องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 467

ระหว่างทางที่ทั้งสองคนถูกคุมตัวกลับวังนั้น ผู้คนส่วนใหญ่ที่เจอไม่ใช่กองกำลังทหารตระกูลอวิ๋น แต่เป็นท่านแม่ทัพฉี

เมื่อมาถึงตำหนักเฟิ่งอี๋หนานกงเย่ก็ย่างเท้าเดินเข้าไป ตำหนักเฟิ่งอี๋เวลานี้เป็นหน้าที่อารักขาของท่านแม่ทัพฉี เมื่อเห็นหนานกงเย่และฉีเฟยอวิ๋น คนของท่านแม่ทัพฉีก็ได้เดินขึ้นหน้าเข้าไปทำความเคารพ

“ท่านเขย คุณหนู...”

ฉีเฟยอวิ๋นมองออกไป : “ในวังหลวงมีกฎเกณฑ์ ต้องเรียกว่าท่านอ๋องเย่”

“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเย่ พระชายาเย่!”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปทางหนานกงเย่ ซึ่งหนานกงเย่ได้กล่าวว่า : “เรียกท่านเขยเถอะ ข้าชอบเช่นนี้มากกว่า ถึงอย่างไรก็เป็นครอบครัวเดียวกัน!”

เมื่อเจอกับท่านแม่ฉี ได้ยินท่านแม่ทัพฉีเรียกเขาว่าท่านเขย สภาพจิตใจของหนานกงเย่ที่เต็มไปด้วยความขุ่นมัวก็ดีขึ้นไม่น้อย จากนั้นก็กุมมือของฉีเฟยอวิ๋นตรงเข้าไปในตำหนักเฟิงอี๋

คนที่อยู่นอกตำหนักเฟิงอี๋มีจำนวนมาก แต่ภายในห้องบรรทมของตำหนักเฟิงอี๋กลับไม่มีผู้อื่นมากมายนัก คนที่รออยู่ด้านในรีบเดินเข้ามาแสดงความเคารพหนานกงเย่ทันที : “ท่านอ๋อง เราเจอเส้นทางหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ”

“พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าไปดูเอง”

หนานกงเย่เดินเข้าไป ฉีเฟยอวิ๋นเองก็เดินตามเข้าไปด้วยเช่นกัน หนานกงเย่หันกลับมาปล่อยมือ : “เจ้ารออยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าไปดูเอง”

“ท่านอ๋อง ลักษณะคนชุดดำผู้นั้นไม่ได้แตกต่างจากหม่อมฉันมากนัก นางไม่ได้โดนพิษ หม่อมฉันสงสัยว่านางจะเป็นฮองเฮาเพคะ” ระหว่างทางที่มาที่นี่ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดเรื่องนี้ตลอด คนที่ใช้ยาพิษเก่งที่สุดในวังหลวงก็มีแค่ฮองเฮาเท่านั้น ยาพิษของฮองเฮาก็ไม่ได้มีฤทธิ์น้อยแต่อย่างใด

จากคำพูดของหนานกงเซวียนและคนรอบตัวก็น่าจะมีคนใช้พิษได้บ้าง แต่หนานกงเซวียนและคนรอบตัวไม่คุ้นเคยกับภูมิประเทศในวัง

นางเข้ามาในวังไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง แต่ก็ยังไม่เข้าใจพื้นที่ในวังหลวง

ฮองเฮาเชี่ยวชาญพิษตะวันตก เมื่อครู่พิษที่อยู่บนร่างกายของนางถูกคนชุดดำสัมผัสเข้า แต่คนชุดดำยังหนีไปได้ เห็นได้ชัดว่าต้องมีปัญหาเป็นแน่

เรื่องนี้นางรู้ดี เช่นนั้นหนานกงเย่ก็ต้องรู้เป็นแน่

เขารู้ว่าในตำหนักเฟิงอี๋แห่งนี้มีทางลับแห่งหนึ่ง เขายังมีอะไรที่ไม่รู้อีกบ้าง

“อวิ๋นอวิ๋นมีเรื่องในใจมากมาย หากข้าไม่พาอวิ๋นอวิ๋นมายังทางลับในตำหนักเฟิงอี๋ อวิ๋นอวิ๋นจะไม่มีทางเอ่ยความคลางแคลงสงสัยในใจ ใช่หรือไม่?”

ฉีเฟยอวิ๋นถูกอ่านความคิดได้อย่างทะลุปรุโปร่งจึงไม่จำเป็นต้องปิดบังแต่อย่างใดอีก : “ใช่เพคะ”

หนานกงเย่ขบขัน : “เจ้ายังตรงไปตรงมาเหมือนเดิมเลยนะ?”

“ท่านอ๋องและหม่อมฉันเป็นสามีภรรยากัน หากสามีภรรยาล้วนไม่ตรงไปตรงมา แล้วยังจะมีสิ่งใดเชื่อใจกันได้ละเพคะ?”

ฉีเฟยอวิ๋นเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง พวกเขาอยู่ด้วยกันมาเนิ่นนานเช่นนี้ เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องที่ต้องบอกเขาหรอกหรือ?

หนานกงเย่กุมมือของฉีเฟยอวิ๋นและลูบอย่างอ่อนโยน : “ในเมื่อรู้เช่นนี้แล้ว ระหว่างทางที่มาเมื่อครู่ก็ไม่เห็นอวิ๋นอวิ๋นจะกล่าวสิ่งใด?”

“ระหว่างทางมานี้หม่อมฉันยังไม่แน่ใจ มาถึงที่นี่จึงได้มั่นใจ” ฉีเฟยอวิ๋นไม่พอใจความแคลงใจสงสัยของหนานกงเย่ได้ จึงได้ดึงมือของเขาออกจากมือของตนเอง

หากสามีภรรยากันเป็นเช่นนี้ มันก็ไม่มีความหมายใด

มือของหนานกงเย่ลื่นออก คาดไม่ถึงว่ามือของฉีเฟยอวิ๋นจะดิ้นหลุดออกจากมือของตน เขาจึงหันไปมองยังฉีเฟยอวิ๋น มือที่ว่างเปล่า จิตใจก็ว่างเปล่าเช่นกัน

รู้ว่าฉีเฟยอวิ๋นโกรธแล้ว หนานกงเย่จึงยื่นมือออกไปทันที ถือโอกาสขอโทษฉีเฟยอวิ๋น!

“ข้าผิดไปแล้ว!”

มือของฉีเฟยอวิ๋นถูกดึงไป นางปรายตามองหนานกงเย่แวบหนึ่ง รู้ว่าหนานกงเย่ต้องตามมาหยอกล้อตน ฉีเฟยอวิ๋นจึงแกล้งโกรธเขา

ฉีเฟยอวิ๋นหันไปกล่าวว่า : “เวลานี้ท่านอ๋องยังมีใจคิดล้อเล่นได้อีก หม่อมฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าท่านอ๋องเป็นคนอย่างไรกันแน่”

“ข้าเป็นคนอย่างไรอวิ๋นอวิ๋นยังไม่รู้ บัดนี้ข้าถูกอวิ๋นอวิ๋นมองทะลุปรุโปร่งทั้งภายนอกและภายในแล้ว หากยังไม่รู้อีก ข้าก็คงหมดปัญญา”

ฉีเฟยอวิ๋นหมดคำพูดลงทันใด ราวกับยังติดค้างเขาอย่างไรอย่างนั้น