องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 517

ลูกชายไม่เป็นอะไร ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกสบายใจขึ้น ไม่นานชุนเหมยก็ถูกจับได้

อวิ๋นจิ่นเข้ามารายงานว่าชุนเหมยถูกพบขึ้นที่บ่อน้ำในจวนท่านอ๋องเย่ ฉีเฟยอวิ๋นรีบเข้าไปดู

ร่างกายของชุนเหมยกระดูกแทบแตกอย่างน่าอนาถ บนเรือนร่างของนางเต็มไปด้วยบาดแผลและดวงตาทั้งสองข้างก็บวมแดง เมื่อมองออกไปกลัวว่าจะตายตาไม่หลับ

ฉีเฟยอวิ๋นนำเจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมแขนส่งให้กับหนานกงเย่ และเดินเข้าไปตรวจสอบด้วยตัวเอง หมอโจวรีบกล่าวขึ้นมา "พระชายาอย่าเข้ามาใกล้เลยพ่ะย่ะค่ะ ให้ข้าน้อยตรวจสอบเถอะพ่ะย่ะค่ะ"

"ข้าจะดูหน่อย" ฉีเฟยอวิ๋นสวมถุงมือป้องกันและเตรียมให้หมอโจวอีกคู่หนึ่ง ทั้งสองคนเริ่มทำการตรวจสอบ และตั้งกำแพงกั้นไว้รอบๆ เพื่อไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ได้

หมอโจวไม่พบสิ่งผิดปกติหลังจากการตรวจ ตรงกันข้าม เขาวินิจฉัยว่านางตกลงไปและเสียชีวิต

"ใช่ที่ล้มลงไปตาย แต่หลังจากนางถูกบังคับแล้วนางจึงตกลงไปต่างหาก"

ฉีเฟยอวิ๋นชี้ไปที่หูของชุนเหมย "ในนี้มีสิ่งที่เป็นสีเหลืองอยู่ นี่เป็นการแสดงออกของการได้รับความเสียหาย นางจะต้องได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเข้าและบังคับให้นางกระโดดบ่อลงไปตาย ในขณะที่นางกระโดดลงไปในบ่อนั้นก็ได้ตื่นขึ้น และได้รู้ว่าตัวเองถูกควบคุมให้ตาย นางไม่เต็มใจและบวกกับความหวาดเกลัวจึงทำให้เป็นเช่นนี้"

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นจากนั้นจึงออกคำสั่ง "อาอวี่ เจ้าออกไปดูว่าข้างล่างของบ่อน้ำมีรอยขีดข่วนหรือร่องรอยการขัดขืนอยู่บ้างหรือไม่ก็สามารถรู้ได้"

อาอวี่รับคำสั่งและรีบไปที่บ่อน้ำ จากนั้นจึงออกมารายงานฉีเฟยอวิ๋นว่าเป็นไปตามที่เธอกล่าว

จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นจึงมองไปที่หนานกงเย่ "ท่านอ๋อง ดูเหมือนว่าคนพวกนี้จะไม่เพียงแค่บังอาจฮึกเหิมเท่านั้น แต่ยังใจคอโหดเหี้ยม ขนาดคนของตัวเองยังฆ่าได้!"

"อืม" หนานกงเย่อุ้มลูกชายและเหลือบมองไป ใบหน้าที่เย็นชาของเขาไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ ออกมา

"อาอวี่ ไม่ต้องตรวจสอบแล้ว นำศพไปเผาแล้วโยนทิ้งที่สุสานศพไร้ญาติเสีย"

"ขอรับ"

หลังจากนั้นอาอวี่ก็ไปจัดการ จากนั้นบ่อน้ำที่คนตกลงไปตายก็ได้ปิดผนึกไว้

ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปพร้อมกับหนานกงเย่ ทั้งสองไปนั่งที่เรือนจวินจื่อ

แม่ทัพฉีและหวังฮวายอันก็ไปถึงที่นั่นแล้ว วันนี้ทั้งสองคนมาเพื่อมาหาเด็กๆ

"เรื่องนี้ไม่ง่ายนัก" หวังฮวายอันพูดเตือนออกมา "สายลับได้รายงานมาแล้วว่า คนที่มาสังหารและชุนเหมยนั้นไม่มีความเกี่ยวข้องกัน แต่ชุนเหมยเป็นคนของใครนั้นกำลังตรวจสอบ!"

ฉีเฟยอวิ๋นกลับไม่รู้สึกแปลกใจ อันที่จริงเธอเดาถูกแล้วบางส่วน

"ท่านพ่อ ลูกอยากเข้าวังเจ้าค่ะ" ฉีเฟยอวิ๋นกล่าว หนานกงเย่กลับมองดูด้วยสายตาปกติ

แม่ทัพฉีกล่าว "เช่นนั้นก็รีบไป อย่าไปเย็นเกินล่ะ"

"เช่นนั้นพวกเขาเหล่านั้นก็รบกวนท่านพ่อด้วย" ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว หนานกงเย่เดินออกไปก่อนหน้า

ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นรถม้าจากจวนท่านแม่ทัพ ทั้งสองคนเดินทางไปวังหลวงด้วย

หนานกงเย่ไปที่พระที่นั่งบำรุงฤทัย ส่วนฉีเฟยอวิ๋นนั้นไปที่ตำหนักเฉาเฟิ่ง

ขณะนี้พระพันปีกำลังเตรียมที่จะอาบน้ำ เมื่อได้ยินว่าฉีเฟยอวิ๋นมาจึงรู้สึกแปลกใจ "เย็นขนาดนี้แล้วมาทำไมกันนะ?"

ไห่กงกงรีบกล่าวว่า "ข้าน้อยจะทราบได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ? แต่ข้าน้อยเห็นว่าในมือของพระชายาถือขวดเล็กๆ ไว้ขวดหนึ่ง ดูแปลกและน่าจับจ้องมาก ไม่รู้ว่าจะนำมามอบให้พระพันปีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"เช่นนั้นก็ให้นางเข้ามาเถอะ"

พระพันปีออกมาจากห้องบรรทม ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปจากนั้นจึงยกชายกระโปรงขึ้นแล้วคุกเข่า "คารวะเสด็จแม่เพคะ"

ฉีเฟยอวิ๋นปฏิบัติตัวเรียบร้อยขึ้นและพระพันปีก็รับรู้ได้ ฉีเฟยอวิ๋นไม่ชอบคุกเข่า การกระทำเช่นนี้นักว่าหาดูได้ยาก

พระพันปีลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวถามขึ้นมา "วันนี้ทำไมถึงช่างเอาอกเอาใจนักล่ะ ใกล้จะมืดค่ำแล้วยังเข้าวังหลวงมาอีกหรือ?"

"กราบทูลเสด็จแม่ ลูกเพียงแค่รู้สึกหวาดกลัวและไม่สบายใจนัก จึงเข้ามาขอความช่วยเหลือจากเสด็จแม่เพคะ"

พระพันปีฉลาดหลักแหลม ฉีเฟยอวิ๋นพูดขึ้นมาเช่นนี้ด้วยความไม่เข้าใจหลักการ พระพันปีปัดชุดจากนั้นจึงตรัสขึ้นมา "พูดขึ้นมาเถอะ ใครมารังแกเจ้าอีกแล้วล่ะ?"

"เสด็จแม่ได้โปรดเรียกคนใช้มาหนึ่งคนได้หรือไม่เพคะ ลูกต้องการทำการทดลอง" ฉีเฟยอวิ๋นก้มศีรษะลง