องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 563

จวินโม่ซ่างรอให้ฉีเฟยอวิ๋นมาทานอาหารเย็นกับเขาอย่างใจจดใจจ่อ แต่หลังจากรอจนผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ยังไม่มา

“ทำไมพระชายาเย่ยังไม่มาถึงอีก？”หลังจากรออย่างร้อนใจ จวินโม่ซ่างก็ลุกขึ้นและออกไปข้างนอก เขาเตรียมจะไปต้อนรับฉีเฟยอวิ๋นด้วยตัวเอง

มีคนอยู่ที่หน้าประตู ซึ่งก็คืออาอวี่

“คารวะองค์รัชทายาทแห่งอู๋โยว” อาอวี่รีบคำนับ จวินโม่ซ่างรู้สึกแปลกใจ

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมพระชายาของเจ้าถึงยังไม่มา？”

“พระชายาถูกลักพาตัวไปแล้ว” หลังจากที่พูดจบ อาอวี่ก็เข้าไปในสวนหลวงและไปหาแม่ทัพฉี

เมื่อได้ฟังแล้ว แม่ทัพฉีก็ออกไปจากสวนหลวงในทันที และในเวลานี้จวินโม่ซ่างก็ร้อนใจเช่นกัน เขาอยากจะถามใครสักคน แต่ก็ไม่มีใครตอบเขา

ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกใจและสับสน

ท่านอ๋องหย่งจวิ้นเหลือบมองที่ไปที่อวิ๋นหลัวฉวนบุตรสาวของเขา อวิ๋นหลัวฉวนยังคงสงบนิ่ง

จวินโม่ซ่างเดินไปรอบ ๆ สวนหลวงอย่างร้อนใจ เขาไปหาอวิ๋นหลัวฉวนและถามว่าทำไมถึงไม่ส่งคนไปหา อวิ๋นหลัวฉวนจึงหาข้ออ้างให้ผ่านพ้นไป และในชั่วพริบตาก็ผ่านไปครึ่งคืนแล้ว

จวินโม่ซ่างเริ่มวิตกกังวล และดวงตาของเขาก็แดงก่ำ：“ทำไมความสามารถในการจัดการเรื่องต่าง ๆ ของต้าเหลียงถึงได้แย่มากเช่นนี้ พระชายาเย่ผู้สง่างามถูกลักพาตัวไป ผ่านไปครึ่งคืนแล้วก็ยังหาตัวไม่พบ พวกเจ้ากินอะไรเป็นอาหารหัน ？”

อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย และเงยหน้าขึ้นมองอย่างดูถูกเหยียดหยาม

นางสะบัดเสื้อคลุมอันงดงามที่อยู่บนร่างของนาง จากนั้นก็ขยับสองก้าวและกล่าวว่า：“คำพูดขององค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวนั้นมากเกินไปหน่อย”

แม้ว่าต้าเหลียงของข้าจะไม่ได้เป็นคนฉลาดทุกคน แต่ฉันไม่ใช่คนที่จะยอมง่าย ๆ พระชายาเย่ถูกคนลักพาตัวไป จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังหาไม่พบ นี่เป็นเรื่องที่ไม่สำคัญพอที่จะไปตามหาอีกหรือ ถึงได้ปล่อยให้นานขนาดนี้แล้วก็ยังหาไม่พบ ท่านเห็นว่าต้าเหลียงของข้าไร้ประโยชน์งั้นหรือ？

ในเวลานี้องค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวทรงร้อนใจ และข้าก็ไม่เข้าใจ”

จวินโม่ซ่างเพิ่งสังเกตเห็นว่าอวิ๋นหลัวฉวนคนนี้ นางก็เรียกตัวเองว่าพระชายา

“เจ้าเป็นใคร？” จวินโม่ซ่างสงสัย

สีหน้าของถังหลงดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อขอโทษอวิ๋นหลัวฉวน แล้วอธิบายให้จวินโม่ซ่างฟัง จวินโม่ซ่างรู้ว่าอวิ๋นหลัวฉวนเป็นพระชายาของอ๋องตวน

หลังจากมองดูอย่างละอียดถี่ถ้วนแล้ว จวินโม่ซ่างก็มีเพียงไม่กี่คำในหัวของเขา ช่างขี้เหร่！

อวิ๋นหลัวฉวนเห็นจวินโม่ซ่างแล้วก็ไม่เจริญตา ดังนั้นทั้งสองจึงไม่ถูกชะตากัน

เมื่อทั้งสองเงียบไม่พูดไม่จา ถังหลงก็ขึ้นมาและถามว่า：“พระชายาตวน องค์รัชทายาททรงไม่ค่อยสบาย อย่าทรงตำหนิเขาเลย แต่ทำไมพระชายาเย่ถึงได้หายไปนานเช่นนี้ เหตุใดถึงยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ？จะว่าไปแล้วเรื่องใหญ่เช่นนี้ ต่อให้จะกลัวว่าจะทำให้ผู้อื่นตกใจ ก็ไม่สามารถรอต่อไปได้อีก ไม่เช่นนั้นหากเกิดอะไรขึ้น จะทำอย่างไร？”

“ท่านชายถังพูดได้มีเหตุผล กล่าวอย่างไม่ปิดบังท่านชายถัง อันที่จริงแล้วเรื่องนี้มีสาเหตุ

สาเหตุที่ไม่พบพระชายาเย่อย่างรวดเร็วเช่นนั้น แท้จริงแล้วเกี่ยวข้องกับคณะทูตที่เดินทางมายังต้าเหลียงของเรา”

หัวใจของถังหลงเต้นตึกตักและรู้สึกแย่ แต่เขาก็ไม่กล้าพูด

อวิ๋นหลัวฉวนสายตาแหลมคมและคาดเดาได้

คนที่มีเจตนาไม่ดีย่อมหวาดผวา

“พระชายาตวน ข้าไม่เข้าใจ？” ถังหลงวิตกกังวล ยังไม่เห็นคนที่ชอบธรรมของต้าเหลียงเลย และถูกผู้หญิงสองคนปั่นหัวเล่น

หากไม่สามารถเอาคุณงามความดีกลับไปที่แคว้นอู๋โยวได้ เช่นนั้นก็จะเป็นเรื่องน่าขัน

อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวอย่างเฉยเมย：“คณะทูตเพิ่งมาถึงเมืองหลวงของต้าเหลียง พระชายาเย่รวมทั้งเสี่ยวซื่อจื่อได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย และถูกคนลักพาตัวไป

ลองคิดดูแล้วยังไม่เข้าใจอีกหรือ？ดังนั้น……พวกเรากำลังคิดว่าเรื่องที่พระชายาเย่ถูกลักพาตัวไป อาจมีความเกี่ยวข้องกับคณะทูต”