องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 466

หมอหลวงโจวตัวสั่น พระมเหสีหวาถามอย่างโกรธเคือง：“พูดมา ใครเป็นคนสั่งให้เจ้าทำเช่นนี้？”

ผู้คนในตำหนักต่างหวาดกลัว แม้แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็ตกใจกลัวเช่นกัน ไม่เคยเห็นพระมเหสีหวาเป็นเช่นนี้มาก่อน และดุร้ายขึ้นในทันทีเมื่อเห็นหมอหลวงโจว

แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ยากที่จะเข้าใจ พระมเหสีหวาอยากที่จะอุ้มหลานมาก นั่นเป็นความปรารถนาของนาง แต่ในตอนนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น แน่นอนว่านางต้องฉุนเฉียวและอาจจะสั่งประหารทั้งตระกูล

ทันใดนั้นใบหน้าของพระมเหสีหวาก็ทรุดลงในทันที：“ใครก็ได้ ไปเผาจวนของหมอหลวงโจวเดี๋ยวนี้！”

พระมเหสีหวาโหดเหี้ยมจนทำให้ผู้คนตกใจ ขันทีน้อยรับพระบัญชาแล้วออกไป แต่เมื่อมาถึงหน้าประตูก็ถูกอ๋องตวนและอวิ๋นหลัวฉวนขวางไว้

“เดี๋ยวก่อน” อ๋องตวนพาคนเข้าไปข้างใน

“เสด็จแม่” อ๋องตวนเดินไปตรงหน้าพระมเหสีหวาและคารวะ พระมเหสีหวามองเขาและมองไปที่อวิ๋นหลัวฉวนด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดใจ

“ฉวนเอ๋อร์ เจ้ามานี่ มาให้แม่ดูใกล้ ๆ”

เมื่ออวิ๋นหลัวฉวนมาถึงและได้ยินเช่นนั้น นางก็รีบเดินไปหาพระมเหสีหวา น้ำตาของนางเกือบจะน้ำตาไหลออกมา

พระมเหสีหวาจับมือของอวิ๋นหลัวฉวน：“เจ้าต้องลำบากแล้ว เป็นแม่เองที่ไม่ดี และเอาซุปอบอุ่นร่างกายนั้นให้เจ้าดื่มลงไปจนเกิดเรื่อง เป็นแม่เองที่ไม่ดี แม่ต้องขอโทษเจ้า”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ และไม่คิดว่าพระมเหสีหวาจะมีด้านเช่นนี้ด้วย

“เสด็จแม่ มันไม่ใช่ความผิดของเสด็จแม่เพคะ เสด็จแม่ทรงมีเจตนาดี เป็นหม่อมฉันเองที่ไม่ได้สังเกต จึงไม่พบ” อวิ๋นหลัวฉวนก้มหน้าลงเหมือนเด็กที่กระทำความผิด

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าบางทีอาจจะเป็นคนสองบุคลิก จึงจะสามารถเข้ากันได้เป็นอย่างดี

อ๋องตวนมองไปที่หมอหลวงโจวที่อยู่บนพื้นและถามว่า：“หมอหลวงโจว ข้าขอถามเจ้า เจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่หรือไม่？”

หมอหลวงโจวเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปที่อ๋องตวน แววตาเฉยเมยไร้ซึ่งความกลัวโดยสิ้นเชิง และอ๋องตวนก็เข้าใจในทันที ต่อให้ต้องตายหมอหลวงโจวก็จะไม่ยอมพูด

การแทรกซึมของจงชินนั้นฝังลึกและคนพวกนี้ก็รักษาไม่หายมานานแล้ว

แม้ว่าจะให้โอกาสพวกเขาได้มีชีวิตรอด พวกเขาก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่

“เจ้าสาม เจ้าจัดการเถอะ เสด็จแม่ได้โปรดระงับอารมณ์ ฉวนเอ๋อร์และลูกจะคอยดูแลเสด็จแม่เองพ่ะย่ะค่ะ พวกเจ้าไปก่อนเถอะ” อ๋องตวนเห็นแล้วก็รู้สึกรำคาญ และไม่อยากจะเข้าไปแทรกแซง

สิ่งที่เขาต้องการตามหาคือจงชินอ๋อง

ฉีเฟยอวิ๋นมั่นใจว่าเขาจะต้องซ่อนตัวอยู่แน่ ๆ

หนานกงเย่ออกคำสั่งในทันที：“ทหาร หมอหลวงโจวลอบสังหารจงชินอ๋อง สมควรที่จะยึดทรัพย์ ยึดบ้าน หมอหลวงโจวชั่วร้ายมาก และมีหลักฐานเป็นที่แน่ชัดแล้ว ในวันพรุ่งนี้ต้องถูกประหารชีวิตที่ถนน”

“พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงโจวตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง และเงยหน้าขึ้นไปมองหนานกงเย่ในทันที

“หนานกงเย่ เจ้าจะไม่ถามหรือว่าข้าเป็นใคร？”

“ในเมื่อข้าไม่ถาม ก็เป็นเพราะข้ารู้แล้วว่าเจ้าเป็นใคร ปีนี้เจ้าอายุสี่สิบสองปี เจ้าเป็นบุตรเขยของตระกูลโจว ภรรยาของเจ้าเป็นคนในตระกูลโจว และเจ้าเป็นคนของจงชิน เจ้าออกมาจากจวนอ๋องใหญ่พร้อมกับมารดาตั้งแต่ยังเด็ก และต่อมาได้หายสาบสูญไป

เมื่อเจ้าอายุยี่สิบปีได้แต่งงานกับบุตรสาวของตระกูลโจว ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้เจ้าก็เป็นหมอหลวงมาโดยตลอด”

“เจ้า……”

โจวหลวงโจวต้องการจะลุกขึ้น หนานกงเย่กล่าวว่า：“ไม่ต้องคิดให้เสียเวลาเปล่า ข้าจะไม่ให้โอกาสเจ้า ถึงเจ้า……ตายก็ไม่น่าเสียดาย แต่จงชินจะไม่ยอมรับสถานะของเจ้าตลอดไป พวกเขา……แค่หลอกใช้เจ้าเท่านั้น

กษัตริย์องค์นี้อาจบอกคุณด้วยว่าหัวหน้าของตระกูล กษัตริย์ ได้พบว่าเขาเป็นเจ้าชายของตระกูลของพระราชวังห้าเจ้าชาย ดังนั้นคุณคงไม่รู้

ข้าจะไม่ปิดบังเจ้า ข้ารู้แล้วผู้นำของจงชินเป็นใคร เขาคือจงชินอ๋องของจวนอ๋องห้า แต่เกรงว่าเจ้าคงจะยังไม่รู้

ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ เขาได้หนีไปแล้ว แต่ทุกการเคลื่อนไหวของคนในจงชินได้ถูกจับตามองไว้แล้ว

หลังจากที่เจ้าตายแล้ว ไม่นานพวกเขาก็จะได้อยู่กับเจ้า”

สีหน้าของหมอหลวงโจวซีดเซียว หนานกงเย่สั่ง：“เอาตัวไป”

ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามหนานกงเย่ออกไป