องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 542

อวิ๋นหลัวฉวนออกมาจากจวนกั๋วกงฮูหยินกั๋วกงมีความรู้สึกไม่วางใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี หญิงที่แต่งงานออกเรือนไปแล้ว คล้ายดั่งที่น้ำสาดรดออกไป ถึงอย่างไรกลับที่เรือนมาบ่อยครั้งก็มิใช่เรื่องดี

คนหนุ่มสาวมีแรงกำลังฮึกเหิมเป็นเรื่องดี แต่พอคุยกันไม่เข้าใจจึงเกิดความโวยวายไม่พอใจกันขึ้น

แต่ฮูหยินกั๋วกงเป็นคนที่ผ่านมาก่อน ในเมื่อแต่งงานแล้ว ก็ไม่สามารถหย่าร้างแยกกันอยู่ได้

เพียงแค่อยากจะขยี้พลังของอ๋องตวนเท่านั้นเอง แต่วันนี้อ๋องตวนไม่มา พระชายาเย่กล่าวพูดสักสองสามประโยคก็สามารถปลอบจนคนกลับไปได้ ภายในใจของฮูหยินกั๋วกงยังมีความรู้สึกไม่ยินดียินร้ายอยู่บ้าง

แต่เรื่องราวเป็นเช่นนี้แล้ว นางก็พูดอะไรมากไม่ได้ สิ่งที่ถ่ายทอดก็ได้ถ่ายทอดแล้ว บวกกับส่งเด็กที่สามารถต่อสู้ได้แปดคนตามไปด้วย หากว่าอ๋องตวนกล้ากักขังห้ามอวิ๋นหลัวฉวน เช่นนั้นนางจะได้ส่งคนไปจัดการจวนอ๋องตวนให้ราบเลยเชียว

อวิ๋นหลัวฉวนกลับมาถึงหน้าประตูจวนอ๋องตวน คนกลุ่มหนึ่งไม่ได้นั่งรถม้า และได้เคลื่อนขบวนกลับมาแล้ว

เดิมอ๋องควรคิดว่าพรุ่งนี้ถึงจะกลับมา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะกลับมาเร็วเช่นนี้ พ่อบ้านรีบเร่งไปแจ้งอ๋องตวน อ๋องตวนถึงได้รีบเร่งเดินออกมาจากด้วนในจวน เดินได้ครึ่งทางอวิ๋นหลัวฉวนก็ได้กลับมาแล้ว และยังพาคนมาด้วย เวลานั้นอ๋องตวนรู้สึกว่าไม่ดี สงสัยว่าจะกลับมาทะเลาะกับเขาแน่

ตอนที่อ๋องตวนคิดว่าจะทำอย่างไร อวิ๋นหลัวฉวนถอนสายบัวลง จากนั้นกล่าวว่า “ถวายบังคมเพคะท่านอ๋องตวน”

ระหว่างทางที่กลับมาอวิ๋นหลัวฉวนได้ปรึกษาหารือกับสาวๆแล้ว ทุกคนล้วนเป็นหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงาน พอปรึกษาหารือก็เป็นเรื่องร้อยแปดพันประการ

ปัญหาของอวิ๋นหลัวฉวนคือจะทำอย่างไรให้อ๋องตวนเลิกรากับนาง ทั้งยังสามารถไว้หน้าเขาด้วย และไม่ทำให้เหล่าอาณาประชาราษฎร์หัวเราะเยาะท่านอ๋องตวนด้วย

มีบอกว่าตีท่านอ๋องตวนสักยก ตีจนท่านอ๋องตวนโอนอ่อนขอร้องอ้อนวอนเขียนหนังสือหย่าร้างเลิกรา

และมีบอกว่าใช้ความรู้สึกมาทำให้เขาหวั่นไหวใจ ใช้พฤติกรรมวาจาทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

และยังมีบอกว่าต้องใส่ร้าย ทำให้เขากล่าวปฏิเสธไม่ได้ แถมยังมีบอกต้องหาหญิงผู้หนึ่งกระตุ้นจิตวิญญาณดึงดูดเขาออกไป ทำให้เกิดความครอบงำจนต้องมาหย่าร้างกับอวิ๋นหลัวฉวน

