องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 413

หลังจากที่หนานกงเย่เข้าเฝ้าฝ่าบาทในวังแล้วก็กลับจวนทันที ตั้งแต่คืนนั้น อวิ๋นจิ่นได้มาคารวะฉีเฟยอวิ๋นเป็นการส่วนตัว นางแต่งกายด้วยชุดของบุรุษ ทั้งยังมีท่าทางเหมือนกับพ่อค้าอีกด้วย

เมื่อเห็นการแต่งตัวของอวิ๋นจิ่น ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้ทันทีว่าอวิ๋นจิ่นคิดจะทำสิ่งใด

“เจ้าตั้งใจแกล้งปลอมตัวเป็นพ่อค้า ไปคุ้มกันการเคลื่อนย้ายเสบียงอาหารใช่หรือไม่?”

“เรื่องนี้ข้ายังต้องขอคำปรึกษาจากนายท่าน ข้าไม่ได้พาเสบียงไปมากนัก แต่เงินตำลึงเตรียมไปมากพอสมควร ระหว่างทางนี้ ข้าจะสั่งให้คนล่วงหน้าไปเก็บเสบียงอาหารก่อน แล้วค่อยแยกกันไปคุ้มกัน เช่นนี้อาจจะลดทอนกำลังคนได้บ้าง และอาจจะรักษาจำนวนของเสบียงได้มากขึ้น

ก่อนที่ท่านแม่ทัพฉีจะออกเดินทาง เมืองหลวงได้เคลื่อนย้ายเสบียงอาหารออกไปแล้ว เมืองหลวงไม่สามารถขนย้ายเสบียงอาหารมากมายเพียงนั้นในเวลาอันรวดเร็วได้ สิ่งที่ข้าจำเป็นต้องนำติดตัวไปด้วยคือยาและเสื้อกันหนาว เมื่อข้าไปถึง เสบียงก็คงจะพร้อมแล้ว”

ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงในคำพูดของอวิ๋นจิ่นอย่างมาก ข้างกายของตนมีคนเช่นนี้อยู่ด้วยหรือ นางไม่รู้เลยจริง ๆ

“อวิ๋นจิ่น หากเป็นดั่งที่เจ้ากล่าวไว้ ข้าก็ขอมอบหมายเรื่องนี้ให้เจ้า ข้าคงวางใจ ถึงอย่างไรเจ้าก็คอยติดตามรับใช้ข้ามาโดยตลอด ท่านพ่อของข้าก็เชื่อใจเจ้า หากเจ้าไปข้าก็วางใจ เพียงแต่การเดินทางในตอนนี้ค่อนข้างอันตรายมาก ไม่ว่าอย่างไรเจ้าต้องระวังตัวให้มาก

ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้น เจ้าต้องเห็นแก่ชีวิตเป็นสำคัญ ข้าหวังแค่ให้เจ้ากลับมาอย่างปลอดภัย หากเจ้าเป็นอะไรไป เกรงว่าตลอดชีวิตนี้ของข้าคงจะอยู่อย่างสงบสุขไม่ได้

ส่วนเรื่องอื่น ท่านอ๋องบอกว่าจะส่งคนร่วมเดินทางไปพร้อมกับเจ้าด้วย แต่ข้าก็ยังไม่รู้ว่าคือผู้ใด”

“นายท่าน ท่านอ๋องกล่าวถูกต้อง แต่อวิ๋นจิ่นหวังว่าคนที่ไปพร้อมกับข้าผู้นี้ จะเป็นคนที่สามารถดูแลอวิ๋นจิ่นได้ พร้อมที่จะร่วมเป็นร่วมตายกับอวิ๋นจิ่นได้ทุกเวลา แทนที่จะก้าวก่ายงานที่อวิ๋นจิ่นทำ สู้เอาเวลาไปคุ้มกันเสบียงไม่ให้มาถึงล่าช้าดีกว่า”

“เจ้าวางใจเถอะ ข้าจัดการเอง”

ไม่รอให้ฉีเฟยอวิ๋นตอบรับ หนานกงเย่ก็ผลักประตูเดินเข้ามาด้านใน ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นยืน อวิ๋นจิ่นเองก็รีบถวายความเคารพทันที : “อวิ๋นจิ่นขอคารวะท่านอ๋องเพคะ”

หนานกงเย่โบกมือไปมา “ลุกขึ้นเถอะ”

อวิ๋นจิ่นจึงได้ลุกขึ้นจากพื้น จากนั้นก็เงยหน้ามองหนานกงเย่

นัยน์ตาของหนานกงเย่ฉายแววราบเรียบ : “ข้าเชื่อ ทหารที่แข็งแกร่งจะไม่มีวันอ่อนแอ ในเมื่อพระชายายอมให้เจ้าเป็นมือซ้ายและมือขวาของนาง จัดการเรื่องราวแทนนาง ความสามารถนี้ของเจ้าข้าเองก็ยอมรับเช่นเดียวกัน

