุญวาสนา”