องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 472

ระหว่างทางหนานกงเย่ก็ไม่ได้เรื่องได้ราว เขาพูดคุยกับฉีเฟยอวิ๋นถึงเรื่องของเจี่ยเป่าหยูกับหลินไต้หยู เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นไม่ชอบหลินไต้หยู และเมื่อได้ยินก็กล่าวอย่างหงุดหงิดว่า：“อย่าถามหม่อมฉันเลยเพคะ หม่อมฉันไม่ชอบหลินไต้หยู”

“เช่นนั้นอวิ๋นอวิ๋นชอบใคร？” หนานกงเย่ก็ไม่ชอบเจี่ยเป่าหยู แต่ก็น่าแปลกมากที่ยังอยากถาม

ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“ในหนังสือทั้งสองเป็นคนเสียสติ！”

“ใคร？”

หนานกงเย่เคยได้ยินฉีเฟยอวิ๋นเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับวรรณกรรมความฝันในหอแดง แต่ก็ไม่เคยอ่าน ดังนั้นเขาจึงอยากรู้มาก และแน่นอนว่าการบอกเล่าดีกว่าการเห็นด้วยตาของตนเอง

ฉีเฟยอวิ๋นยิ่งพูดมาก หนานกงเย่ก็ยิ่งอยากรู้มาก

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่หนานกงเย่อย่างหงุดหงิดและกล่าวว่า：“รอให้หม่อมฉันกลับไปก่อน แล้วหม่อมฉันจะเอากลับมาให้พระองค์ชุดหนึ่งนะเพคะ

หญิงสาวชอบอ่านหนังสือเล่มนั้น แต่หากท่านอ๋องอยากอ่านก็อ่านเถอะเพคะ”

สีหน้าของหนานกงเย่ดูงุนงง แต่หากนางกลับไป เขาก็ต้องตามกลับไปด้วยอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่นและตอบว่าตกลง！

ด้านนอกตำหนักเฉาเฟิ่งได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา และพื้นดินก็ได้รับการทำความสะอาดแล้ว จะเห็นได้ว่ามีผู้คนมากมายหลั่งไหลมาที่นี่และบางพื้นที่บนพื้นดินยังเป็นสีแดง

ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามหนานกงเย่เข้าไปในตำหนัก พระพันปีนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านบน และพระมเหสีหวาก็อยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าที่วิตกกังวล แต่อ๋องตวนไม่อยู่ที่นี่

ฉีเฟยอวิ๋นตามหนานกงเย่ไปถวายบังคมพระพันปีก่อน เมื่อลุกขึ้นมานางก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางไม่เห็นอ๋องตวน

แต่เมื่ออยุ่ต่อหน้าพระพันปีและพระมเหสีหวา ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

“การเปลี่ยนแปลงในวังคราวนี้ โชคดีที่มีอ๋องเย่และอ๋องตวน หากไม่ใช่เพราะพวกเจ้ามาได้ทันก็ไม่รู้ว่าในวังจะกลายเป็นอย่างไร ฝ่าบาทเป็นอย่างไรบ้าง？”

พระพันปีตรัสถามและหนานกงเย่ก็ตอบว่า：“ฝ่าบาทไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่ทรงสบายพระทัยได้ แล้วฝ่าบาทจะมาคารวะเสด็จแม่ในภายหลังพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ตอนนี้ในวังกลับมาเป็นปกติแล้ว เพียงแต่ยังหาหนานกงเซวียนเหอที่เป็นกบฏไม่พบ อ๋องตวนเพิ่งออกไปเมื่อครู่ และบอกว่าจะไปตามหาเขา ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง？” พระพันปีมองไปที่พระมเหสีหวาอย่างวิตกกังวล：“เจ้าก็ไม่ต้องกังวลมากนัก พวกเขาโตแล้ว และต้องเรียนรู้ด้วยตนเอง

ผู้ที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ในวังต้าเหลียงจนถึงทุกวันนี้ ล้วนแต่เป็นผู้ที่ได้รับพร เจ้าจะกลัวอะไร？”

พระมเหสีหวาถอนหายใจด้วยความโล่งอก：“ท่านพี่ตรัสได้อย่างถูกต้องเพคะ”

สีหน้าของพระมเหสีหวาดูอีโหน่อีเหน่ แต่เมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว นางก็ยิ้มไม่ออก

หนานกงเย่ได้ยินเสียงอีการ้องอยู่ข้างนอก และยรู้ว่าเข้าแห่งอีกากลับมาแล้ว เขาจึงมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นตั้งใจฟังและพยักหน้า：“ท่านอ๋องตวนหาพบแล้ว……”

ยังไม่ทันๆด้พูดจบ ฉีเฟยอวิ๋นก็ได้รับการบอกใบ้จากหนานกงเย่ และเปลี่ยนคำพูดว่า：“ท่านอ๋องตวนกลับมาแล้วเพคะ”

หนานกงเย่ตึงหันกลับไปกราบทูลว่า：“กราบทูลเสด็จแม่ อ๋องตวนกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ อีกเดี๋ยวก็คงจะมา กระหม่อมจะอ๋องไปต้อนรับเขา！”

“ไปเถอะ ระวังตัวด้วย อวิ๋นอวิ๋น เจ้าถือโอกาสไปดูพระสนมเอกเซียวและพระสนมเอกเต๋อเถอะ”

“เพคะ”

พวกเขาออกมาพร้อมกัน ฉีเฟยอวิ๋นตามไปพบอ๋องตวนก่อน และอ๋องตวนก็อุ้มอวิ๋นหลัวฉวนที่สลบกลับมา เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่านางสลบก็รีบไปตรวจดูอาการในทันที นางใช้สมาธิตรวจดูจนแน่ใจว่าไม่เป็นอะไร จากนั้นก็ปล่อยมือ

“นางไม่เป็นอะไร เพียงแค่กินยาสลบเข้าไปเท่านั้น และในอีกไม่กี่ชั่วยามก็จะฟื้นขึ้นมา”

“นานขนาดนั้นเลยหรือ？” อ๋องตวนเป็นกังวลเล็กน้อย

“ดื่มน้ำแล้ว ไม่นานก็จะฟื้น”

“อืม”

อ๋องตวนกล่าวว่า：“ข้าเดินตามฝูงอีกาไป ฉวนเอ๋อร์ถูกใส่ไว้ในโลงศพและกำลังถูกส่งออกไปจากนอกเมือง โชคดีที่ฝูงอีกาพบได้ทันเวลา มิเช่นนั้นก็ยากที่จะคาดคิด ครั้งนี้ข้าคิดค้างพระชายาเย่

พระชายาเย่ เจ้าต้องการเงินเท่าไหร่？”

ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไรไม่ถูก คนมีเงินมักจะเอาแต่ใจตนเอง นางไม่ได้ต้องการ แต่อ๋องตวนก็อยากจะให้