องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 460

องค์หญิงใหญ่ตกตะลึงและจ้องมองแม่ทัพฉีที่กำลังเดินออกไปด้วยสายตาเหม่อลอย อวิ๋นหลัวไชรีบเข้ามาอธิบายเกลี้ยกล่อม "องค์หญิงใหญ่อย่าโกรธเลยนะเพคะ"

"ข้าไม่โมโห พวกเขาคิดว่าเดินออกไปแล้วเรื่องก็จบเช่นนั้นหรือ เรื่องการแต่งงานในครั้งนี้ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าก็อยากจะรู้เช่นกันว่าใครจะปฏิเสธการแต่งงานนี้ได้?"

อวิ๋นหลัวไชทำสีหน้าตกตะลึง และมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจ "นับว่าข้าดูออกแล้ว เสด็จอาใหญ่มีลูกสะใภ้แล้ว และมองข้าไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

เสด็จอาใหญ่เพคะ ไม่ใช่ว่าหม่อมฉันพูดไปเอง ท่านดูรูปร่างหน้าตาของจั่วจงเจิ้งที่หล่อเหลาสง่างามเช่นนั้น และเมื่อมองฮูหยินจั่วจงเจิ้งที่งดงามหาใครเปรียบได้ จั่วจงเจิ้งนับว่าหาได้ยากมากในเมืองหลวง ฮูหยินจั่วจงเจิ้งก็มีภูมิหลังครอบครัวที่ดี นับได้ว่าเป็นสตรีที่มีชื่อเสียงอย่างมาก

ก็เพียงแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเสด็จอาใหญ่ต้องทำให้เรื่องเป็นเช่นนี้

ก่อนหน้านี้ที่ได้รักษาอาการป่วยหม่อมฉันก็ว่าจะไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ก็แค่เรื่องการแต่งงาน

เด็กๆ ต่างก็สุขสบายดี แต่ก็ไม่รู้ว่าอารมณ์เป็นอย่างไร

ก่อนที่หม่อมฉันจะแต่งงานกับท่านอ๋อง ชอบอย่างไรที่ท่านอ๋องเกือบจะฆ่าหม่อมฉัน หม่อมฉันนับว่าเป็นแมวเก้าชีวิตถึงมีชีวิตรอดมาจนถึงวันนี้ แต่ตอนนี้เมื่อมองดู เสด็จอาใหญ่ต้องการให้ลูกสาวของจั่วจงเจิ้งต้องเดินเส้นทางเดียวกับหม่อมฉัน

สำหรับหม่อมฉันแล้วไม่เป็นไร เสด็จอาใหญ่ลองดูดูนะเพคะ"

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้น จากนั้นจึงนำอาอวี่เดินออกมา

เมื่อพวกเขาออกไปแล้ว อวิ๋นหลัวไชก็รู้สึกร้อนรนขึ้นมา "องค์หญิงใหญ่เพคะ เรื่องนี้ยังไม่รีบร้อนนะเพคะ หม่อมฉันยังไม่ให้กำเนิดเลย"

"จะไม่รีบร้อนได้อย่างไร คนที่รีบร้อนมีออกเยอะแยะไป โอกาสที่ดีเช่นนี้แต่กลับปล่อยเขาไปอย่างนั้นหรือ?" องค์หญิงใหญ่คิดหาวิธี ถึงอย่างไรก็ต้องการสักคนถึงจะได้

อวิ๋นหลัวไชทำอะไรไม่ได้ จึงทำได้เพียงไปหาเว่ยหลินชวน

แต่วันนี้เว่ยหลินชวนยุ่งมาก ยังไม่ทันที่จะไปก็กลับเกิดเรื่องขึ้น

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นมาถึงจวนท่านแม่ทัพ ก็ได้ยินว่าเว่ยหลิยชวนและอวิ๋นหลัวไชมาที่นี่

แม่ทัพฉีปกป้องเด็กเอาไว้ เหมือนแม่ไก่ที่ปกป้องลูกไก่น้อยของมัน ใครก็ห้ามเข้าพบ

เมื่อได้ยินว่าเว่ยหลินชวนสองสามีภรรยามาก็ตะโกนด่าออกมา "ให้พวกเขาไสหัวออกไป!"

