องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 529

ทังเหอมึนงง ดูเหมือนว่าเมื่อพระชายาไม่อยู่แล้ว ท่านอ๋องก็จะก่อเรื่องวุ่นวาย

หากไม่มีพระชายา ท่านอ๋องก็จะไม่ใช่ท่านอ๋องอีกต่อไป

ทังเหอเหลือบมองไปที่ประตูจวนราชครู และสั่งให้คนไปเตรียมการ

ราชครูจวินลุกขึ้นมาดื่มชา และได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา ผู้คุมกันเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า：“ท่านอ๋องทรงเคลื่อนย้ายราษฎรรอบ ๆ จวนไปยังที่ปลอดภัย และให้คนมาราดน้ำมันที่กำแพงของจวนราชครู หากไม่พบพระชายาเย่ก่อนฟ้ามืด ก็จะจุดไฟขอรับ”

“งั้นหรือ？” ราชครูจวินก้มหน้าลงและจิบชา ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย และเขาก็ไม่สนใจเรื่องนี้

คนที่ยืนอยู่ในห้องถามว่า：“จะเข้าไปในวังหรือไม่ขอรับ？”

“ไม่ต้อง ไม่ตายหรอก เพียงแต่จวนราชครูมีเงินไม่มากนัก ใกล้ถึงเวลาที่ควรจะเอาเงินคืนมาจากพระชายาเย่แล้ว จะได้เอามาทาสีกำแพง ไม่เช่นนั้นคงจะน่าเกลียดมาก” ราชครูจวินยิ้มมุมปาก

ผู้ค้มกันไม่เข้าใจ：“จวนราชครูกลายเป็นเช่นนี้ ท่านราชครูก็ยังเบิกบานใจ！”

“ท่านอ๋องเย่ทรงกล้าหาญและเด็ดเดี่ยว มันไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในสระอย่างแน่นอน ต้องการให้ต้าเหลียงของข้าบุกยึดเจียงซาน แม้ว่าจะมั่นคงมาหลายปี แต่ในตอนนี้สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน และแคว้นอื่น ๆ ก็เตรียมพร้อมที่จะบุกเข้ามานานแล้ว หากไม่มีใครข่มขู่ จะปลอดภัยได้อย่างไร！

ท่านอ๋องเย่อายุเพียงเท่านี้ แต่มีความห้าวหาญ จะเห็นได้ว่ามีความเป็นผู้นำอยู่ในนั้นด้วย

มีเขาอยู่ ต้าเหลียงย่อมเจริญรุ่งเรือง”

ผู้คุ้มกันครุ่นคิด：“ท่านราชครูคิดว่าพวกเราควรจะสู้รบได้แล้วงั้นหรือ？”

ราชครูจวินจิบชาและวางถ้วยน้ำชาลง จากนั้นก็เริ่มเคร่งขรึมขึ้นมา

“ไม่สามารถตัดรากถอนโคนพวกจงชินได้ นี่เป็นความทุกข์ยากของต้าเหลียง และตอนนี้ หนานกงเซวียนเหอก็หนีไปได้ แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมเลิกรา ชัยชนะเพียงเล็กน้อยในวันนี้ เป็นเพียงการเร่งให้เกิดสถานการณ์ที่เลวร้าย หนานกงเซวียนเหอไม่มีทางยอมแพ้ และพวกจงชินก็กำลังรอโอกาสอยู่

ตะขาบตายแต่ไม่แข็งทื่อ และไม่มีแรงต่อต้าน

มีเรื่องเกิดขึ้นที่ชายแดนของแคว้นอู๋โยว นายใหญ่ตกทุกข์ได้ยาก นั่นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ และไม่ช้าก็เร็วจะต้องเกิดเรื่องขึ้น

แคว้นอู๋โยวเป็นเพียงจุดเริ่มต้น แคว้นใหญ่ ๆ โดยรอบลุกฮือ และแคว้นเล็ก ๆ ถูกแคว้นโดยรอบกลืนกิน เป็นเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ และจะมาถึงแคว้นต้าเหลียงของพวกเรา

หากไม่รีบวางแผนแต่เนิ่น ๆ ก็จะเป็นเหมือนแคว้นเล็ก ๆ เหล่านั้น และกลายเป็นอาหารของผู้อื่นในที่สุด

และจงชินก็มองเห็นจุดนี้ ร่วมมือกับแคว้นใหญ่ ๆ โจมตีแคว้นต้าเหลียงของพวกเรา

แม้ว่าจะไม่สามารถยึดกุมต้าเหลียงทั้งหมดไว้ในมือได้ แต่ก็จะไม่ปล่อยโอกาสไปอย่างแน่นอน”

“เช่นนั้นสิ่งที่สำคัญคือต้องตามหาหนานกงเซวียนเหอให้พบ？”

“จะต้องตามหาอย่างแน่น ในเวลานี้เมืองหลวงสงบสุข และอ๋องเย่ก็มักจะวิ่งออกไป เจ้าว่ามันน่าสนุกหรือไม่？”

“ทางด้านสายสืบยังไม่มีข่าวใด ๆ ดูเหมือนว่าหนานกงเซวีนเหอผู้นี้จะร้ายกาจมากจริง ๆ ” ยามกล่าว

ราชครูจวินมองไปที่ผู้คุ้มกัน จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมอง

“เจ้าไปเถอะ และไม่ต้องถามอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้” ราชครูจวินวางถ้วยน้ำชาลงแล้วกล่าวอย่างราบเรียบ

ผู้คุ้มกันหันหลังจากไป ราชครูจวินหรี่ตาลงเล็กน้อย และเฝ้ามองผู้คุ้มกันจากไป จากนั้นราชครูจวินก็ลุกขึ้นไปหาฮูหยินรอง

ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ฮูหยินรองก็อาการคลุ้มคลั่งกำเริบ นางร้องไห้แล้วออกมาจากจวนราชครู

ราชครูจวินสั่งให้คนจับตัวไว้ แต่ก็ไม่สามารถจับได้

ฮูหยินรองอายุมากแล้ว ผมเผ้ายุ่งเหยิง สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย และวิ่งถลันออกไป ราชครูจวินวิ่งตามออกไปและตะโกนด้วยความโมโหว่า：“โบย โบยให้ตายเดี๋ยวนี้！”

ถึงอย่างไรก็เป็นสตรีที่ราชครูจวินรักมากที่สุด ใครจะกล้าโบยให้ตาย ยิ่งไปกว่านั้นผู้ที่เป็นใหญ่สุดในจวนราชครูจวินก็คือฮูหยินรอง จะว่าไปแล้วก็คือมารดามีเกียรติเพราะบุตรมีฐานะสูงส่ง หากไม่มีฮูหยินรอง จะเย่อหยิ่งเช่นนี้ได้อย่างไรกัน

ฮูหยินรองวิ่งไปชนกับทังเหอ และทังเหอก็ตกใจ ฮูหยินใหญ่เป็นอะไรไป

จากนั้นฮูหยินรองก็กัดคอของทังเหอ และขย้ำเนื้อของทังเหอเหมือนสุนัข ทังเหอตกใจมาก และไม่สามารถผลักออกไปได้ เขาจึงเรียกให้คนมาจับฮูหยินรอง และฮูหยินรองก็ถูกจับตัวกลับไป

เมื่อหนานกงเย่เห็นฮูหยินรอง เขาก็รีบเดินเข้าไป：“ฮูหยิน ทำให้ท่านต้องลำบากแล้ว”