องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 49

เมื่อม่านในรถม้าเปิดออก หนานกงเย่ก็ประหลาดใจเช่นกัน ในขณะที่มอง ดวงตาที่เย็นชาของเขาก็แสดงความไม่พอใจออกมา：“เจ้าไม่ละอายบ้างหรือ ไกลเช่นนี้ก็ยังตามา？”

ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออก ใครอยากจะตามท่าน ประสาท？

หลังจากมองอย่างทำอะไรไม่ถูกอยู่พักหนึ่ง เพื่อที่จะทนทุกข์น้อยลง ฉีเฟยอวิ๋นจึงเป็นฝ่ายกล่าวว่า：“หม่อมฉันเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของท่านอ๋องเพคะ จึงตามออกมา แต่หลงทางอยู่ที่นี่”

"ฮึ！” หนานกงเย่สะบัดผ้าม่านในมือแล้วนั่งลง ฉีเฟยอวิ๋นไม่รอให้หนานกงเย่พูดอะไร และรีบขึ้นไปนั่งลงบนรถม้าข้าง ๆ อาอวี่

นั่งข้างนอกดีกว่าถูกโยนออกไป สามารถกลับไปได้โดยที่ไม่ต้องเดิน ฉีเฟยอวิ๋นก็พอใจมากแล้ว

รถม้ายังคงเดินต่อไป อาอวี่รู้สึกอึดอัดใจ

“พระชายา พระองค์เสด็จเข้าไปข้างในเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ต้องหรอก ข้างนอกอากาศดี” ดีบ้าบออะไร หนาวจะตายอยู่แล้ว！

นางไม่อยากเข้าไป เข้าไปก็คงถูกโยนออกมา ไม่เข้าไปดีกว่า

สักพักเสียงของหนานกงเย่ก็ดังออกมาจากรถม้า：“เข้ามาสิ！”

หากฉีเฟยอวิ๋นมีจิตใจที่เข้มแข็ง ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็คงจะไม่เข้าไป แต่เมื่อคิดถึงความหนาวเหน็บข้างนอก นางก็ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในทันที

ในรถม้ามีไข่มุกงดงามระยิบระยับ ฉีเฟยอวิ๋นถูกดึงดูดโดยไข่มุกราตรีขนาดเท่าไข่ไก่ที่อยู่บนโต๊ะ หากใส่มันลงไปในยาคงจะดีมาก

“ไม่ว่าอย่างไรก็ออกมาจากจวนท่านแม่ทัพ แต่ยังคงไม่มีความก้าวหน้ามากนัก” ตอนที่หนานกงเย่พูด ฉีเฟยอวิ๋นก็ประหลาดใจ สมกับที่เป็นพี่น้องกัน แม้แต่พูดก็เป็นไปในทำนองเดียวกัน

ฉีเฟยอวิ๋นเมินเฉยต่อการถากถางของหนานกงเย่ นางสังเกตว่ารถม้าของคนอื่นเต็มไปด้วยตะเกียงน้ำมันและเทียนไข แต่รถม้าของชายผู้นี้คือไข่มุกราตรี แล้วมันยังใหญ่เท่าไข่ไก่ แท้จริงแล้วเขาร่ำรวยมากขนาดไหน เป็นเพียงแค่ท่านอ๋อง โดยปกติแล้วก็ไม่ได้มีรายได้อะไร

ในตอนนี้เมืองต้าเหลียงอยู่ในความสงบ และไม่เห็นว่าเขานำทหารไปสู้รบ แม้แต่รางวัลก็มีจำกัด

ยิ่งไปกว่านั้นในเวลานี้เขากลายเป็นเป้าที่ผู้คนต่างเข้าโจมตี แต่เขายังคงเอนกายเพื่อเก็บแรงอยู่บนรถม้าสบายอกสบายใจ และใช้ไข่มุกราตรีในการอ่านหนังสือ

ว่ากันว่าไข่มุกราตรีจะส่องแสงสว่างในเวลากลางคืน ฉีเฟยอวิ๋นเพียงแค่เคยได้ยินมาเท่านั้น และไม่คิดว่ามาที่นี่แล้วจะโชคดีได้เห็นเองกับตา นับว่าเป็นผลกำไรที่ไม่ได้คาดคิดไว้เลย

เมื่อมองไปในรถม้าก็ถือว่าค่อนข้างกว้างขวาง ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปนั่งลงตรงข้ามกับหนานกงเย่ และจ้องมองไปที่ไข่มุกราตรีอย่างเหม่อลอย

“ทำไมข้าถึงทนเห็นท่าทางที่โลภเช่นนี้ของเจ้าไม่ได้？”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดอะไร นางทนไม่ได้กับคนที่อยู่ตรงข้าม เช่นนั้นก็อย่าหาว่านางไม่เกรงใจ

ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า：“ท่านอ๋อง ท่านเอาไข่มุกมาจากไหนหรือ？”

หนานกงเย่หุบจมูกด้วยความโกรธ เมื่อครู่พูดไปตั้งมากมาย ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้ฟังเลย

และมองดูอย่างระมัดระวัง วันนี้นางสวมชุดบุรุษสีดำอีกครั้ง เพียงแค่ผ้าโพกหัวและท่าทางที่แข็งแกร่ง หากไม่ดูอายุก็คงจะดูไม่ออกว่านางเป็นผู้หญิง

หนานกงเย่เล่นหนังสือที่อยู่ในมือ และกล่าวอย่างเฉยเมยว่า：“ข้ามีสมบัติมากมาย ข้าจะจำได้อย่างไร？”

“ในเมื่อมากมายเช่นนั้น ไข่มุกนี่ก็ต้องเยอะมาก” ฉีเฟยอวิ๋นยกไข่มุกราตรีขึ้นด้วยความสนใจ แววตาของนางเป็นประกาย

หนานกงเย่ขบขัน：“เจ้ากล้าแตะต้องไข่มุกของข้า ข้าจะตัดมือของเจ้า”

“ไม่ให้ก็ช่าง เก็บไว้ให้คนอื่นเถอะ” ฉีเฟยอวิ๋นเอนตัวลงในรถม้า และคิดว่าจะเอาไข่มุกมาอยู่ในมือได้อย่างไร สีหน้าของหนานกงเย่เย็นชา

“เจ้าบอกว่าเอาไปให้คนอื่นงั้นหรือ？” มีอะไรบางอย่างในคำพูดของผู้หญิงคนนี้ แต่เขาฟังไม่เข้าใจ？

ฉีเฟยอวิ๋นกลัวว่าจะถูกโยนออกไปจากรถม้า นางจึงกล่าวว่า：“ข้าก็แค่พูดจาส่งเดช ท่านอ๋องไม่ต้องจริงจังหรอกเพคะ”

หนานกงเย่กล่าวอย่างเย็นชา：“ของของข้า ข้าอยากจะทำอะไรก็ได้”

“เพคะ”

“ข้าเห็นเจ้าแล้วก็อยากจะโยนออกไป”