องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 50

ฉีเฟยอวิ๋นร่างกายอ่อนแอ เมื่อได้รับบาดเจ็บจึงไม่สะดวกที่จะเคลื่อนไหว มือข้างหนึ่งจับเอวของหนานกงเย่ไว้ และร่างกายที่โรยแรงของนางก็พิงอยู่บนร่างของหนานกงเย่ มือข้างหนึ่งของหนานกงเย่ถือดาบ และอีกมือหนึ่งโอบเอวของนาง

ทั้งสองคนล้มลงไปบนพื้น หนานกงเย่เห็นคนสี่ห้าคนในทุ่งหญ้าฝั่งตรงข้าม และกำลังล้อมรอบอาอวี่ไว้แล้วต่อสู้กัน อีกสี่ห้าคนที่มาก็แต่งกายด้วยชุดสีดำเช่นกัน หากนับรวมชายชุดดำที่มาลอบสังหารเมื่อครู่ด้วย รวมทั้งหมดก็สิบกว่าคน

ไม่นานผู้คนที่อยู่ข้างหลังก็ล้อมหนานกงเย่และฉีเฟยอวิ๋นไว้

“ร่างกายของท่านไม่สามารถจัดการกับคนจำนวนมากได้ ท่านหนีไปก่อน พวกเขาไม่ฆ่าข้าหรอก” ฉีเฟยอวิ๋นผลักหนานกงเย่ ในฐานะทหาร จะต้องปกป้องผู้อื่นก่อนแล้วค่อยคิดถึงตัวเอง

หนานกงเย่กำมือแน่นและก้มหน้าลง：“เจ้าจะให้ข้าหนีทหารหรือ？”

ฉีเฟยอวิ๋นลืมไปว่าเขาเป็นแม่ทัพที่เป็นผู้นำในการรบ ให้เขาไปก็เท่ากับเหยียดหยามเขา

“ข้าจะรับมือกับคนสามคน ที่เหลือให้ท่านจัดการ” ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้จักความสามารถของหนานกงเย่ แต่ในขณะนี้มีคนจำนวนมาก การแยกกันจึงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด หากหนานกงเย่ปกป้องนาง แล้วไม่แยกกัน มันง่ายที่จะเกิดเรื่องขึ้น หากเขาฝ่าวงล้อมไปด้วยตัวเองก็ยังมีโอกาส

“เจ้า？”

หนานกงเย่มองด้วยสายตาเย็นชา สงสัยว่าผู้หญิงคนนี้สมองจะมีปัญหา ได้รับบาดเจ็บสาหัส และยังจะรับมือกับนักฆ่าอีก？

ใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋นซีดเซียว เหงื่อเม็ดโตไหลลงมาจากหัวของนาง และร่างกายของนางก็อ่อนแรง ในทันทีที่เขาปล่อยมือออก นางก็จะล้มลงไป

“ท่านอ๋องวางใจได้ ข้าไม่ตายหรอก”

ฉีเฟยอวิ๋นผลักหนานกงเย่ออกไปและเดินไปข้างหน้า ทั้งสองคนแยกกัน

หนานกงเย่ประหลาดใจมาก ผู้หญิงคนนี้จะทำอะไร？บ้าไปแล้วหรือ！ยืนก็ยืนไม่อยู่แล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบเข็มเงินออกมาสองสามเล่ม นางบีบบังคับเส้นประสาทแขนที่เจ็บ ให้จับเข็มที่เหลืออยู่ไว้มือ และอดทนต่อความเจ็บ：“อาอวี่ใกล้จะต้านไม่ไหวแล้ว ท่ายอ๋องต้องรีบไปจัดการคนพวกนั้น จึงจะช่วยอาอวี่ไว้ได้”

หนานกงเย่มองไปที่อาอวี่ เมื่อเทียบกับอาอวี่แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีค่าพอต่อการเอ่ยถึง

แต่เมื่อเขามองไปที่ผู้หญิงคนนี้ เขาก็รู้สึกลังเล

เมื่อนึกถึงดาบที่นางขวางไว้เมื่อครู่ หนานกงเย่ก็กล่าวว่า：“เช่นนั้นไข่มุกนั่น ข้าให้เจ้า”

