องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 432

หลังจากที่ลงมาจากเตียงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ให้หนานกงเย่ดูแล ฉีเฟยอวิ๋นจะล้างหน้า เขาก็เอามือของตัวเองไปล้างหน้า แม้แต่ปรนนิบัติบรรพบุรุษก็ยังไม่ต้องทุ่มเทเช่นนี้เลย

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นล้างหน้าแล้ว เขาก็ยื่นผ้าเช็ดตัวให้ หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นเช็ดเสร็จแล้ว นางก็ไปแต่งตัว เขาจึงล้างหน้าก่อนและตามฉีเฟยอวิ๋นไป

ในขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นกำลังรอเขา นางก็เห็นใบหน้าที่งุนงงของถังหลง

ฉีเฟยอวิ๋นพอที่จะเข้าใจได้ ถึงอย่างไรในตอนนี้นางก็เป็นเช่นนี้

หลังจากที่หนานกงเย่ล้างหน้าแล้วกลับมา ฉีเฟยอวิ๋นก็หวีผมเรียบร้อยแล้ว หนานกงเย่นำหวีไม้มาหวีผมของนางด้วยตนเอง

ระยะนี้ร่างกายของฉีเฟยอวิ๋นเริ่มหนักอึ้งมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนที่อยู่ในเมืองหลวงและยังไม่ได้ออกมา นางก็เริ่มที่จะไม่สามารถดูแลจัดการตัวเองได้อย่างเต็มที่แล้ว หนานกงเย่ไม่ชอบให้ลี่ว์หลิ่วหวีให้ฉีเฟยอวิ๋น และบอกว่านางหวีได้ไม่ดี เขาจึงหวีผมให้ฉีเฟยอวิ๋นอย่างระวัง ครั้งแรกสองครั้งยังไม่ดี แต่หลายครั้งหลังจากนั้น มันก็ไม่ได้แย่ไปกว่าฝีมือของลี่ว์หลิ่วเลย

ฉีเฟยอวิ๋นมองดูและลุกขึ้นจากเก้าอี้ นางหันไปมองถังหลงที่มองอยู่อย่างเงียบ ๆ

“ท่านอ๋อง เขาคือคุณชายถัง”

ฉีเฟยอวิ๋นแนะนำ หนานกงเย่เหลือบมองไปที่ถังหลงและกล่าวว่า：“ออกไปเถอะ แล้วให้คนเตรียมอาหารมาด้วย ข้าจะพักผ่อนสักเดี๋ยว”

“……” สีหน้าของถังหลงดูลำบากใจ ความจริงแล้วที่นี่เป็นต้าเหลียงหรือว่าอู๋โยวกันแน่

อย่างไรก็ตาม คำพูดของคนต่ำต้อยย่อมไม่มีน้ำหนัก ในเวลานี้เมืองถาถ่านตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก และทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น

หลังจากที่ถังหลงออกไปเตรียมการแล้ว หนานกงเย่ก็ถามถึงเรื่องที่นี่ ฉีเฟยอวิ๋นเล่าเรื่องทั้งหมดให้หนานกงเย่ฟัง ใบหน้าของหนานกงเย่ทรุดลงและหงุดหงิดอย่างสิ้นเชิง

“ได้ จวินโม่ซาง เจ้ารอข้าก่อนเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าอับอายขายหน้า！”

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่หนานกงเย่：“ตอนนี้หม่อมฉันไม่เป็นอะไรแล้ว แต่เมื่อเห็นว่าพระองค์เป็นเช่นนี้ก็ดูเหมือนว่าหม่อมฉันจะถูกเหยียดหยาม”

“แม้ว่าข้าจะไม่ใช่จักรพรรดิแห่งต้าเหลียง แต่เมื่อข้ามาถึงที่นี่ก็เหมือนเป็นตัวแทนของต้าเหลียง ฝ่าบาท พวกเขาจับตัวพระชายาของข้ามาก็เท่ากับไม่ไว้หน้าข้า ไม่ไว้หน้าฝ่าบาท และเหยียดหยามต้าเหลียง？”

