องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 58

ในเช้าวันรุ่งขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นก็ฟื้นขึ้นมา ไห่กงกงคอยเฝ้าอยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นว่านางฟื้นขึ้นมาแล้วก็รีบเดินมาอย่างรวดเร็ว：“บ่าวคารวะพระชายาเย่พ่ะย่ะค่ะ พระชายาเย่ทรงทำให้บ่าวกังวลใจแทบแย่！”

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นนั่ง และเหลือบมองฉากที่อยู่ข้างหน้า ฉีเฟยอวิ๋นแน่ใจว่านางอยู่ที่ตำหนักเฉาเฟิ่งของพระพันปี จากนั้นนางก็พูดกับไห่กงกง

“ขอบคุณไห่กงกงที่ดูแลข้าทั้งคืน”

ไห่กงกงรีบกล่าวว่า：“พระชายาเย่เกรงใจเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ พระพันปีทรงเอ็นดูพระองค์ บ่าวจึงเป็นกังวลพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจ หลังจากนี้คนที่นางสามารถพึ่งพาได้ก็มีเพียงแค่พระพันปี

ส่วนจุดประสงค์ของพระพันปีนั้น แม้ว่านางจะไม่แน่ใจ แต่นางก็ยังมีประโยชน์ ด้วยสิ่งนี้ นางจะปลอดภัย

“ไห่กงกงได้โปรดพาข้าไปเข้าเฝ้าพระพันปีด้วย” ฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะลุกขึ้น แต่ไห่กงกงก็เข้ามาห้ามไว้

พระชายาเย่ทรงนอนลงก่อนพ่ะย่ะค่ะ พระพันปีทรงเสด็จมาเยี่ยมพระชายาเย่แล้ว และรับสั่งว่าพระชายาเย่ฟื้นขึ้นมา ให้บ่าวดูแลให้ดี ๆ ไม่ต้องรีบร้อนไปเข้าเฝ้า”

ในขณะที่ไห่กงกงพูดก็โบกมือ และพวกนางกำนัลก็ถอยออกไป ไห่กงกงกล่าวเบา ๆ ว่า：“พระพันปียังทรงพักผ่อนอยู่พ่ะย่ะค่ะ ช่วงนี้พระองค์มักจะฝันร้ายตอนกลางคืน และบรรดาหมอหลวงก็จนปัญญา บ่าวก็กังวลใจเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ！”

ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า：“หมอหลวงก็ไม่มีวิธีรักษาหรือ？”

“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ หากมีก็เพียงแต่ทำให้พระพันปีไม่ทรงตื่นขึ้นมากลางดึกพ่ะย่ะค่ะ”

ไห่กงกงจากไป ก้มหน้าแล้วถอนหายใจ พระพันปีทรงไม่ได้พักผ่อน เขาที่เป็นบ่าวก็ไม่กล้าที่จะพักผ่อนเช่นกัน

ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“เมื่อก่อนพระพันปีก็ทรงมีพระอาการเช่นนี้หรือ？”

ไห่กงกงส่ายหัว：“ก่อนหน้านี้พระพันปีทรงหลับสนิทดีพ่ะย่ะค่ะ แต่เมื่อครึ่งปีที่ก่อนก็เริ่มที่จะพักผ่อนไม่ได้เต็มที่ บรรดาหมอหลวงก็หาสาเหตุไม่พบ ทรงเสวยยามามากมายก็ไม่ดีขึ้นเลยพ่ะย่ะค่ะ”

ช่วงนี้พระพันปีมักจะตรัสว่าฝันอยู่บ่อย ๆ และนิมิตในความฝันก็แปลกมากพ่ะย่ะค่ะ

บ่าวกังวลว่าพระวรกายของพระพันปีจะไม่ค่อยแข็งแรง และหากเป็นเช่นนี้ต่อไปอีก เกรงว่าจะทำให้พระอาการของพระพันปียิ่งแย่ลงไปอีกพ่ะย่ะค่ะ！”

