องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 464

ค่ำคืนนี้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าเป็นคืนที่ไม่ธรรมดา ฉีเฟยอวิ๋นคล้ายดั่งถูกเรียกร้องอย่างหนักหน่วง เวลาต่อมาถึงได้ส่ายศีรษะปฏิเสธ

เมื่อคืนเหน็ดเหนื่อยอย่างมาก รุ่งเช้าฉีเฟยอวิ๋นเลยนอนไม่ตื่น

ตอนที่อวิ๋นจิ่นเข้ามาหนานกงเย่ได้ออกไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นนอนอยู่ด้านใน ชำเลืองมองอวิ๋นจิ่นแล้วเธอจึงนอนต่อ

อวิ๋นจิ่นอุ้มเด็กน้อยไปที่ห้องฝึกซ้อม และสั่งให้หงเถากับลี่ว์หลิวดูแลก่อน นางเดินไปเปิดหน้าต่างออกเล็กน้อย เพื่อที่จะทำให้อากาศภายในห้องโล่งปลอดโปร่งถ่ายเทสะดวก และเพื่อกระจายพัดผ่านบรรยากาศของที่หลงเหลืออยู่ด้วย

ช่วงที่ฉีเฟยอวิ๋นนอนตื่นก็ช่วงเวลาเที่ยงวันแล้ว พอตื่นนอนขึ้นมาเธอได้ไปดูเด็กๆก่อน แล้วค่อยกลับมาอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า และกินอาหารทางห้องฝั่งทิศตะวันตก อวิ๋นจิ่นพาคนทำความสะอาดภายในห้องเรียบร้อย ถึงได้ไปหาเด็กน้อย

ตอนที่อวิ๋นจิ่นกำลังไปบังเอิญพบเข้ากับหวังฮวายอัน พอเข้ามาพอดีกับที่ทั้งสองคนได้เฉียดกายกัน อวิ๋นจิ่นหยุดชะงักทันที แล้วถอนสายบัวกล่าวว่า”ถวายบังคมเพคะท่านกั๋วจิ้ว！”

หวังฮวายอันหมุนตัวมองอวิ๋นจิ่น จากนั้นกล่าวว่า”เงยหน้าขึ้น ข้าขอดูหน่อย”

อวิ๋นจิ่นเงยหน้า แล้วก้มลงอีกครั้ง

“อวิ๋นจิ่นหรือ?”หวังฮวายอันกล่าวถาม

“เพคะ”

“ออกไปเถิด”

หวังฮวายอันหมุนตัวเดินไปที่ห้องฝั่งทางทิศตะวันตก ตอนเช้าก็มาแล้ว เพียงแต่ไม่ได้ลุกและก็ไม่ได้เข้ามา

ครั้งนี้มีคนแจ้ง เขาถึงได้มา เพราะฉะนั้นพอเข้ามาเขาเลยมุ่งตรงไปที่ห้องฝั่งทางทิศตะวันตกเลย

อาอวี่ยืนอยู่หน้าห้องฝั่งทิศตะวันตก สายตาเบนมองอวิ๋นจิ่นที่ออกไป พอเจอหวังฮวายอันเลยโค้งคำนับกล่าวว่า”กั๋วจิ้ว”

“พระชายาเย่อยู่หรือไม่?”

“อยู่พ่ะย่ะค่ะ”

อาอวี่ผลักประตูออก จากนั้นหวังฮวายอันจึงเดินเข้าไป

“กั๋วจิ้ว”พอพบเจอหวังฮวายอันฉีเฟยอวิ๋นเลยรีบลุกขึ้นทักทาย

“เปิดประตูไว้เถิด”หวังฮวายอันกล่าวแล้วเดินไปนั่ง หนานกงเย่ไม่อยู่เขาก็ไม่ได้แปลกใจ ได้ยินมาว่าสองวันนี้หนานกงเย่จะยุ่งมาก และหวังฮวายอันเป็นผู้ควบคุมกองสอดแนม เขารู้เรื่องความเคลื่อนไหวของหนานกงเย่นั้นถือว่าเป็นเรื่องปกติ

ฉีเฟยอวิ๋นมองอาอวี่ที่อยู่หน้าประตู แล้วกล่าวว่า”อาอวี่ นำชามาถวาย”

แม้ว่าอากาศจะหนาวเหน็บ แต่หนานกงเย่ไม่อยู่ หลีกเลี่ยงการเป็นขี้ปากคน หวังฮวายอันทำเช่นนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล

คำพูดของผู้คนน่ากลัว สถานที่แห่งนี้แม้แต่ดาวขนาดเล็กยังสามารถกลืนกินคนได้เลย！

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลง หวังฮวายอันเอื้อมมือออกมา ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้แตะสัมผัสจับชีพจรบริเวณข้อมือของหวังฮวายอันเพื่อตรวจชีพจรให้เขา

หวังฮวายอันเงยหน้ามองใบหน้าที่เรียบเฉยของฉีเฟยอวิ๋น มันเป็นสัญญาณลับที่แปลกประหลาดเหลือเกิน

อาอวี่มองอย่างไรก็รู้สึกว่าไม่ใช่แล้ว ทั้งสองคนนี้เหตุใดถึงได้ลึกลับเช่นนี้！

“เมื่อคืนนี้ดีขึ้นหรือไม่?”ฉีเฟยอวิ๋นปล่อยมือออกแล้วกล่าวถาม

หวังฮวายอันดึงมือกลับมา กล่าวขึ้นว่า “ดีขึ้นมากแล้ว ไม่ค่อยลุกเท่าไหร่แล้ว แล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าทรมาน เมื่อเช้าลุกขึ้นมาการเปลี่ยนแปลงชัดเจนมาก ไม่ได้มีอาการบวมแล้ว”

“ท่านกลับไปกินยา หลังจากนี้สามวันข้าจะเตรียมยาให้ท่านนะ แต่โรคของท่านนี้คล้ายดั่งขับก้อนนิ่วเป็นหลัก พยาธิสภาพของโรคข้าไม่พูดถึงแล้วกัน วันนี้ท่านต้องดื่มน้ำให้มาก เดินเคลื่อนไหว มันจะเป็นผลดีต่อท่าน จะได้ขับก้อนนิ่วออกได้ไว

ตามปกติที่ข้าคิดพิจารณา ขนาดก้อนนิ่วของท่านนี้ ทางที่ดีที่สุดต้องทำการผ่าตัด อีกอย่างการขับก้อนนิ่วจะเจ็บเล็กน้อย อีกทั้งปัสสาวะของท่านจะเป็นสีแดง สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นปกติ”

“ใช่แล้ว ข้าเอาหมอประจำจวนของข้ามาด้วย ท่านช่วยข้าดูสักหน่อย เขาอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้า”

หวังฮวายอันไม่มีทางที่จะเก็บคนที่แอบวางแผนชั่วไว้ข้างกายหรอก เพราะฉะนั้นเขาต้องการตรวจสอบคำพูดของฉีเฟยอวิ๋นว่าจริงหรือเท็จ

ฉีเฟยอวิ๋นก็จับทางเดาได้แล้ว อาอวี่เพิ่งจะพูดถึงเรื่องนี้เอง