องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 479

ฉีเฟยอวิ๋นประคองซูมู่หรงลงจากเตียง ซูมู่หรงก็รู้สึกประหลาดใจที่ตนหายเร็วขนาดนี้

เมื่อย่ำเท้าลงจากเตียง ซูมู่หรงพลันถามว่า "ทำไมเป็นอย่างนี้?"

ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่เข้าใจ เธอรู้เพียงว่าขอแค่ซูมู่หรงต้องการให้เธอช่วยเหลือ เธอก็จะปรากฏกายทันที

"หัวหน้าค่ะ คุณยังจำได้ไหมว่าเข้าโรงพยาบาลยังไง?" ฉีเฟยอวิ๋นแค่ฝันเห็นซูมู่หรงตกลงมาจากที่สูง ไม่รู้อะไรอย่างอื่น

ซูมู่หรงจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง บอกว่ามีหนอนบ่อนไส้เป็นเบื้องบนของเขา พอเขาล่วงรู้ความลับก็ถูกไล่ฆ่า ทว่าสุดท้ายตอนที่เขาตกลงไป เขาใช้คอมพิวเตอร์ส่งข้อมูลที่เขาสืบได้ออกไป เขาจึงมีชีวิตรอดจนถึงตอนนี้

อันที่จริงเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทั้งหมด เพียงแต่ไม่อาจฟื้นขึ้นมาเท่านั้น

"หัวหน้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ ฉันกลับมาครั้งนี้เพราะอยากเอาของบางอย่างกลับไปค่ะ ต้องรบกวนหัวหน้าแล้วค่ะ" ฉีเฟยอวิ๋นส่งยิ้มให้ ซูมู่หรงมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างเหม่อลอย ผ่านไปเนิ่นนานถึงจะดึงแขนฉีเฟยอวิ๋นแล้วเดินไปด้านนอก

เขาพาฉีเฟยอวิ๋นมายังห้องแพทย์ ที่นี่เป็นฐานความลับแห่งหนึ่ง

ซูมู่หรงโทรหาใครคนหนึ่ง จากนั้นก็รออยู่ในห้องทำงานของแพทย์ ฉีเฟยอวิ๋นนั่งอยู่มุมห้องพลันคิดว่ายามนี้หนานกงเย่คงจะกำลังร้อนรุ่มกลุ้มใจอยู่เป็นแน่ ทว่าในเมื่อมาแล้วก็ไม่อยากคิดมาก เอายาให้ได้ก่อนค่อยกลับไป

"คุณผอมลงนะ"

ซูมู่หรงเดินมาอยู่ด้านหน้าฉีเฟยอวิ๋นแล้วถามขึ้นมา เธอเงยหน้ามองเขา ทันใดนั้นรู้สึกซูมู่หรงที่อายุสามสิบกว่ามีความเป็นผู้ชายมากขึ้น และบาดเจ็บครั้งนี้ทำให้เขาซูบผอมเยอะ และหลังซูมู่หรงผอมลงก็มีมาดหนอนหนังสือหลายส่วน

"ฉันไม่รู้สึกนี่ค่ะ หัวหน้ารู้สึกฉันผอมไปเองหรือเปล่า" ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกหดหู่ยิ่ง ถึงแม้การที่สามารถทะลุมิติกลับไปกลับมาได้ถือเป็นเรื่องดี ทว่าฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกกังวลใจกับชีวิตเช่นนี้ หากเป็นเช่นนี้อยู่ร่ำไป เธอเกรงว่าจะมีวันไหนที่กลับไปไม่ได้ หากเกิดเรื่องเช่นนั้น แล้วเธอจะทำเยี่ยงไรดี?

ซูมู่หรงคุกเข่าลงพื้นข้างหนึ่ง พลางมองฉีเฟยอวิ๋น "ครั้งนี้ไม่ต้องกลับไปได้ไหมครับ?"

"หัวหน้า ฉันเป็นแม่คนแล้วค่ะ" ฉีเฟยอวิ๋นอยากบอกข่าวดีนี้ให้ซูมู่หรงฟัง ซูมู่หรงอึ้งชั่วครู่

"เป็นแม่คนแล้วเหรอ?"

"ฉันคลอดแฝดชายห้าคนค่ะ" ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกเหลือเชื่อมาก ถึงแม้สมัยนี้เทคนิคทางการแพทย์จะเจริญก้าวหน้า ทว่าการคลอดฝาแฝดยังถือเป็นเรื่องยากมากอยู่ดี

แต่เธอก็คลอดออกมาแล้วห้าคน

"ดีจังเลย" ซูมู่หรงฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย

ไม่นานด้านหลังก็มีคนเดินเข้ามาหลายคน เมื่อพวกเขาเห็นซูมู่หรงก็ตกใจมาก ฉีเฟยอวิ๋นเห็นผู้มาเยือนล้วนเป็นหมอทั้งหมดก็นึกอะไรขึ้นมาได้

"หัวหน้า พวกเขาจะเห็นฉันเป็นของทดลองแล้วจับตัวฉันไว้ไหม?"

ซูมู่หรงก็รับรู้อะไรบางอย่างขึ้นมา ลุกขึ้นแล้วมองไปยังหมอ "ผมออกไปก่อน ถ้าคนของพวกเรามาก็บอกพวกเขาว่า ผมถูกผู้หญิงคนหนึ่งลักพาตัวไปแต่งงาน"

กล่าวจบซูมู่หรงก็พาฉีเฟยอวิ๋นวิ่งออกจากโรงพยาบาล พอออกจากประตูก็ขึ้นรถคันที่ผ่านมาแล้วกลับไปยังฐานเดิมของเขา

ฉีเฟยอวิ๋นลงจากรถก็ไปสถาบันวิจัยกับซูมู่หรง ซึ่งสถาบันวิจัยเคยถูกทำลายอย่างย่อยยับ สถาบันวิจัยที่สร้างขึ้นมาใหม่จึงมีแต่อุปกรณ์ตัวชิ้นใหม่ทั้งหมด

ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไป ซูมู่หรงกล่าวว่า "จัดสถานที่หมือนเดิมทุกอย่างครับ เพราะไม่งั้น ตอนคุณกลับมา กลัวว่าคุณจะคิดว่าตัวเองกลับผิดทาง"

ฉีเฟยอวิ๋นหมุนกาย พร้อมกับฝืนยิ้ม

ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าถึงเวลาอำลาซูมู่หรงตลอดกาลแล้ว

จะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว ถึงแม้จะเป็นห่วงหัวหน้าว่าจะต้องประสบภัยอันตราย ทว่าฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่อยากเทียวไปเทียวมาเช่นนี้อีก ด้วยกลัวว่าจะกลับไปไม่ได้จริงๆ

ตอนไม่มีลูก ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่อยากจากท่านพ่อที่เป็นแม่ทัพและหนานกงเย่เลย ตอนนี้เธอมีลูกแล้วยิ่งไม่อยากจากไปไหนทั้งนั้น