องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 506

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้สนใจหวังฮวายอันแต่บุรุษนั้นเช่นไรก็ต้องแต่งงาน นางเพียงแค่กล่าวความจริงเท่านั้น

“ที่นี่มียาผงสำหรับใช้ภายนอกและน้ำสมุนไพรสำหรับล้าง ท่านใช้ทุกวันสามครั้งเช้ากลางวันเย็นเช้าจะอาการดีขึ้นไวสักหน่อย ข้าจะฉีดยาให้ท่านทุกวันและท่านกินยาให้ตรงเวลา สองสามวันนี้ข้ากับท่านอ๋องจะพักอาศัยอยู่ที่จวนของท่าน หลีกเลี่ยงอาการป่วยของท่านกำเริบแล้วไม่มีผู้ใดอยู่ข้างกายท่าน”

ฉีเฟยอวิ๋นส่งยาน้ำให้หวังฮวายอันจากนั้นลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปถึงตรงหน้าประตูแล้วกล่าวว่า: "ท่านล้างเถอะ ข้าจะออกไปก่อน"

ฉีเฟยอวิ๋นปิดประตูแล้วหันหลังกลับไปหาอาอวี่

หวังฮวายอันมองไปที่ยาน้ำและยาผง จากนั้นก็ผล็อยหลับไปเลย

ขณะที่หนานกงเย่มาถึงฉีเฟยอวิ๋นกำลังถูมืออยู่ด้านนอกส่วนอาอวี่นั้นยืนอยู่ไม่ไกลนัก

“เหตุใดเจ้าไม่เข้าไป?” หนานกงเย่คว้ามือของฉีเฟยอวิ๋นแล้วดึงเสื้อคลุมที่หน้าอกของนางออกแล้วสอดมือของฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในอ้อมอกเลยโดยตรง ฉีเฟยอวิ๋นหน้าแดงจึงต้องการปฏิเสธ

“อย่าทำเช่นนี้มันหนาวมาก”

“ไม่หนาว” หนานกงเย่ตื่นตระหนกแล้วนำมืออีกข้างหนึ่งของฉีเฟยอวิ๋นใส่ไปในคอเสื้อ เช่นนี้มือของฉีเฟยอวิ๋นก็อบอุ่นขึ้นแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นทำสิ่งใดกับเขาไม่ได้จึงได้เพียงทำเช่นนี้

“สั่งยาน้ำสำหรับล้างให้แต่ไม่ตอบข้าสักที คาดว่าคงจะเขินอาย ข้าก็ไม่กล้าเข้าไป” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน

หนานกงเย่สีหน้าหมองลง: “ แผลงฤทธิ์ สตรีผู้หนึ่งจะเปิดได้เช่นไร......”

“เขาเป็นลุงของท่านอ๋องเป็นผู้อาวุโส นี่ไม่เป็นใดหรอกมั้ง?” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวขำขันส่วนหนานกงเย่จึงได้เงียบ

เงยหน้าเหลือบมองขึ้นไปจากนั้นหนานกงเย่เรียกอาอวี่: "นำพระชายาเย่ไปยังห้องที่อบอุ่น"

"พะย่ะค่ะ"

หนานกงเย่ดึงตัวฉีเฟยอวิ๋นออกจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วไปดูหวังฮวายอัน เปิดประตูออกเห็นหวังฮวายอันนอนหลับไปแล้วจึงปิดประตูแล้วเข้าไปด้านใน

หวังฮวายอันได้ยินเสียงคนเข้ามาจึงตื่นขึ้น

ตอนนี้เขานอนหลับไม่ค่อยสนิท รู้เรื่องราวทุกอย่างที่ด้านนอกนั้น

เมื่อเห็นหนานกงเย่แล้วหวังฮวายอันก็ลุกขึ้นนั่งและพิงกำแพงเอาไว้: "เจ้าบอกว่าข้าไม่เคยทำเรื่องเลวทรามต่ำช้าเหตุใดข้าถึงเจ็บปวดเป็นโรคภัยทุกข์ทรมานเช่นนี้ ตอนนี้ป่วยเช่นนี้ดูก็ดูไม่ได้ พูดก็พูดไม่ได้ ตายยังจะกลัวขายหน้า!"

“ท่านถอดกางเกงออกข้าจะดูให้ท่าน” หนานกงเย่ขบขัน หวังฮวายอันเห็นแล้วก็โมโหจึงด่าทอครู่หนึ่ง หนานกงเย่จึงได้หันหลังเดินออกไป ก่อนออกจากประตูก็หยุดลง

“บอกว่าช่วยคนตายให้ฟื้นนั้นข้าไม่เชื่อ แต่อวิ๋นอวิ๋นกล่าวข้าเชื่อทั้งสิ้น ในเมื่ออวิ๋นอวิ๋นมาแล้วก็หมายความว่ายังช่วยได้ ทำตามที่อวิ๋นอวิ๋นบอก ไม่หายอย่างน้อยก็ตายอย่างไม่ขายหน้า ก่อนที่ท่านจะตายอย่างไรก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เหลือร่างกายที่ดีนั้นไว้เป็นหน้าเป็นตา”

หลังจากหนานกงเย่กล่าวจบก็ทำให้หวังฮวายอันลุกขึ้นแล้วลงจากเตียงอย่างโกรธเคือง: "หนานกงเย่ ข้าจะไม่มีวันจบลงกับเจ้า!"

หนานกงเย่จากไป หวังฮวายอันมองไปที่ยาน้ำและยาผงที่ฉีเฟยอวิ๋นวางไว้ ใช้เวลาเนิ่นนานจึงได้หยิบไป

ฉีเฟยอวิ๋นรออยู่ในห้องที่อบอุ่น เมื่อเห็นหนานกงเย่เข้ามาก็ลุกขึ้น

ในเรือนมีเตาไฟอยู่ ฉีเฟยอวิ๋นไม่หนาวแล้ว

หนานกงเย่เดินไปตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋นแล้วกอดฉีเฟยอวิ๋นเอาไว้

“ท่านทำสิ่งใด?” บางครั้งฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าหนานกงเย่ยังเด็กเกินไปที่จะเป็นพ่อคน เอะอะก็มาแนวนี้

ที่แท้แล้วอายุนั้นมากไปสักหน่อย จิตวิญญาณเดิมนั้นเป็นสตรีสูงอายุ พอมาอยู่ในร่างของหญิงสาวนี้ ทนต่อความต้องการอันร้อนแรงนี้ไม่ไหวจริงๆ

“เพียงแค่หนาวไปหน่อย” หนานกงเย่ถือโอกาสจูบครั้งหนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นโมโหแล้วถามเรื่องของหวังฮวายอันขึ้น

"เป็นเช่นไรบ้าง?"

“เรื่องของตัวเขาเองผู้อื่นช่วยไม่ได้ ทำดีที่สุดแล้ว ข้าเหนื่อยนักวันนี้กลับไปหรืออยู่ต่อ?”

ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: "อยู่ต่อเถอะ หากว่าในสองคืนนี้ไม่มีสิ่งใดก็น่าจะควบคุมอาการเจ็บป่วยได้แล้ว พร้อมทั้งค้นหาดูว่าผู้เป็นคนลงมือ"

"ก็ดี"