องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 495

กลับมาถึงตรงถนนอวิ๋นหลัวฉวนถามฉีเฟยอวิ๋นว่า: "ท่านพี่ ตอนนี้พวกเราจะทำเช่นไรดี"

“ท่านไม่ได้ยินหรือว่าเฉาเหวินรองเสนาบดีกรมพิธีการมีภูมิหลังอันใหญ่โต ในเมื่อมีภูมิหลังใหญ่โตเช่นนั้นคงจะรับมือได้ยาก ผู้ที่มีตำแหน่งเล็กเกินไปไม่กล้ากล่าวถึงเรื่องนี้เป็นแน่ จะหาก็ต้องหาผู้ที่ไม่กลัวตายเหล่านั้น"

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังจวนอาลักษณ์กรมพิธีการ: "หาเขาเถอะ พวกเราลองไปดูกัน"

“อาลักษณ์กรมพิธีการเป็นผู้ที่ปริ้นปร้น ได้ยินมาว่าไม่เคยสนใจเรื่องในราชสำนักเลย เขาสนใจแค่เรื่องของเขาเอง” อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นนั้นประหลาดใจ: "กล่าวเช่นนี้ท่านรู้จักเขาหรือ?"

“ข้าไม่รู้จักเขา เขาเป็นตาเฒ่าอายุหกสิบปี ข้าเคยเห็นเขาในวังเขาออกมากับราชครูจวิน ความสัมพันธ์ระหว่างราชครูจวินกับเขาดูบึ้งตึงนัก ท่านปู่ของข้าก็บอกว่าเขาเป็นผู้ที่คบหาสมาคมด้วยไม่ง่ายและยังบอกว่าไม่เคยได้ยินคำที่ต้องการฟังจากปากของเขามาก่อน

แต่ว่าอาลักษณ์กรมพิธีการผู้นี้มีเรื่องหนึ่งที่ผู้คนไม่น้อยกล่าวถึง กล่าวว่าเขามีพี่ชายผู้หนึ่ง ขณะที่เขายังเป็นเด็กมีความอดอยากในครอบครัว คนทั้งครอบครัวเสียชีวิตเหลือเพียงแต่พากเขาพี่น้อง แต่เขาอายุน้อยกว่าพี่ชายของเขาสิบกว่าปี ตอนเขาอายุสามปีนั้นพี่ชายของเขาอายุสิบสามปี พี่น้องทั้งสองคนขอทานอาหารเพื่อให้อยู่รอดมาได้

คาดการณ์ว่าพี่ชายของเขาดีต่อเขายิ่งนักและยังทนทุกข์ทรมานมาไม่น้อย ต่อมาพี่ชายของเขาทำงานหามรุ่งหามค่ำเพื่อให้เขาได้เล่าเรียน เขารับราชการเป็นขุนนางอย่างยากเย็นและพี่ชายของเขาก็เหนื่อยจวนจะไม่ไหวแล้ว ดังนั้นทุกคนจึงรู้ว่าอาลักษณ์กรมพิธีการมีพี่ชายผู้หนึ่งซึ่งเป็นผู้ที่มีความสำคัญกับเขาที่สุด ทุกปีเขาจะจัดพิธีฉลองวันเกิดให้พี่ชายของเขาแต่ไม่ได้เชิญแขกเหรื่อและต้องซื้อปลาตัวใหญ่ ได้ยินว่าพี่ชายของเขาชอบทานปลา"

“เช่นนั้นพวกเราก็ยิ่งต้องไปดูแล้ว” ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปยังด้านหน้าของประตูจวนอาลักษณ์กรมพิธีการ เสี่ยวซือผู้หนึ่งถือปลาตัวใหญ่กลับมาจากอีกฝั่งหนึ่งพอดี ดูเหมือนว่าปลาตัวนั้นจะไม่เล็กอย่างน้อยก็หนักสิบกว่าชั่ง

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า: "ปลาตัวใหญ่เช่นนี้น่าจะเสียเงินไม่น้อยเป็นแน่เลยใช่หรือไม่?"

