องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 463

อวิ๋นหลัวฉวนพาแม่นมหลิวกลับไปที่จวน และแม่นมเว่ยก็อยู่กับฉีเฟยอวิ๋น

“แม่นมไปพักอยู่ที่ห้องโถงตะวันออกเถอะ ที่นั่นเป็นที่พักอาศัยของหงเถาและลี่ว์หลิ่ว” ฉีเฟยอวิ๋นจัดหาที่พักให้แม่นมเว่ยก่อน

แม่นมเว่ยเดินตามฉีเฟยอวิ๋นไป นางออกมาจากในวัง เรื่องกฎระเบียบนั้นวางอยู่เหนือหัว ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องคารวะก่อน ฉีเฟยอวิ๋นไม่ชอบสิ่งนี้ จึงกล่าวว่า：“แม่นมเว่ยอยู่ที่นี่ไม่จำเป็นต้องเคร่งครัดกับข้าหรอก ส่วนอะไรที่หยาบเกินไปก็ไม่ต้องใส่ใจ หรือเรียกใช้คนในจวนก็ได้”

ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายอย่างชัดเจนและกลับไปที่ห้องก่อน อวิ๋นจิ่นปิดประตูและเดินไปดูฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เจ้าอีกาน้อยและจิ้งจอกหางสั้น ทั้งสองมาไปที่ประตูในทันที ตัวหนึ่งเกาะอยู่ที่ขอบหน้าต่าง และอีกตัวหนึ่งนอนขนอยู่บนพื้น

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“พรุ่งนี้ข้ากับท่านพ่อจะออกไปข้างนอก พวกเจ้าก็ออกไปกับข้าด้วยนะ ปล่อยให้หงเถาและลี่ว์หลิ่วอยู่ที่นี่ ข้าจะลองหยั่งเชิงดู”

“ไม่ได้นะเพคะ พระโอรสน้อยเหล่านั้น……”

“อวิ๋นจิ่น ข้ารู้จักหนักเบา เรื่องนี้ข้าจะหารือกับท่านอ๋องเอง เจ้าไปบอกท่านอ๋องว่าคืนนี้ไม่ต้องกลับมา”

“เจ้าค่ะ！” อวิ๋นจิ่นไม่กล้าพูดอะไรอีกและออกไปก่อน

แน่นอนว่าคืนนี้หนานกงเย่ไม่กลับมา ฉีเฟยอวิ๋นพักผ่อนทั้งคืน และเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พาคนออกไป แม่นมเว่ยคอยอยู่ดูแลลูกเด็ก ๆ และแน่นอนว่าแม่ทัพฉีก็อยู่ด้วย

ในทันทีที่ฉีเฟยอวิ๋นออกมาก็เกิดเรื่องขึ้นที่ลานด้านหน้าจวนแม่ทัพ เกิดไฟไหม้ที่ห้องฝึกซ้อมอย่างไร้เหตุผลที่มา

เมื่อแม่ทัพฉีได้ยินว่าห้องฝึกซ้อมเกิดไฟไหม้ เขาก็รีบวางเด็กน้อยลงและสั่งให้แม่นมเว่ยไปที่ห้องฝึกซ้อมในทันที แต่หลังจากที่แม่ทัพฉีออกไป ก็เกิดเรื่องขึ้นในเรือน หงเถาและลี่ว์หลิ่วถูกตีจนสลบและล้มลงไปที่พื้น

เมื่อแม่นมเว่ยเห็นคนล้มลงกับพื้นก็รีบเข้าไปในห้องทันที

จากนั้นก็มีคนลงมาจากหลังคาและบุกเข้าไปในห้อง

แม่นมเว่ยกำลังอุ้มเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่ เมื่อหันกลับมา คนพวกนั้นก็เข้ามาแล้ว นางจึงรีบปกป้องเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน

ชายชุดดำเหลือบมองไปที่เตียง เด็กหายไปแล้ว และมีเพียงคนเดียวที่อยู่ในอ้อมแขนของแม่นมเว่ย

“ส่งตัวเด็กมา” ชายชุดดำถือมีดอยู่ในมือ และแม่นมเว่ยก็ก้าวถอยหลังไป

“พวกเจ้าเป็นใคร ถึงได้กล้าบุกเข้ามาในจวนแม่ทัพ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ？” แม่นมเว่ยปกป้องเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนไว้ อีกฝ่ายเหลือบมองแม่นมเว่ยและฟาดฟันด้วยดาบ

เพื่อที่จะปกป้องเด็กน้อย แม่นมเว่ยจึงหันหลังให้อีกฝ่าย อีกฝ่ายฟาดดาบลงมา แม่นมเว่ยกรีดร้องและล้มตัวไปข้างหน้า แต่นางก็ยังปกป้องเด็กน้อยไว้แน่น

ทันใดนั้นประตูก็พังลง ฝูงอีกาก็บุกเข้ามาและกัดกินคนที่อยู่ในห้องจนหมดสิ้น และเหลือเพียงดาบที่หล่นลงไปบนพื้น

แม่นมเว่ยจากไปด้วยความยากลำบาก นางมองดูเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขน และอีกาที่บินวนอยู่รอบตัวนาง

ในห้องไม่ใหญ่มากนัก ฝูงอีกาก็บินเข้ามาจนทำให้แม่นมเว่ยหน้าซีดด้วยความตกใจ

แม่นมเว่ยพูดเสียงสั่นว่า：“หากพวกเจ้าอยากกินก็กินข้าเถอะ เด็กคนนี้ยังเล็กเกินไปไม่น่ากินหรอก ข้าเป็นผู้ใหญ่ กินแล้วจะได้อิ่ม！”

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าประตูมา นางก็ได้ยินแม่นมเว่ยพูดเช่นนี้พอดี

ฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงแม่นมเว่ย

แม่นมเว่ยรีบพูดว่า：“เร็วไปเพคะ อีกากินคน！”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกไม่สบายใจ นี่เป็นความผิดพลาด！

ฉีเฟยอวิ๋นรีบช่วยพยุงแม่นมเว่ยขึ้นมา：“อวิ๋นจิ่น อุ้มเด็กออกไป”

อวิ๋นจิ่นรีบก้าวไปข้างหน้าและอุ้มเด็กออกไป ฉีเฟยอวิ๋นช่วยพยุงแม่นมเว่ยให้นั่งลงก่อน และดูบาดแผลที่หลังของนาง บาดแผลนั้นลึกและมีพิษ

“อาอวี่ เตรียมการผ่าตัด แล้วเรียกหมอโจวมาด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาอวี่รีบไปจัดการ ฉีเฟยอวิ๋นช่วยพยุงแม่นมเว่ยไปยังสถานที่ผ่าตัด

แม่นมเว่ยล้มลงตรงนั้น นางอดทนต่อความเจ็บปวดและกล่าวกับฉีเฟยอวิ๋นว่า：“พระชายา บ่าวไม่ไหวแล้วเพคะ ต่อไปคงจะไม่สามารถรับใช้พระนางได้อีก บอกให้พระนางรักษาตัวด้วยนะเพคะ”

“แม่นม ท่านจะไม่เป็นอะไร ข้าจะช่วยท่าน” ฉีเฟยอวิ๋นฉีดยาสลบให้แม่นมเว่ย และไม่นานแม่นมเว่ยก็หลับไป