องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 465

ฉีเฟยอวิ๋นตามหนานกงเย่เข้าไปในวังก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอไม่เห็นท่านพ่อของเธอที่หน้าประตูวังหลวง และไม่เห็นคนของจวนกั๋วกง ทหารองครักษ์ที่อยู่หน้าประตูเปิดประตูประตูเพื่อรอพวกเขาเข้าไป

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเป็นกังวล "ท่านอ๋องเพคะ......"

"ข้ารู้ ไปกันเถอะ" ขณะนี้หนานกงเย่ไม่ต้องการพูดอะไรทั้งนั้นและยื่นมือออกมาจูงมือของฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปข้างใน

วังหลวงอยู่ในระเบียบเรียบร้อยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ที่ต่างออกไปคือนางกำนัลและขันทีไม่ได้เข้ามาคารวะเมื่อเห็นหนานกงเย่

เมื่อตรวจดูอย่างละเอียดแล้วก็ไม่ยากที่จะค้นพบว่านางกำนัลเหล่านี้ไม่ใช่คนเดิม ไม่แสดงความเคารพก็ไม่แปลกอะไร

ทั้งสองคนเดินมาถึงภายนอกของพระที่นั่งบำรุงฤทัย หนานกงเย่ก้าวเท้าเดินเข้าไปในทันทีแต่ถูกขันทีที่มาใหม่ขัดขวางไว้ "ท่านอ๋องเย่ ข้าน้อยยังไม่กราบทูลรายงานพ่ะย่ะค่ะ!"

"ไม่จำเป็นแล้ว" หนานกงเย่นำฉีเฟยอวิ๋นเดินก้าวเข้าไปถึงบันไดหน้าประตูของพระที่นั่งบำรุงฤทัย และผลักประตูทั้งสองของพระที่นั่งเปิดออก

เสียงดังและทั้งสองประตูก็ถูกเปิดออกไปข้างๆ โดยมีเสียงอู้อี้เล็กน้อย

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองหนานกงเย่ มองดูความหนักแน่นและเย็นชาของเขา รู้ว่าเขาไม่เพียงแค่โกรธกับการกบฏวังหลวง แต่เขาโมโหในความประมาทเลินเล่อของเขาเอง

หากไม่ใช่เป็นเพราะความประมาทในการคุมขังของเขา การกบฏวังหลวงก็ไม่สามารถเกิดขึ้นได้อย่างง่ายดายเช่นนี้

ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองภายในท้องพระโรงภายในพระที่นั่ง ซึ่งตอนนี้มีคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงกลางท้องพระโรง แสงที่สาดเข้าไปในพระที่นั่งนั้น สาดเข้าไปพอดีกับบัลลังก์มังกรที่อยู่ตรงข้าม และเห็นคนคนนั้นอย่างชัดเจน

หน้ากากสีแดงเลือดที่น่าสะพรึงกลัว แค่มองแวบเดียวฉีเฟยอวิ๋นก็รู้ว่าเขาคือท่านผู้นำจงชินที่เคยพบเจอที่ป่าไผ่

ในเวลานี้ ชายสวมหน้ากากกำลังเล่นกับลูกปัดแก้วสองลูก พลางก้มหน้าครุ่นคิดถึงสิ่งต่างๆ

ฉีเฟยอวิ๋นขมวดคิ้ว "ลูกปัดแก้วของเสด็จแม่ หม่อมฉันเคยเห็นที่ข้างหมอนของเสด็จแม่"

หนานกงเย่ก้าวเท้าเดินเข้าไป ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวเข้าไปเยอะมาก ลูกศรขนนกจำนวนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาใส่เท้าของเขา

ฉีเฟยอวิ๋นมองออกไปโดยที่ไม่ได้ถูกทำให้ตกใจ แต่กลับยิ่งรู้สึกโกรธแค้น บนพื้นเต็มไปด้วยก้อนอิฐ แต่ลูกศรขนนกกลับทะลุเข้าไปได้ ซึ่งสามารถเห็นความพยายามสามารถของผู้ยิงได้

ฉีเฟยอวิ๋นก้มตัวลงเพื่อออกแรงดึงลูกศรขนนกขึ้นมาและมองอย่างละเอียด

"ไม่เจอพระชายาเย่นาน ยังคงเป็นคนที่น่าชื่นชมอยู่เหมือนเดิมเลยนะ! ลูกศรขนนกเหล่านี้ข้าสั่งให้คนทำขึ้นตอนที่อยู่ที่เมืองอู๋โยว แหลมคมอย่างไม่อาจเทียบได้ หากจะยิงเข้าไปในร่างกายของคนอื่นนั้นก็ไม่ต้องออกแรงเยอะ

พระชายาเย่ชอบหรือไม่?"

จงชินอ๋องหัวเราะเยาะเย้ย เสียงของเขาไม่เปลี่ยนไปเลย ฉีเฟยอวิ๋นฟังออกอย่างชัดเจนต่อให้เขาไม่ถอดหน้ากากออก ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้ว่าเป็นจงชินอ๋องหนานกงเย่เซวียนเหอ!

"ไม่จำเป็นหรอก ความหวังดีของจงชินอ๋องนั้นข้ารับไว้แล้ว หากจะมอบให้นั้นคงไม่ต้อง ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องเย่ได้มอบของอย่างหนึ่งให้กับข้า วันนี้ข้าจะนำมาแข่งกับท่านและเพื่อให้จงชินอ๋องได้เปิดหูเปิดตาดูบ้าง!"

ฉีเฟยอวิ๋นพูดจบก็หยิบปืนออกมา สิ่งเดียวที่เธอรู้สึกว่าโชคดีในตอนนี้ก็คือเธอได้หยิบลูกกระสุนปืนมาจากซูมู่หรง ไม่เช่นนั้นก็คงลำบาก

จงชินอ๋องมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างประหลาดใจ "สีดำเช่นนี้ข้าก็คิดว่าเป็นอะไร ที่แท้ก็เป็นแค่ของเล่นเด็กเท่านั้น"

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองหนานกงเย่ "ท่านอ๋องจะเล่นอีกสักครู่หนึ่งหรือจะจัดการเขาเลยตอนนี้เพคะ?"

"ข้ายังเล่นไม่สาสมเลย!"

หนานกงเย่หันฝ่ามือกลับและเล็งไปที่หนานกงเซวียนเหอ "ดึงหน้ากากของเจ้าออกมา ปกปิดไว้เช่นนี้นับประสาอะไร!"

หนานกงเซวียนเหอถอดหน้ากากออกและทิ้งลงกับพื้นเพื่อเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเขา ฉีเฟยอวิ๋นกลับไม่รู้สึกแปลกใจ ในที่สุดก็คือจงชินอ๋อง!

จงชินอ๋องลุกขึ้นยืน เขาเล่นกับลูกปัดแก้วพลางเดินลงจากบันได

"ข้าไม่ได้อยากนั่งบนบัลลังก์จักรพรรดิของเมืองต้าเหลียงเลยแม้แต่น้อย ข้าแค่รู้สึกไม่พอใจกับการสูญเสียบางสิ่งไป เป็นเพราะเสด็จปู่ลำเอียงมอบบัลลังก์จักรพรรดิให้กับเสด็จอาสาม