หนานกงเย่โกรธแค้น ฉีเฟยอวิ๋นจึงทำได้เพียงปลอบใจ：“ตอนนี้ก็ไม่เป็นอะไรแล้วมิใช่หรือ ยิ่งไปกว่านั้นเป็นเพราะข้าไม่เชื่อฟัง ถึงได้เป็นเช่นนี้”

“ความผิดของอวิ๋นอวิ๋น เป็นเพราะข้าดูแลอวิ๋นอวิ๋นไม่ดี แต่ความผิดของพวกเขานั้นไม่ใช่” หนานกงเย่ไม่ยอมปล่อยผ่านไป หนานกงเย่เปิดผ้าห่มออกแล้วนอนลงไป ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงด้วยสีหน้าที่ทำอะไรไม่ถูก

แต่เธอไม่มีอะไรจะพูดมากในตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่มีอะไรจะพูดมาก

หนานกงเย่จับมือของฉีเฟยอวิ๋น：“ข้าจะพักผ่อนสักเดี๋ยว”

“ทรงไม่ได้บรรทมเลยใช่หรือไม่เพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกลำบากใจ

“ก็ยังสบายดีอยู่ ข้าเพียงแค่เป็นกังวลเท่านั้น！” หนานกงเย่หลับตาลง และไม่นานก็หลับไป ฉีเฟยอวิ๋นห่มผ้าให้เขา วางพิษลงบนตัวของเขา นางบีบปากของหนานกงเย่และใส่ยาถอนพิษเข้าไปในปากของเขา

หนานกงเย่ลืมตาขึ้นมาและเหลือบมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็หลับต่อ ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและกำลังจะจากไป แต่ถูกหนานกงเย่จับมือไว้：“ข้าพักผ่อน เจ้าห้ามไปไหนทั้งนั้น”

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองเขาและนั่งลง นางอยากไป แต่ก็สงสารเขา

หนานกงเย่นอนหลับไปกว่าครึ่งชั่วยาม เมื่อตื่นขึ้นมาอาหารก็เย้นหมดแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นกินแล้ว เขากินเพียงแค่คำเดียวและตามฉีเฟยอวิ๋นไปพบจวินโม่ซาง ในเวลานี้จวินโม่ซางลุกจากเตียงและเดินแทบไม่ได้เลย แต่คนอื่น ๆ ยังเหมือนเดิม และทั้งเมืองถาถ่านก็เป็นเช่นนี้

ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไป และหนานกงเย่ก็ช่วยพยุงนางนั่งลง ทั้งสองนั่งโต๊ะแยกกัน หนานกงเย่เงยหน้าขึ้นไปมองจวินโม่ซางที่ยืนอยู่ข้างเตียง ทั้งสองเคยพบกันแล้ว และก็ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว

เมื่อจวินโม่ซางเห็นหนานกงเย่ก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“ไม่คิดเลยว่าหนานกงเย่จะชอบสตรีที่หยาบคายเช่นนี้”

แม้ว่าจวินโม่ซางจะเดินไม่ได้ และร่างกายเหน็บชา แต่เขาก็ยังอดทนเดินไปฝั่งตรงข้ามของหนานกงเย่และฉีเฟยอวิ๋น หลังจากที่นั่งลงแล้ว เขาก็จ้องมองไปที่หนานกงเย่

“มันก็เป็นสายตาของข้าและเป็นเรื่องของข้า ไม่ต้องให้องค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวต้องมาเป็นกังวล แต่ในตอนนี้องค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวทรงเป็นเช่นนี้ เกรงว่าคงจะมีชีวิตรอดได้อีกไม่นาน” หนานกงเย่เยาะเย้ย ทันใดนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ตระหนักได้การมาคราวนี้เป็นการได้ลาภก้อนโต！

“เจ้าก็ต้องเป็นเช่นนี้！” จวินโม่ซางยังคงแข็งทื่อ