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งสักพัก：“กงกง ข้าอยากตรวจดูพระอาการให้พระพันปี ไม่รู้ว่าได้หรือไม่？”

ไห่กงกงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ไตร่ตรองดูและกล่าวว่า：“อันที่จริงก็เคยเชิญหมอมาจากข้างนอก แต่ส่วนใหญ่ก็บอกว่ามันเกิดจากความกังวลเกี่ยวกับกิจการบ้านเมืองของพระพันปีพ่ะย่ะค่ะ

ใช้ยามาหลายตำรับแล้ว แต่ก็ไม่ทรงดีขึ้นเลยพ่ะย่ะค่ะ และพระพันปีก็ไม่ทรงตำหนิใด ๆ”

ไห่กงกงลังเลอยู่ครู่หนึ่งและถามว่า：“พระชายาเย่ พระองค์คิดดีแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ！”

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า：“กงกง ข้าคิดดีแล้ว รบกวนท่านกราบทูลต่อพระพันปีด้วย ข้ายินดีที่จะตรวจชีพจรให้พระพันปี

“เช่นนั้นพระชายาเย่โปรดรอสักประเดี๋ยวพ่ะย่ะค่ะ บ่าวจะไปกราบทูล”

ไห่กงกงหันหลังกลับเข้าไปข้างใน และไม่นานก็ออกมา

“พระชายาเย่ บ่าวจะช่วยประคองพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากที่พูดจบ ไห่กงกงก็เดินมาข้างหน้าฉีเฟยอวิ๋น และช่วยประคองฉีเฟยอวิ๋นลงจากเตียง ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและเดินตามไป แล้วทั้งสองเข้าไปในห้องบรรมทมของพระพันปี

ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไป และกำลังจะคุกเข่าลงด้วยความเคารพ แต่เสียงของพระพันปีก็ดังมาจากตรงหน้า：“ไม่ต้องหรอก เจ้าร่างกายไม่ค่อยดี ถือว่ายกเว้น เข้ามาตรวจดูเถอะ”

"ขอบพระทัยเสด็จแม่เพคะ！”

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปตรงหน้าพระพันปี นางกำนัลย้ายเก้าอี้ไม้มาวาง และเมื่อนางนั่งลงแล้วก็เอาหมอนแมะมาตั้ง ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“เสด็จแม่ เชิญเพคะ”

พระพันปีเหยียดมือออกมาวางลงบนหมอนแมะ ฉีเฟยอวิ๋นดึงแขนเสื้อขึ้น แล้วกดข้อมือของพระพันปีเบา ๆ ยังไม่ทันได้ตรวจดู ระบบก็เริ่มทำงานและเริ่มสแกนร่างของพระพันปี

ฉีเฟยอวิ๋นพบบางอย่างที่น่าประหลาดใจ พระพันปีเพียงแค่จิตใจอ่อนแอ และเสาเหตุหลักไม่ใช่ว่าร่างกายป่วย แต่เป็นเพราะการบำรุงที่มากเกินไป

หลังจากปล่อยมือแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ลังเลเล็กน้อย พระพันปีจ้องมองด้วยดวงตาที่มีความล้ำลึกคู่นั้น：“เป็นอย่างไรบ้าง？”

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและก้าวถอยหลังไป นางโน้มตัวลงคำนับ：“ความจริงแล้วเสด็จแม่ไม่ได้ประชวรอะไรเพคะ”

“อ้อ？” พระพันปีลุกขึ้นนั่งด้วยความสนใจ และนางกำนัลทั้งสองที่อยู่ข้าง ๆ ก็เข้ามาปรนนิบัติอย่างระมัดระวัง

หลังจากพระพันปีประทับนั่ง และจัดชุดคลุมเรียบร้อยแล้ว ก็ทรงตรัสอย่างประหลาดใจว่า：“ไม่ได้ประชวร หรือว่าข้าถูกพิษ？”