ถือว่าชดเชยให้กับดาบนั้นที่นางเข้ามาขวางไว้ หลังจากที่พูดจบแล้วก็พุ่งไปที่ข้าง ๆ อาอวี่ เป้าหมายของนักฆ่าคือหนานกงเย่ เมื่อเห็นว่าเขาจากไป ก็รีบเข้าไปล้อมไว้ทันที และไม่นานก็ต่อสู้กัน

ฉีเฟยอวิ๋นยังมีอีกสองคนที่ต้องรับมือ นางไม่ขยับและถือเข็มเงินไว้ในมือ ด้วยระยะการเล็งของนาง ขอเพียงแค่เดินเข้ามา นางก็จะสามารถควบคุมพวกเขาได้

คู่ต่อสู้ข้ามเริ่มเข้าใกล้ ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งอก เข็มสองเล่มทำให้คนคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บ คู่ต่อสู้ข้ามปิดตาและขว้างอาวุธ อีกคนหนึ่งใช้โอกาสนี้เข้ามาใกล้ และแทงดาบใส่ฉีเฟยอวิ๋น แม้ว่านางจะหลบได้ แต่ก็ยังบาดเจ็บที่แขน

ฉีเฟยอวิ๋นถอยออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วขว้างสิ่งที่อยู่ในมือออกไป คู่ต่อสู้กรีดร้องและล้มลงกับพื้น ฉีเฟยอวิ๋นมองดูงูบิดตัวเป็นลูกบอลอยู่บนพื้น อากาศหนาวมากเกินไป ออกไปได้เพียงครู่เดียวก็ต้องแข็ง

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบถุงมือออกมาและจับงูใส่กลับเข้าไป นางหยิบดาบแล้วเดินไปหาคนที่ถูกทำร้ายที่ตา จากนั้นก็แทงคอของคู่ต่อสู้ด้วยดาบ แล้วถือดาบเดินไปหาหนานกงเย่

คนพวกนั้นตายกันหมดแล้ว อีกสองคนที่เหลือล้อมอาอวี่ไว้ อาอวี่ถูกคู่ต่อสู้แทงจนได้รับบาดเจ็บ เมื่อเห็นอาอวี่กำลังจะตาย ฉีเฟยอวิ๋นก็เอาดาบไปไว้ที่ด้านหลังของคู่ต่อสู้ อาอวี่ได้รับการช่วยเหลือ แล้วฉีเฟยอวิ๋นก็ล้มลงที่พื้น

เมื่อหนานกงเย่ฆ่านักฆ่าแล้ว เขาก็หันกลับไปมอง แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็สลบไปแล้ว

อาอวี่ลุกขึ้นยืน：“ท่านอ๋อง พระชายานาง！”

“เจ้ารักษาบาดแผลก่อน ข้าจะไปดูเอง”

หนานกงเย่เดินไปตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น และก้มลงดู นางยังมีชีวิตอยู่

หนานกงเย่อุ้มคนขึ้นมา แล้วเดินไปที่รถม้า เมื่อขึ้นมาในรถม้าแล้ว หนานกงเย่ก็ปลดเสื้อผ้าของฉีเฟยอวิ๋น นางได้รับบาดเจ็บที่ไหล่และแขน และหมดสติไปด้วยความเจ็บปวด

อาอวี่รักษาบาดแผล และไปตรวจดูนักฆ่าที่มาลอบสังหารพวกนั้น แต่ไม่มีเงื่อนงำใด ๆ บนร่างของนักฆ่าไม่ทิ้งอะไรไว้เลย หลังจากที่กลับมา อาอวี่ก็รออยู่นอกรถม้าอย่างกระวนกระวายใจ หากไม่มีพระชายา เขาก็คงจะตายไปแล้ว เขาเป็นหนี้ชีวิตพระชายา

เขาเป็นกังวลมาก

“ท่านอ๋อง พระชายาเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ？”