องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 552

จวินซือซือเดินไปถึงตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋นก็หยุดลงและมองอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง: "พระชายาเย่จำข้าไม่ได้แล้วหรือ?"

ฉีเฟยอวิ๋นได้ยินเสียงก็จำได้ว่าคือผู้ใด จวินซือซือ?

คุณหนูสามของจวนราชครู!

ฉีเฟยอวิ๋นนึกขึ้นได้ว่าจวินซือซือมาแล้ว ครั้งที่แล้วที่ได้พบกับจวินซือซือก็คือก่อนที่จะไปเมืองอู๋โย่วซึ่งจวินซือซือถูกทุบตีอย่างหนัก คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก

“ท่านหาข้ามีธุระหรือ?” ฉีเฟยอวิ๋นมักจะเพิกเฉยต่อผู้ที่ไม่มีมารยาทและไม่มีเจตนาที่ดีเสมอ

จวินซือซือยิ่งรู้สึกขบขันมากขึ้น: "ดวงตาของพระชายาเย่นั้นสูงยิ่งนัก ท่านและข้ารู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็กยังสามารถที่จะจำกันไม่ได้อีก พูดออกไปไม่รู้ว่าจะทำให้ผู้อื่นตลกขบขันหรือไม่?"

ฉีเฟยอวิ๋นเกียจคร้านที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับจวินซือซือจึงถามไปว่า: "เจ้าหาข้ามีเรื่องอันใดกันแน่?"

“เรื่องอันใด เช่นนั้นก็ต้องไปถามอ๋องเย่แล้ว เขาริเริ่มหาข้าเองและตอนนี้ก็ยังอยู่ในห้องของข้า พระชายาเย่จะตามข้าไปดูหรือไม่?”

ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วมองไปยังอาอวี่ อาอวี่นั้นเข้าใจทันทีและให้คนเตรียมรถม้าและขึ้นรถม้า

“ทำไม พระชายาเย่กลัวว่าข้าจะทำให้รถม้าของจวนอ๋องเย่ของพวกท่านเปรอะเปื้อนหรือ?” จวินซือซือยืนอยู่ด้านล่างของรถม้าและถามอย่างจองหอง

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้จริงจังกับจวินซือซือเลยแม้แต่น้อยแล้วเหลือบมองอาอวี่และกล่าวว่า: “ปกติท่านอ๋องไม่ชอบผู้ที่ไม่สะอาดเสมอมา รีบหารถม้าเล็กๆมาคันหนึ่งในทันทีให้นางนำทางอยู่ด้านหน้า เรื่องนี้นั้นไปเชิญข้าหลวงประจำเมืองท่านเวยฉือให้เขามาช่วยสืบสวน คุณหนูสามจวินเป็นคนของจนตระกูลจวินรีบไปเชิญจวนราชครูเชิญราชครูจวินมา”

“พะย่ะค่ะ” อาอวี่เห็นด้วย จวินฉือฉือรู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว นางหลบสายตาพอได้ยินตระกูลจวินก็ไม่กล้าพูดจาเลย

ฉีเฟยอวิ๋นปิดม่านรถม้าลง ใบหน้าหมองหม่นและนั่งไปในรถม้าพร้อมกับอุ้มจิ้งจอกน้อยขึ้นมา: "ไป ไปหาท่านอ๋อง หาพบแล้วห้ามมิให้ผู้ใดเข้าใกล้ ข้าทายาพิษไว้บนตัวเจ้า นี่คือยาถอนพิษเจ้ากินซะก่อน”

จิ้งจอกน้อยอ้าปากกินยาถอนพิษที่ฉีเฟยอวิ๋นให้ลงไปแล้วหายวับไปในพริบตา

ราชครูจวินเพิ่งเสร็จราชการในราชสำนัก เดิมทีในวันนี้มีเรื่องต้องหารือกัน เมืองอู๋โย่วส่งจดหมายมาว่ามีท่านทูตมายังเมืองต้าเหลียงด้วยตนเองเพื่อแลกเปลี่ยนทางด้านการค้าและความเป็นอยู่ของผู้คน ราชครูจวินกำลังหารือเรื่องนี้กับเสนาเดีเฉินว่าผู้ใดจะไปต้อนรับ

เรื่องนี้ยังต้องให้หนานกงเย่คัดเลือกด้วยตนเอง แต่วันนี้ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ซึ่งควรจะเข้าราชสำนักไม่อยู่

รถม้าของราชครูจวินมาถึงหน้าประตูเสี่ยวซือก็ได้อยู่ตรงประตูแล้ว เมื่อเห็นราชครูจวินก็เดินไปหาทันทีและแสดงป้ายคาดเอวให้ราชครูจวินดู: "ท่านราชครูโปรดรอก่อน กระหม่อมผู้ต่ำต้อยเป็นคนของจวนอ๋องเย่ นี่คือป้ายคาดเอวของจวนอ๋องเย่ พระชายาเย่เรียนเชิญ”

“……”ราชครูจวินสีหน้าแปลกใจ อยู่ดีๆเชิญเขาด้วยเหตุใด?

ป้ายคาดเอวถูกต้อง คนก็ได้เห็นแล้ว เกิดเรื่องขึ้นราชครูจวินนั้นไม่กลัวฉีเฟยอวิ๋น ครั้งที่แล้วทำหลุมพลางใส่ฉีเฟยอวิ๋นหนานกงเย่ทำให้ลำบากไปสองสามวัน แต่ว่าฮูหยินรองของเขาก็ยังไม่ส่งคืนเขาก็ควรจะไปถามพระชายาเย่ชี้แจงเรื่องนี้ให้กระจ่าง

ราชครูจวินขึ้นรถม้าและตามเสี่ยวซือไปยังสถานที่ที่ต้องการไป

ลงจากรถราชครูจวินก็สอดมือเข้าไปในแขนเสื้อแล้วเงยหน้าขึ้นมองยังสถานที่ที่ไม่รู้จักแห่งนี้

เป็นเวลานานจึงถามเสี่ยวซือว่า: “มาจัดการคดีหรือ?”

เสี่ยวซือไม่มีคำพูดใดๆทว่าท่าทีนั้นเหลือบมองราชครูจวินอย่างดูแคลน หมายความถึงว่ายังจะมีหน้ามาถามอยู่อีกหรือ?

ราชครูจวินไม่สบอารมณ์ อย่าว่าแต่ในศูนย์กลางการค้าแม้แต่ในศาลน้อยคนนักที่จะกล้ามองเขาด้วยสายตาเหยียดหยามเช่นนี้

อย่างไรก็ตามจวนอ๋องเย่นั้นมีผู้คนอยู่มากมาย มีนายท่านเช่นไรก็มีบ่าวเช่นนั้น แต่ละคนไม่มีกฎระเบียบไม่ถือสากับพวกเขาเหล่านั้นเป็นพอ

ราชครูจวินกำลังคิดที่จะเข้าประตูก็เห็นรถม้าของข้าหลวงประจำเมืองหลวงมาถึงฝั่งนี้ คนห้าสิบคนมาถึงด้านหน้าของประตูจวนแล้วและล้อมลานที่มั่งคั่งเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ราชครูจวินชะงักและมองไปยังรถม้าของเวยฉือ เวยฉือลงมาจากรถม้าสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินพร้อมลายนกกระเรียนสองตัวต่อสู้กัน

เวยฉือสวมเสื้อคลุมทางการแล้วก็มา ราชครูจวินมองเวยฉืออย่างประหลาดใจ เวยฉือเปลี่ยนเสื้อคลุมทางการมาหรือ?