องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 457

ฉีเฟยอวิ๋นฟังอยู่ครู่หนึ่ง หูฟังเริ่มขยับไปบนหน้าอกของหวังฮวายอัน การหายใจของหวังฮวายอันเริ่มผันผวน เขามองหนานกงเย่ที่อยู่ด้านข้าง หนานกงเย่กำลังดื่มชาอย่างตั้งใจ เขากัดฟัน：“พวกเจ้าสองสามีภรรยากำลังทำอะไร？”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ใบหน้าอันแดงก่ำของหวังฮวายอัน และไม่รู้ว่าทำไมใบหน้าของเขาถึงแดงเหมือนพระอาทิตย์กำลังตกดินเช่นนี้

ฉีเฟยอวิ๋นเอาหูฟังออกแล้วไปหยิบพู่กันมาเขียนใบสั่งยา ฉีเฟยอวิ๋นเขียนไปพลางและกล่าวไปพลางว่า：“นิ่วในไตนั้นรักษาได้ไม่ยาก แพทย์แผนจีนแบ่งนิ่วออกเป็นสามกลุ่ม ได้แก่ ความร้อนชื้นอุดกั้น ลมปราณติดขัดเลือดอุดกั้น ม้ามและไตพร่อง แต่ละกลุ้มนั้นจ่ายยาแตกต่างกันออกไป

แต่ตำรับยาของหม่อมฉัน ไม่ได้ยุ่งยากเช่นนั้น เพียงแค่หลีกเลี่ยงหัวใจของพระองค์ก็พอแล้ว

นี่เป็นตำรายาดั้งเดิมที่บรรพบุรุษมอบให้ และหมอหลวงอาจจะยังไม่รู้

ฝูหลิง เจ๋อเซี่ย จูหลิง โร่วกุ้ย ไป๋จู๋ นำตัวยาตามใบสั่งยาของหม่อมฉันมาต้มรวมกัน หลังจากนั้นอีกสองสามวัน หม่อมฉันจะทำเป็นยาลูกกลอนมาให้ พระองค์จะได้ไม่ต้องเสวยที่มีรสขมเช่นนั้น วันละสามครั้ง สามวัน……พระองค์ก็จะไม่เจ็บปวดทรมานแล้วเพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นมอบใบสั่งยาให้กับหวังฮวายอัน หวังฮวายอันหยิบไปอ่านอยู่นานและถามว่า：“มันจะได้ผลหรือไม่？”

“หม่อมฉันไม่รู้ว่าหมอประจำจวนของในจวนพระองค์ไปไหน หรือว่าเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะรักษาพระองค์”

หากบอกเขาตรวจพบว่าพระองค์เป็นนิ่ว แต่ไม่สามารถรักษาได้ เช่นนั้นเขาก็แปลกมาก หากมีเวลาหม่อมฉันคงต้องไปดูเสียหน่อยแล้ว”

หลังจากที่พูดจบแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ยืนขึ้น：“ท่านอ๋อง หม่อมฉันกลับก่อนนะเพคะ อีกเดี๋ยวพระองค์ส่งเสี่ยวกั๋วจิ้วกลับไปแล้ว เราไปเยี่ยมองค์หญิงใหญ่กันนะ

เสี่ยวกั๋วจิ้ว หลังจากที่พระองค์เสด็จกลับไปแล้ว ทรงเสวยยาตามที่หม่อมฉันบอกด้วยนะเพคะ

สามวันให้หลัง พระองค์ค่อยเสด็จมาที่จวนแม่ทัพ หม่อมฉันจะให้ยารักษาโรคหัวใจแก่พระองค์ แม้ว่าหม่อมฉันจะสามารถรักษาพระองค์ได้ แต่หม่อมฉันสามารถทำให้พระองค์ไม่รู้สึกวิตกกังวล และเจ็บหัวใจได้！”

หลังจากพูดจบแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็จากไป สีหน้าของหวังฮวายอันดูงุนงงและขวัญอ่อน นี่มันเป็นท่าทีของผู้หญิง？

หนานกงเย่ลุกขึ้น：“ไปกันเถอะ ข้าจะไปส่งท่าน”

หนานกงเย่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อมองไปที่หวังฮวายอันแล้วกลับรู้สึกว่าน่ารำคาญมาก