อวิ๋นหลัวฉวนคิดไปคิดมา ตนเองเลยได้คิดความคิดหนึ่งขึ้นมา นั่นคือต้องคิดหาวิธีการเปลี่ยนแปลงตนเอง เปลี่ยนจนอ่อนโยนโอนอ่อน และให้ท่านอ๋องตวนแต่งพระชายารองเข้ามา จนทำให้เขาเกลียดนางมาก ถึงขั้นต้องขอเลิกราด้วยเลย

อย่างนี้ก็นับว่าไม่ร้องไห้โวยวายอะไร หลังจากนั้นนางอยากจะทำอะไรก็สามารถทำได้

ท่านอ๋องควรชะงักงัน ยืนอยู่เป็นเวลานานถึงได้กล่าวขึ้นว่า “กลับมาแล้วหรือ?”

คำพูดที่กล่าวถามออกมามีความสั่นเครือเล็กน้อย ท่านอ๋องตวนไม่ได้รู้สึกตัวเลย

อวิ๋นหลัวฉวนพยักหน้าตอบรับเพียงแค่เพคะ จงใจตอบอย่างละมุนละไม เพื่อที่จะทำให้ท่านอ๋องตวนคิดว่านางเปลี่ยนไปแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนจงใจเดินไปทางด้านหน้าของท่านอ๋องตวน เลียนแบบท่าทางของอวิ๋นหลัวฉาย ยิ้มอย่างอ่อนโยนแก่เขาก่อน จากนั้นค่อยเอื้อมมือไปแตะสัมผัสที่มือของเขา ท่านอ๋องควรชะงักงัน อ่อนยวบเปียกทั้งตัว

อวิ๋นหลัวฉวนกำลังจะชักนำมือกลับมา ก็ได้ถูกท่านอ๋องตวนกอบกุมไว้เสียแล้ว

“ฉวนเอ๋อร์ เจ้าไม่โทษข้าแล้วหรือ?”เมื่ออ๋องตวนนึกถึงเรื่องสุสานหลุมฝังศพ ยังมีความรู้สึกไม่มั่นใจตัวเองอยู่เลย

“หม่อมฉันมิกล้าเพคะ”อวิ๋นหลัวฉวนพยายามคิดอย่างหนัก จะอ่อนโยนอย่างไร อ่อนโยนท่านอ๋องตวนก็จะเกลียดชังแล้ว

เขาไม่ใช่ว่าอยากปราบเอาชนะนางหรือ เช่นนั้นก็ให้เขาคิดว่าเอาชนะได้แล้วเถิด

ท่านอ๋องตวนก็มิได้รู้ว่าตอนนี้เกิดสิ่งใดขึ้น คล้ายดั่งว่าหัวใจถูกจับไว้ จิตใจของเขาว้าวุ่นเตลิดเปิดเปิงอย่างมาก

ท่านอ๋องตวนชำเลืองมองคนบริเวณโดยรอบ เขาสาวเท้าก้าวไปหนึ่งก้าวแล้วโอบอุ้มอวิ๋นหลัวฉวนขึ้น อวิ๋นหลัวฉวนตกใจเหนียมอายจนใบหน้าแดงก่ำ

“ท่านอ๋องทำสิ่งใดกันเพคะ”อวิ๋นหลัวฉวนเสแสร้งดันขัดขืนทำเป็นพอพิธี

ท่านอ๋องตวนออกแรงกอดอุ้มนางแน่นขึ้น ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ท่านอ๋องตวนได้มีความรู้สึกที่ไร้การควบคุมได้ไปแล้ว

“กลับกัน”ท่านอ๋องตวนโอบอุ้มอวิ๋นหลัวฉวนกลับไปที่เรือนหลังของเรือนเซี่ยวเฟิง คนในจวนอ๋องตนต่างรีบหลบทางให้ ระหว่างการเดินทางนี้อวิ๋นหลัวฉวนอดใจคิดที่จะหนีตั้งแต่ต้นจนจบ นางถูกท่านอ๋องตวนอุ้มมาถึงเรือนเซี่ยวเฟิง

พอขึ้นเตียงท่านอ๋องตวนกล่าวว่า “วันนี้มิจำเป็นต้องปรนนิบัติ ออกไปเถิด