เพียงแต่เมื่อเจ้าจะไปเช่นนี้ข้าเองก็ไม่อาจวางใจได้

อย่างที่เจ้าพูด คนที่ได้รับมอบหมายในครานี้จะต้องดูแลเจ้าได้ ร่วมเป็นร่วมตายกับเจ้าได้ทุกเวลา แต่คนผู้นี้สามารถคุ้มกันความปลอดภัยให้แก่เจ้าได้ทุกเวลา

ปู้เหวิน?”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ปู้เหวินเดินเข้ามาจากด้านนอก คุกเข่าลงข้างหนึ่ง และก้มหน้าคารวะ

หนานกงเย่กล่าวขึ้นว่า : “วันนี้ ปู้เหวินจะร่วมเดินทางไปพร้อมกับเจ้า จะคอยคุ้มกันความปลอดภัยให้แก่เจ้าไปตลอดทาง”

“ขอบพระคุณท่านอ๋องเย่ที่ทรงเมตตา อวิ๋นจิ่นก็คิดเช่นนั้น มีปู้เหวินและคนอื่น อวิ๋นจิ่นก็วางใจ ก่อนที่อวิ๋นจิ่นจะพาคนเหล่านี้ไป ได้โปรดท่านอ๋องจดจำใบหน้าของทุกคนไว้ นอกเหนือจากนี้ในนี้ก็ยังมีกู่เปิดใจ*อีกหลายตัว เป็นหนึ่งในสิ่งที่มีมูลค่าสำหรับอวิ๋นจิ่นมาก วันนี้อวิ๋นจิ่นต้องการให้พวกเขากินมัน ส่วนนางพญากู่ที่ควบคุมกู่เปิดใจคงต้องมอบให้แก่ท่านอ๋องแล้วละเจ้าค่ะ หากพวกเขามีจิตใจที่เชื่อฟังผู้เป็นนางพญา คงยอมตายในเงื้อมมือของท่านอ๋องได้

ตราบใดที่ท่านอ๋องนำนางพญากู่เผาในกองไฟ พวกเขาก็จะตายกันหมด”

อวิ๋นจิ่นหยิบกล่องขนาดเล็กใบหนึ่งออกมา ซึ่งเป็นกล่องชุบทอง ด้านบนมีรู กล่องใบนี้มีขนาดพอดีกับมือ อวิ๋นจิ่นยื่นออกไปด้วยสองมือ

ฉีเฟยอวิ๋นรับมา ในตอนนี้เองกล่องใบนี้เกิดการสั่นไหว ฉีเฟยอวิ๋นจึงหัวเราะขบขัน : “ดูท่าไม่ได้มีเพียงแค่สัตว์มีพิษเท่านั้นที่กลัวข้า กู่เองก็กลัวข้าเช่นกัน”

เมื่อเปิดกล่องใบนั้นและมองเข้าไปในกล่อง ก็เห็นนางพญากู่กำลังคืบคลานไปมาด้วยความตื่นกลัว ฉีเฟยอวิ๋นปิดกล่องและยื่นให้กับหนานกงเย่ เมื่อถึงมือเขากู่ภายในก็สงบลง

หลังจากนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งจำนวนหกคนเดินลงมา พวกเขาล้วนยังวัยเยาว์ ทั้งยังดูท่าทางเหมือนคนธรรมดาอีกด้วย

“นี่คือนายท่าน พวกเจ้าเคยเจอกับนายท่านทั้งสองแล้ว”

ทั้งหกคนรุดหน้าทำความเคารพ : “ข้าน้อยขอคารวะนายท่าน”

หนานกงเย่มองไปทางพวกเขาด้วยสายตาเรียบเฉย พิจารณาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า คนเหล่านั้นมีโครงกระดูกที่พิเศษมาก ซึ่งเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์ในศิลปะการต่อสู้

“พวกเจ้าจะยอมใช้กู่เองเช่นนั้นหรือ?”

“ยอมขอรับ”

“เช่นนั้นก็ใช้สิ”

หนานกงเย่ออกคำสั่ง คนเหล่านี้จึงหยิบลูกกลม ๆ ขนาดเท่ากับถั่วขนาดเล็กสีทองเม็ดหนึ่งออกมา เตรียมจะกินมันลงไป

ฉีเฟยอวิ๋นรีบตะโกนขึ้นว่า : “พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่ได้ให้พวกเจ้ากินจริง ๆ เสียหน่อย เขาแค่ลองใจพวกเจ้าเท่านั้น