องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 489

ทั้งตระกูลจวินและตระกูลหวังต่างก็มีบุตรสาวเป็นหวงกุ้ยเฟยอยู่ในวัง และตำแหน่งมู่เหมียนของพวกเขาก็สูงกว่า อีกอย่างก็มีพระพันปีอยู่และไม่น้อยหน้าราชครูจวินเลย

เงินหลายหมื่นตำลึงไม่มากนักสำหรับพวกเขา

“พระชายาเย่ เอาเช่นนี้ พวกเรามีคนไม่มากนัก และไม่ได้มากเท่ากับจวนราชครูจวิน พวกเขาคนละหนึ่งร้อยตำลึง ตามการประมาณคร่าว ๆ ของหม่อมฉัน จวนราชครูจวินต้องออกเงินประมาณสี่หมื่นตำลึง แต่พวกเรามีเพียงสามร้อยคน เรื่องนี้จะถูกทิ้งไว้เบื้องหลังได้อย่างไร เช่นนั้นพวกเราจะออกเงินคนละสองร้อยตำลึง หม่อมฉันจะให้นักบัญชีไปตรวจนับเงิน แล้วส่งตั๋วเงินมาเพคะ”

“แน่นอนว่าดี ขอบพระทัยฮูหยินกั๋วกง”

ไม่นานนักบัญชีก็ตรวจนับจำนวนคน และมีคนเกือบสามร้อยยี่สิบคน ได้เงินกว่าหกหมื่นตำลึง ฮูหยินกั๋วกงส่งมอบให้ฉีเฟยอวิ๋นด้วยมือของตนเอง

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวลาและให้ทังเหอเขียนบันทึกการรับเงิน

หลังออกมาจากจวนกั๋วกงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เหลือบมองแล้วไปที่อื่น ขุนนางทั้งน้อยใหญ่ในเมืองหลวง ฉีเฟยอวิ๋นล้วนแต่ไปมารอบหนึ่ง และตระกูลราชนิกุลต่าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋นก็ไป แม้ว่าแต่ละคนตระกูลจะบอกว่าไม่มีเงิน แต่ก็ไม่กล้าที่จะไม่ให้ คนละหนึ่งร้อยตำลึง ยิ่งคนมากก็จะยิ่งได้มาก ยิ่งคนน้อยก็จะได้น้อย เมื่อได้เงินแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็จะไป แต่หากไม่ได้ก็จะนั่งอยู่สักพัก

ในตอนท้ายของวัน ฉีเฟยอวิ๋นทำการตรวจนับเงิน แต่ก็ยังขาดเงินอยู่อีกมาก

หลังจากที่เหนื่อยจากการเดินมาทั้งวัน ฉีเฟยอวิ๋นก็นั่งรอหนานกงเย่อยู่ในลานบ้านของจวนแม่ทัพ หนานกงเย่กลับมาดึกดื่น เขาเดินเข้ามาในลานบ้านที่มีใบไม้ปลิวว่อน ฉีเฟยอวิ๋นสะดุ้งเมื่อได้กลิ่นคาวเลือด และลุกขึ้นไปหาหนานกงเย่ในทันที：“ทำไมถึงมีกลิ่นคาวเลือดเช่นนี้ล่ะเพคะ？”

“มันสกปรก ข้าอยากจะไปล้างออก” หนานกงเย่กำลังจะเดินไป ฉีเฟยอวิ๋นรีบคว้าเขาไว้และใช้สมาธิตรวจดูให้แน่ใจว่าหนานกงเย่ไม่เป็นอะไร จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ปล่อยหนานกงเย่ไป

ในเวลานี้สีหน้าของหนานกงเย่ดูเหนื่อยและรีบไปล้างตัว

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบเสื้อผ้าไปเปลี่ยนให้เขาด้วยตนเอง และถือโอกาสเล่าเรื่องที่นางเข้าไปในวังและออกมาจากวังให้หนานกงเย่ฟัง

หนานกงเย่ออกมาจากห้องและกล่าวว่า：“เรื่องของต้ากั๋วจิ้วต้องเลื่อนออกไปอีกสองสามวัน เรื่องที่เร่งด่วนที่สุดคือภัยพิบัติจากตั๊กแตนในทางใต้ เรื่องเงินทำให้อวิ๋นอวิ๋นต้องหนักใจแล้ว พรุ่งนี้ข้ายังต้องออกไปอีก”

“ท่านอ๋องไปเถอะเพคะ หม่อมฉันจัดการเรื่องเงินได้”

“อืม”

สองสามีภรรยาเดินเข้าประตูไป แม่ทัพฉีจึงลุกขึ้น เขาพูดสองสามคำแล้วกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตนเอง

สองสามีภรรยาเหนื่อยล้า และรีบขึ้นไปพักผ่อนบนเตียง

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมา หนานกงเย่ก็ไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นยุ่งอยู่กับการระดมเงิน ดังนั้นนางจึงไม่กล้าหยุดพักและไประดมเงินต่อ

ฉีเฟยอวิ๋นระดมเงินมาได้จำนวนหนึ่งแล้ว จึงไปที่จวนอ๋องตวน เมื่อเข้าไปแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็หยิบใบแจ้งหนี้ออกมาให้อ๋องตวนและต้องการเงิน

อ๋องตวนหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาและดื่มอย่างเพิกเฉย

ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้รีบร้อน นางจึงนั่งรอ

อวิ๋นหลัวฉวนนั่งอยู่ข้าง ๆ และครุ่นคิด วันนี้ทั้งสองคนจะโต้เถียงกัน？

“เวลานี้ในจวนไม่มีเงินแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อนฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้ข้าเข้าไปในวังเพราะเรื่องเงิน ข้าบริจาคไปทั้งหมดสิบล้านตำลึง ตอนนี้อย่าว่าแต่ห้าแสนตำลึงเลย แม้แต่ห้าหมื่นตำลึงก็ไม่มี” หลังจากดื่มชาแล้ว อ๋องตวนก็กล่าวเช่นนี้

ฉีเฟยอวิ๋นไม่แปลกใจเลย อ๋องตวนไม่ได้แสดงตัว เขาไม่กล้าไร้สาระ เมื่ออยู่ต่อหน้าจักรพรรดิอวี้ตี้ เขาเพียงแค่ต้องการให้นางเห็นความครึกครื้น

ฉีเฟยอวิ๋นเปิดฝาถ้วยชาและเป่าใบชาที่อยู่ในถ้วย จากนั้นก็จิบแล้ววางลง