หลังจากที่มาส่งหวังฮวายอันที่หน้าประตูแล้ว หนานกงเย่ก็เหลือบมองใบสั่งยาในมือของเขา：“ในเมื่ออวิ๋นอวิ๋นสงสัยว่าหมอประจำจวนในจวนของท่านมีจุดประสงค์อื่น ท่านก็ควรจะให้ความสนใจมากขึ้น เหตุใดท่านป่วยแล้วถึงไม่บอกข้า ในตอนนี้อวิ๋นอวิ๋นเป็นหมอเทวดา ท่านยังกลัวว่านางจะทำร้ายท่านอีกหรือ？”

หวังฮวายอันเหลือบมองไปที่ใบสั่งยา และมองไปที่ด้านในจวนแม่ทัพ จากนั้นก็กล่าวว่า：“ข้ามาเพื่อเกลี้ยกล่อมให้เจ้ากลับไป นี่เป็นพระบัญชาของฝ่าบาทยากที่จะขัดขืน คิดไม่ถึงว่าจะไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเจ้าให้กลับไปได้ และยังทำให้พวกเจ้าดูอาการป่วยของข้าออกอีก”

“ในเมื่อป่วยแล้วก็ควรรักษาให้หาย หากตายไปแล้วใครจะสนใจท่าน？”

หลังจากที่พูดจบ หนานกงเย่ก็หันหลังกลับเข้าไปในจวนแม่ทัพ หวังฮวายอันเฝ้ามองหนานกงเย่จากไปอย่างเหม่อลอย อากาศร้อนทำให้คนเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เลยหรือ？

จากนั้นหวังฮวายอันก็กลับไปที่จวนกั๋วจิ้ว

ฉีเฟยอวิ๋นจัดเตรียมของและพาลูก ๆ ทั้งห้าคนไปที่ศาลพิเศษกลาง แม่ทัพฉีลังเลใจมาก จึงตามฉีเฟยอวิ๋นออกไปด้วยและอดไม่ได้ที่จะบ่น

“เด็กตัวเล็กเช่นนี้ไม่เหมาะที่จะเดินทางไปไหนมาไหน？”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน：“วันนี้เพียงแค่ไปเยี่ยมองค์หญิงใหญ่และไม่ไปที่ไหนแล้วเจ้าค่ะ หากท่านพ่อไม่สบายใจก็ไปกับพวกเราสิเจ้าคะ”

เดิมทีแม่ทัพฉีไม่อยากไป แต่เมื่อคิดว่าจะต้องแยกตัวจากเหล่าหลานชายของเขา เขาก็ออกไปกับฉีเฟยอวิ๋นด้วย

องค์หญิงใหญ่ไม่ได้พบฉีเฟยอวิ๋นมาเป็นเวลาสี่เดือนแล้ว ยาก็กินไปเกือบจะหมดแล้ว และเรื่องของจวนอ๋องเจ็ดก็ค่อย ๆ เลือนหายไปแล้ว

ตอนที่รู้ว่าป่วย องค์หญิงใหญ่ก็ตกใจเล็กน้อย แต่ต่อมานางก็เข้าใจ ส่วนเรื่องโรคซึมเศร้า องค์หญิงใหญ่ไม่รู้ และคิดว่าเป็นการเจ็บป่วยธรรมดา จึงไม่มีแรงกดดันทางด้านจิตใจ

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นองค์หญิงใหญ่ นางกำลังมองดูใบไม้ที่ร่วงหล่นในสวน ในศาลพิเศษกลางมีต้นไม้อายุแปดร้อยปีอยู่ในสวน มันเติบโตอย่างค่อนข้างแปลก มันไม่ได้เป็นต้นไม้ใหญ่ที่พุ่งขึ้นไปบนฟ้า แต่เป็นเหมือนเชือกที่โยนขึ้นไปแล้วห้อยอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่

ฉีเฟยอวิ๋นจะเห็นมันทุกครั้งที่มา ในตอนแรกก็รู้สึกแปลกที่ต้นไม้ใหญ่ชนิดนี้เติบโตอยู่ในสวนอย่างสง่างามเช่นนี้

องค์หญิงใหญ่กำลังมองดูใบไม้บนต้นไม้เหล่านี้

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้า องค์หญิงใหญ่ก็มองไปทางฉีเฟยอวิ๋น นางขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นสองสามีภรรยากำลังอุ้มเด็ก ตามมาด้วยอวิ๋นจิ่นและสาวใช้อีกสองคน แม่ทัพฉีและอาอวี่ก็ตามมาด้วยเช่นกัน เมื่อเห็นว่ามากันมากเช่นนี้ องค์หญิงใหญ่ก็ขมวดคิ้วแน่น