หนานกงเย่ยกชาขึ้นมาดื่มและไม่สนใจเรื่องนี้ ฉีเฟยอวิ๋นดูออกว่าที่เว่ยหลินชวนมานั้นเพราะองค์หญิงใหญ่ต้องการแต่งลูกเขยเข้าบ้าน และได้กลายเป็นศัตรูที่เตรียมพร้อมจะลงมือแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นจึงทำได้เพียงไปพบเว่ยหลินชวนและอวิ๋นหลัวไช

"เชิญนั่งสิ"

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและสั่งให้คนนำน้ำชาเข้ามา

อวิ๋นหลัวไชเริ่มพูดก่อน "ข้าและเว่ยหลินชวนมาเพื่อขอโทษ ความต้องการขององค์หญิงใหญ่ในวันนี้นั้นทำให้ท่านแม่ทัพฉีและท่านอ๋องเย่ไม่มีความสุขนัก พวกเราจึงมาจวนท่านแม่ทัพเพื่อขอโทษโดยเฉพาะ และหวังว่าพระชายาเย่และท่านอ๋องเย่จะไม่คิดอะไรมาก"

"เรื่องนี้ไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อยหรอก พวกเขาโกรธก็เพียงแค่เวลาสั้นๆ เท่านั้น ไม่นานก็ผ่านไป แต่พวกเจ้ากลับมาขอโทษเพราะเรื่องนี้คงเพราะว่าไม่สบายใจสินะ"

"ที่ไหนกัน การแต่งลูกเขยเข้าบ้านนั้นถึงจะไม่เหมาะสม แต่เรื่องนี้ข้าและเว่ยหลินชวนมีหนทางอื่น"

อวิ๋นหลัวไชเหลือบมองเว่ยหลินชวนที่ไม่พูดอะไร และนางก็กล่าวว่า "ไม่ทราบว่าพวกเราสามารถขอร้องเด็กๆ ได้หรือไม่ หากข้าให้กำเนิดเด็กผู้หญิงออกมา อนาคตข้างหน้าก็จะแต่งงานกับองค์รัชทายาทองค์น้อยได้หรือไม่เพคะ?"

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกแปลกใจ "ทำไมหรือ?"

"อย่างนี้เพคะ ผู้หญิงในเมืองต้าเหลียงนี้ต้องเชื่อฟังคำพูดของพ่อแม่เมื่อต้องแต่งงานออกเรือน แต่ก็ยังมีอีกสถานการณ์หนึ่งนั่นก็คือ จักรพรรดิพระราชทานการแต่งงานให้

ข้าและเว่ยหลินชวนรู้ว่าพวกเรามีองค์หญิงใหญ่อยู่ และจักรพรรดิคงไม่สร้างความลำบากใจให้ แต่หากวันไหนองค์หญิงใหญ่ไม่อยู่แล้ว เช่นนั้นก็คงพูดยาก"

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่อวิ๋นหลัวไชและจู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าอวิ๋นหลัวไชเป็นคนที่ฉลาดมาก

เมื่อได้ทำการหมั้นหมายแล้วก็จะไม่มีการแต่งตั้งงานแต่งงานให้อีก และจักรพรรดิก็ไม่สามารถใช้อำนาจมาแยกการหมั้นหมายของคนอื่นได้ นอกเสียจากว่าทั้งสองครอบครัวจะยกเลิกการหมั้นหมายเสียเอง

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เว่ยหลินชวน "เรื่องนี้พวกเจ้าสองสามีภรรยาได้พูดคุยหารือกันแล้ว หรือว่า......"