องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 477

การที่องค์จักรพรรดิดำรงมาถึงจุดจุดนี้และสร้างความสัมพันธ์กับคนพาลได้ ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้หวังความเป็นสุภาพบุรุษใดๆ อีก

นางแค่อยากจะกลับออกไปจากวังเร็วๆ!

“แน่นอนว่าอ๋องตวนมั่งคั่ง แต่ข้าจะปล่อยให้อ๋องตวนไปไม่ได้ และยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะให้อ๋องเย่ไป ประการแรกอวิ๋นอวิ๋นเคยจัดการเรื่องนี้ และข้าเองก็วางใจ ประการที่สองอ๋องตวนกับอ๋องเย่เป็นคนของข้า ถ้าจัดการไปนั่นคือการที่ข้าปลุกระดม การระดมทุนนั้นฟังดูดี แต่เป็นสิ่งที่ทำยาก

แต่มันแตกต่างออกไปถ้าเป็นพระชายาเย่

ด้วยชื่อเสียงของพระชายาเย่ การระดมเงินทุนคงไม่ใช่เรื่องยาก”

“ความหมายของฝ่าบาทก็คือ ไม่ว่าจะหาเงินมาจากไหน ตราบใดที่หม่อมฉันระดมเงินได้มากพอก็จะถือเป็นความสามารถของหม่อมฉัน แต่เงื่อนไขแรกคือจะกล่าวกันให้เป็นที่รับรู้ไม่ได้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ฝ่าบาทเสียพระเกียรติ

และถึงแม้ประชาชนจะอยู่เย็นเป็นสุขแต่ก็จะไปรบกวนพวกเขาไม่ได้ เรื่องการระดมทุนจึงจะขึ้นอยู่กับขุนนางระดับสูงของเมืองหลวง” ฉีเฟยอวิ๋นโกรธจัดแต่ก็ระงับความโกรธภายในใจเอาไว้

นี่มันก็คือการปล้นเงินนางไม่ใช่หรือ ในเมืองหลวงมีขุนนางระดับสูงเพียงไม่กี่คน พระญาติขององค์จักรพรรดิก็มีไม่มาก พวกจงชินก็เป็นพวกตระหนี่ไม่มีขนให้ถอน แล้วนางจะไปเอามาจากใคร?

พูดตรงๆ ก็คือที่จวนอ๋องเย่ของนางมีเงินมาก เช่นนั้นก็ควรจะต้องเอามาจากจวนอ๋องเย่

“ที่พูดมาก็มีเหตุผล พระชายาเย่พูดมาล้วนจริงอย่างยิ่ง ข้าคิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ ประการแรกต้องไม่รบกวนประชาชน ประการที่สองคือจะทำให้ราชวงศ์เสียเกียรติไม่ได้”

ฉีเฟยอวิ๋นได้ยินดังนั้นก็แทบจะกระโดดขึ้นไปตอกหน้าจักรพรรดิอวี้ตี้ให้ล้มคว่ำ ใครกันนะที่พูดแบบนี้ บัดนี้จักรพรรดิผู้สง่างามทรงตรัสเช่นนี้ออกมา พระองค์ไม่กลัวสวรรค์ลงทัณฑ์หรืออย่างไร

อย่างไรก็ต้องตายอยู่แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากจะพูดอะไรสักคำ

“ฝ่าบาทพูดถูกเพคะ” เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าพระราชอำนาจ สุดท้ายฉีเฟยอวิ๋นก็ยังคงต้องยอมก้มหัวให้ ทว่าการยอมจำนนครั้งนี้ไม่ใช่สิ่งที่นางเต็มใจ ตราบใดที่ยังมีหนทาง ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีทางตอบรับแน่

จักรพรรดิอวี้ตี้ถอนพระทัย “ว่าเรื่องกิจราชสำนักจบแล้ว มาพูดเรื่องกิจส่วนตัวกันเสียหน่อยดีกว่า”

ฉีเฟยอวิ๋นเลิกคิ้ว กิจส่วนตัว?

ระหว่างนางกับพระองค์จะมีธุระส่วนตัวอะไรกันได้

จักรพรรดิอวี้ตี้ยิ้มเรียบๆ “เรื่องของฮองเฮา”

ฉีเฟยอวิ๋นนึกถึงเฉินอวิ๋นชูได้อย่างชัดเจน “หม่อมฉันไม่ค่อยเข้าใจอะไรนักเรื่องฮองเฮา”

“เจ้ายังไม่เข้าใจงั้นหรือ คนที่ช่วยข้าคือเจ้า เวลานี้เจ้าบอกว่าไม่ค่อยเข้าใจ แต่ที่ผ่านมาเล่า?”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีอะไรจะพูด ได้แต่นึกเกลียดความมีเมตตาของตนเองเมื่อก่อนนั้น

ทำให้ตนเองถูกวายร้ายตัวพ่อฝังทั้งเป็น!

นางกำลังทำตามพระประสงค์ แต่เวลานี้นางดูเหมือนพวกที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นและออกไปหาคนอื่นเพื่อทำเรื่องไร้ศีลธรรม

ฉีเฟยอวิ๋นเจ็บตัวและไม่อยากจะพูด

“ข้าไม่ใช่คนใจจืดใจดำ จะทำอะไรไม่จำเป็นต้องอธิบาย เพียงแต่ข้าอยากจะอธิบายเรื่องของฮองเฮาให้เจ้า”

เมื่อจักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสเช่นนี้ฉีเฟยอวิ๋นจึงยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง พระองค์อธิบายอะไรให้นางฟัง?

นางเป็นพระชายาเย่ องค์จักรพรรดิจะต้องมาอธิบายอะไร พระองค์เลือกคนผิดแล้วหรือเปล่า?

จักรพรรดิอวี้ตี้หันหลังกลับไป “จำไว้ ข้าเคยอธิบายให้เจ้าฟังแล้ว!"

ฉีเฟยอวิ๋นสับสนมึนงง นางต้องการคำอธิบายอะไร?

เมื่อมองแผ่นหลังที่เย็นชาเฉยเมยของจักรพรรดิอวี้ตี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็คิดอย่างอื่นไม่ออกจริงๆ

“ฮองเฮาถูกวางยา เจ้าไปดูเถิด ข้ามีธุระต้องคุยกับอ๋องเย่”

เมื่อจักรพรรดิอวี้ตี้กลับไปเฉยเมยเช่นเดิม ฉีเฟยอวิ๋นจึงคล้อยตาม “หม่อมฉันรับพระประสงค์”

ฉีเฟยอวิ๋นก้าวออกไปจากพระตำหนักบำรุงฤทัยและออกไปหาหนานกงเย่ หนานกงเย่กำลังเอามือไพล่หลังราวกับว่ารอนางมานานหลายศตวรรษ ถามอย่างไร้ซึ่งความอดทนว่า “เหตุใดถึงเพิ่งออกมา”

“กลับไปแล้วจะเล่าให้ฟังเพคะ ตอนนี้ฝ่าบาทต้องการพบท่านอ๋องและมีรับสั่งให้ท่านอ๋องเข้าไปหา ฮองเฮาถูกวางยา ข้าต้องไปดูก่อน” ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายให้ฟังอย่างกระจ่างและตรงไปที่ตำหนักเฟิ่งอี๋