องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 421

ฉีเฟยอวิ๋นไม่สบายใจ นอนลงไปแล้วตัดสินใจบอกแม่ทัพฉี

"ท่านพ่อ"

ฉีเฟยอวิ๋นดึงผ้าห่มมาคลุม แม่ทัพฉีนั่งลง "เจ้านอนเถอะ พ่อจะเฝ้าเจ้า ท้องเจ้าใหญ่เพียงนี้ พ่อกลัว"

"ท่านพ่อเจ้าค่ะ ลูกมีเรื่องอยากบอกท่านนานแล้ว แต่ก็ไม่กล้า เพราะไม่อยากสูญเสียความรักความเอ็นดูจากท่าน

แต่ข้ารู้สึกละอายใจยิ่งนัก"

น้ำตาคลอเบ้าฉีเฟยอวิ๋น เธออยากร้องไห้

แม่ทัพฉีกล่าวกับเธอว่า "ดึกมากแล้ว ไม่ต้องคุย นอนเถอะ"

"ท่านพ่อ ข้าพูดดีกว่า หาไม่แล้ว ข้าจะรู้สึกผิดเอา"

พ่อลูกเงียบกริบชั่วครู่ แม่ทัพฉีอยากออกไป ทว่าฉีเฟยอวิ๋นคว้ามือแม่ทัพฉีไว้ "ท่านพ่อ ข้าเป็นเด็กกำพร้า ไร้บิดามารดาแต่เด็ก ข้าไม่เคยสัมผัสความรักจากผู้เป็นบิดาเลย ข้าเลยเห็นท่านเหมือนบิดาบังเกิดเกล้ามาตลอด" ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มสะอื้นไห้

แม่ทัพฉีก็น้ำตาอาบหน้า ถอนหายใจหนึ่งเฮือก "เกิดอะไรขึ้น?"

ฉีเฟยอวิ๋นสูดน้ำมูก เล่าที่มาที่ไปของเธอ แม่ทัพฉีมองเธอราวกับฝันไป เขาจับแก้มฉีเฟยอวิ๋น "เจ้ายืมร่างคืนวิญญาณ?"

"ท่านพ่อพูดอย่างนี้ก็ได้เจ้าค่ะ แต่ก็ไม่เชิง อันที่จริงข้ามาจากอีกโลกหนึ่ง ข้าไม่รู้ว่าลูกสาวท่านไปเกิดใหม่หรือไปที่โลกของข้า สรุปก็คือร่างกายเป็นของบุตรสาวท่าน แต่วิญญาณเป็นของข้า

ข้าโชคร้าย เสียชีวิตตอนทำการทดลอง ตื่นมาอีกทีก็อยู่ที่นี่แล้ว

ที่ไม่เคยบอก เพราะข้าไม่รู้ว่าควรพูดเช่นไรและข้าก็เห็นแก่ตัว อยากให้ท่านรักและปกป้องข้าตลอดไป เป็นพ่อของข้า

แต่ตอนนี้ข้ารู้สึกไม่สบายใจ

ถึงแม้ท่านจะโกรธเกลียดข้า ไม่ชอบข้า ข้าก็ต้องบอก"

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวจบก็พลิกกายไปนอน หลังคลุมผ้าห่มเสร็จก็รู้สึกทั้งสับสนระคนเสียใจ

เธอคิดว่าแม่ทัพฉีจะไม่รักเธออีกแล้ว การสูญเสียไออุ่นพ่อจากแม่ทัพฉี มันเจ็บปวดรวดร้าวยิ่งกว่าสูญเสียชีวิตหลายเท่า

แม่ทัพฉีนั่งสักพักก็ออกไป หลังออกไปก็ไม่กลับเข้ามาอีก

ฉีเฟยอวิ๋นนอนไม่หลับทั้งคืน เธอรู้สึกเป็นทุกข์ยิ่ง เธอนอนหลับก็เป็นเวลาเช้าแล้ว ซึ่งเธอฝันเห็นแม่ทัพฉีควบม้าจากไป ทิ้งเธอให้อยู่ในทะเลทรายคนเดียว

ฉีเฟยอวิ๋นกระวนกระวายใจจึงสะดุ้งตื่นมาด้วยน้ำตา

เธอลืมตาขึ้นไม่เห็นแม่ทัพฉี ความเศร้าโศกผุดขึ้นกลางใจ ก่อนจะก่อเกิดเป็นความเสียใจที่บอกความจริงกับแม่ทัพฉี รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจถึงขีดสุด

เธอไม่รู้ว่าเกิดการอาการตั้งท้องหรือไม่ หรือว่าเธอคุ้นชินกับการมีหนานกงเย่คอยให้ไหล่พักพิง แต่ยามนี้ไม่มีกะทันหัน เธอจึงอดรู้สึกเป็นทุกข์ไม่ได้

ฉีเฟยอวิ๋นกำลังเสียใจ ด้านนอกประตูก็มีเสียงแม่ทัพฉีแว่วเข้ามา "พวกเข้าสองคนตื่นแล้วเหรอ?"

"ท่านแม่ทัพ"

"ท่านแม่ทัพ"

หงเถากับลี่ว์หลิ่วรีบคำนับแม่ทัพฉี แม่ทัพฉีเดินยิ้มคิกคักพร้อมกับยกน้ำแกงตับหมู อาหารสองจานและหมั่นโถวจำนวนหนึ่งเข้ามา

ฉีเฟยอวิ๋นร้องไห้น้ำตาท่วมหน้า พลางมองแม่ทัพฉีที่เดินเข้ามาตรงประตู

แม่ทัพฉีเห็นฉีเฟยอวิ๋นร้องไห้เเหมือนคนเจ้าน้ำตาก็รีบวางอาหารลงอย่างร้อนรน

"เป็นอะไรไป?"

แม่ทัพฉีตื่นตระหนก ฉีเฟยอวิ๋นร้องไห้เสียงดัง "ท่านพ่อ ข้าคิดว่าท่านไม่เอาข้าแล้ว"