"เงินนั้นไม่เท่าไหร่ข้ารู้จักกับผู้ที่ขายปลา ไม่ได้ใช้เงินมากเท่าไหร่" เสี่ยวซือจะเข้าประตูนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วหันไปมองยังฉีเฟยอวิ๋นจากนั้นถามอย่างแปลกใจว่า: "พวกเจ้าเป็นใครแล้วมาทำสิ่งใดที่จวนอาลักษณ์เรือนข้า”

“เรื่องเป็นเช่นนั้นพวกเราผ่านมาและต้องการจะสอบถามเรื่องราวบางอย่าง ว่ากันว่ามีเพียงใต้เท้าอาลักษณ์เท่านั้นที่รู้จึงได้มาดู”

“พวกเจ้ากำลังล้อเล่นแล้วไม่ใช่ว่าเนื่องจากพวกเจ้าจะสอบถามเรื่องราวใดแล้วมายังจวนอาลักษณ์ของเรา เห็นแล้วสินะตรงข้ามนั้นคือจวนรองเสนาบดีพวกเจ้าไปที่นั่นเถอะ”

กล่าวจบสี่ยวซือก็กำลังจะเข้าประตูฉีเฟยอวิ๋นกลับกล่าวขึ้นว่า: "ช้าก่อน ของสิ่งนี้เจ้านำไปด้วย"

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบจี้หยกของหนานกงเย่มามอบให้เสี่ยวซือ เสี่ยวซือมองดูก็รู้ว่าเป็นของดีจึงไม่กล้าสะเพร่าเป็นธรรมดา

“เจ้ารอเดี๋ยว” เสี่ยวซือหันกลับไป ไม่นานนักก็มีคนออกมา

เสี่ยวซือเดินตามหญิงที่แต่งตัวดีผู้หนึ่งออกมา หญิงนั้นอายุประมาณสามสิบเมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นแล้วก็รีบถวายความเคารพ: "ทาสผู้ต่ำต้อยคารวะพระชายาเย่"

พร้อมกับนำจี้หยกของฉีเฟยอวิ๋นมอบให้กับอันหลิง

“เจ้าเป็นผู้ใด?” ฉีเฟยอวิ๋นนำจี้หยกไปแล้วสอบถามถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายนั่นคือนางเจิ้งหวังซึ่งเป็นลูกสะใภ้คนโตของอาลักษณ์กรมพิธีการ

“พระชายาเย่เชิญเพคะ” ลูกสะใภ้คนโตของอาลักษณ์กรมพิธีการมองไปยังฉีเฟยอวิ๋นและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นอวิ๋นหลัวฉวน

"ท่านนี้คือ?"

“นางคือพระชายาตวน วันนี้พวกเราพี่สะใภ้น้องสะใภ้ออกมาเดินเล่น เห็นปลาตัวใหญ่ที่เสี่ยวซือของพวกท่านจึงต้องการเข้าไปร่วมครื้นเครงเป็นการรบกวนพวกเจ้าแล้ว”

“มิได้ พระชายาตวน ทาสผู้ต่ำต้อยเสียมารยาทแล้วเพคะ”

"ไม่เป็นไร"

“พระชายาเย่ พระชายาตวนเชิญเพคะ” นางเจิ้งหวังเชิญทั้งสองเข้าประตูไป ทั้งสองคนตามนางเจิ้งหวังเข้าไปในจวนอาลักษณ์ของท่านอาลักษณ์กรมพิธีการพร้อมกัน

ฉีเฟยอวิ๋นค้นหาในความทรงจำอยู่ครู่หนึ่งพบว่าความทรงจำของเจ้าของเดิมนั้นไม่มีเกี่ยวกับอาลักษณ์กรมพิธีการผู้นี้เลยแม้แต่น้อย ไม่รู้แม้กระทั้งชื่อเสียงเรียงนาม