องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 475

“ข้ายังมีเรื่องต้องทำ พระชายาเย่เชิญเสด็จเข้าไปข้างในเถอะ” หลังจากที่พูดจบ เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็จากไป เขาสวมชุดสีดำ แขนเสื้อกว้างและแกว่งไปแกว่งมาบนร่างที่ซูบผอมของเขา ราวกับลมจะพัดพาเขาไป

ฉีเฟยอวิ๋นต้องการจะไปดู จึงเดินตามหลังไป

หลังจากที่ออกไปนอกเมือง เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็เดินไปไกลมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามอาอวี่ว่า：“อาอวี่ เขาจะไปไหน？”

อาอวี่ส่ายหัว：“ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยหลินชวนกล่าวว่า：“ดูจากทิศทางที่เขากำลังไปแล้ว เขาน่าจะไปที่หลุมฝังศพหมู่นอกเมือง！”

“หลุมฝังศพหมู่？” ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปมองเว่ยหลินชวน

เว่ยหลินชวนอธิบายว่า：“หลังจากงานศพของผู้คนในจวนอ๋องเจ็ด ฝ่าบาททรงส่งคนไปหาสถานที่สำหรับพวกเขา แต่คนในจวนอ๋องห้าเป็นกบฏ หลังจากที่ตายแล้วก็ถูกโยนลงไปในหลุมฝังศพหมู่ และหลุมฝังศพหมู่นั้นก็เป็นหลุมฝังศพของผู้ที่ไร้ญาติ จึงถูกโยนทิ้งลงไปที่นั่น

“เจ้ารู้ได้อย่างไร？” ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ

“ผู้น้อยเคยไปที่นั่นพ่ะย่ะค่ะ เพราะความเป็นเพื่อน ศพของเขาก็อยู่ในนั้นด้วย”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เว่ยหลินชวน：“พวกเขาต้องโทษว่าสมรู้ร่วมคิดกับกบฏ เจ้าไปรับศพของเพื่อน เจ้ามีความผิดหรือไม่？”

“……” เว่ยหลินชวนไม่ตอบ ฉีเฟยอวิ๋นจึงหันไปหามองเฉินอวิ๋นเจี๋ย

เมื่อมาถึงหลุมฝังศพหมู่ ข้างในนั้นก็ไหม้เกรียมหมดแล้ว และมีกลิ่นเหม็นไหม้ของซากศพ

ฉีเฟยอวิ๋นยืนอยู่ข้างบนแล้วมองลงไปข้างล่าง นางเห็นว่าเฉินอวิ๋นเจี๋ยกำลังค้นหาใครบางคนในกองซากศพที่ไหม้เกรียม

ฉีเฟยอวิ๋นสงสัย：“หลิงซิ่วจวิ้นจู่แขวนคอตายจากการดื่มมิใช่หรือ？”

“น่าจะเป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ แต่ดูจากท่าทางของแม่ทัพน้อยเฉินแล้ว เขากำลังหาใครบางคนอยู่” ในขณะที่เว่ยหลินชวนกล่าว เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็แบกร่างของชายที่ซูบผอมคนหนึ่งออกมาจากกองซากศพ

เฉินอวิ๋นเจี๋ยแบกศพเดินขึ้นมาอย่างยากลำบาก และเมื่อมาถึงข้างบน เขาก็เหนื่อยจนเกือบจะตีลังกากลิ้งลงมา เว่ยหลินชวนวิ่งลงไปในทันที อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถนิ่งดูดายได้ เว่ยหลินชวนจึงปีนลงไป

ฉีเฟยอวิ๋นมองดูอย่างหดหู่ใจ และสั่งให้อาอวี่ลงไปช่วย ในท้ายที่สุดอาอวี่ก็เป็นผู้ที่ดึงเว่ยหลินชวนและเฉินอวิ๋นเจี๋ยขึ้นมาทีละคน

ตลอดสองวันที่ผ่านมาเฉินอวิ๋นเจี๋ยทุกข์ทรมานมาก พอนอนลงก็หายใจหอบ และเหนื่อยจนไร้เรี่ยวแรง

ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“เจ้ามาที่นี่เพื่อหาคนตาย เพราะเหตุใด？”

เฉินอวิ๋นเจี๋ยไม่ตอบ เขาลุกขึ้นแล้วแบกคนไว้บนหลัง จากนั้นก็พาไปยังที่ที่หนึ่ง

มีหลุมฝังศพที่อยู่ไม่ไกลจากนอกเมือง เฉินอวิ๋นเจี๋ยนำศพไปที่นั่น เขาขุดหลุมฝังศพและเปิดโลงศพที่อยู่ในหลุม จากนั้นก็ใส่ศพลงไป ฉีเฟยอวิ๋นเห็นศพของผู้หญิงที่งดงามคนหนึ่งนอนอยู่ข้างใน

เมื่อนึกถึงหลิงซิ่วจวิ้นจู่ ฉีเฟยอวิ๋นก็พอที่จะเข้าใจแล้ว แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

“อาอวี่ เจ้าไปช่วยหน่อย” ตอนที่เฉินอวิ๋นเจี๋ยกลบหลุมฝังศพ ฉีเฟยอวิ๋นก็เห็นว่าเขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะหยิบดินขึ้นมา จึงสั่งให้อาอวี่ไปช่วย

หลังจากที่กลบหลุมฝังศพแล้ว เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็นอนลงบนเนินหลุมฝังศพอย่างเหนื่อยล้า

อาอวี่แบกเฉินอวิ๋นเจี๋ยกลับไป และก่อนที่จะจากไป ฉีเฟยอวิ๋นก็หันกลับไปมอง เป็นหลุมฝังศพที่โดดเดี่ยวท่ามกลางหญ้า และไม่มีแม้แต่ป้ายปักหน้าหลุมฝังศพ หากเฉินอวิ๋นเจี๋ยจำไม่ได้ แล้วเขาจะจำที่นี่ได้อย่างไร

เพื่อให้ตนเองสมความปรารถนา หนานกงเซวียนเหอจึงทำร้ายผู้คนจำนวนมาก ไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรบ้าง？

ฉีเฟยอวิ๋นพาเฉินอวิ๋นเจี๋ยกลับไปที่จวนแม่ทัพ และให้อาอวี่ไปแจ้งที่จวนเสนาบดีว่าแม่ทัพฉีต้องการให้เฉินอวิ๋นเจี๋ยอยู่ต่อ

ฉีเฟยอวิ๋นตรวจดูอาการให้เฉินอวิ๋นเจี๋ย เขาไม่ได้เป็นอะไร เพียงแค่ต้องการเวลาในการพักฟื้น

หลังจากที่จัดการเฉินอวิ๋นเจี๋ยแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็กลับไปดูลูก ๆ หนานกงเย่กลับมาตอนดึก เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นเขารีบไปอาบน้ำ หลังจากที่กลับมาก็อยากจะเข้าไปในอ้อมแขนของนาง ฉีเฟยอวิ๋นตกใจมากและลูก ๆ ก็ยังไม่หลับ ดังนั้นนางจึงจ้องมองพวกเขาเหมือนเป็นสัตว์ประหลาด