องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 587

“หอทิงเฟิงเข้มงวดมาโดยตลอด และจะไม่พูดถึงเรื่องของผู้ว่าจ้าง ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ได้ถอดเครื่องประดับออกจากศีรษะ และยังไม่ได้เก็บเงิน”

เมื่อเฟิงอู๋ชิงกล่าวเช่นนี้ อู๋ซังก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กลุ่มนักฆ่าล้วนแต่ลึกลับ อันที่จริงแล้วไม่ใช่เพราะกลุ่มนักฆ่าฆ่าคนจึงลึกลับ ส่วนใหญ่เป็นเพราะคนในกลุ่มนักฆ่าจงใจไม่บอกคนนอกเรื่องที่พวกเขาฆ่าคน จนทำให้เกิดความโกรธที่ลึกลับก็เท่านั้น

ฉีเฟยอวิ๋นนึกบางอย่างขึ้นมาได้และกล่าวว่า：“นอกจากพวกเจ้าจะฆ่าคนแล้ว ยังรับทำเรื่องอื่นอีกหรือไม่？”

“ตัวอย่างเช่น？”

เฟิงอู๋ชิงเต็มไปด้วยความคิดเรื่องที่ต้องการให้เขามาเป็นอาจารย์ให้กับซื่อจื่อทั้งห้า

ในความทรงจำของเฟิงอู๋ชิง อาจารย์ก็ทิ้งเขาให้ศิษย์พี่หญิงดูแลตั้งแต่ยังเป็นเด็ก จนกระทั่งเขาได้เรียนวิชาที่หายสาบสูญไป และไม่ได้เรียนมาจากศิษย์พี่หญิง เป็นอาจารย์ที่จัดวางไว้แล้ว

เช่นนั้นเขาก็สามารถถูกจัดวางได้ จึงต้องแก้ไขเรื่องเร่งด่วนก่อน

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ข้าและท่านอ๋องกำลังจะออกไปข้างนอก และไม่มีใครอยู่ดูแลจวน หากเจ้าหอเฟิงสามารถช่วยดูแลจวนและปกป้องคนในจวนของข้าได้ ข้าสามารถใช้จวนอ๋องเย่เป็นหลักประกันให้กับเจ้าหอเฟิง เพียงแค่เจ้าหอเฟิงจ่ายดอกเบี้ยคืนให้ท่านอ๋องตวนทุกเดือน และคืนเงินต้นให้กับอ๋องตวนตามวันที่ตกลงกันไว้ หากไม่จ่ายคืน จวนอ๋องเย่ก็จะถูกยึด”

เฟิงอู๋ชิงอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ และเป็นผู้ที่มีความคิดที่ดีคนหนึ่ง

จวนอ๋องเย่ไม่ใช่ของเขา จะยึดก็ยึดไปเลย

“เช่นนั้นก็สามารถลองดูได้” เฟิงอู๋ชิงกล่าว ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขันอยู่ในใจ ลูกหลานของชาวยุทธภพ แท้จริงแล้วก็ซื่อสัตย์และจริงใจ！

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็จะไปเชิญท่านอ๋องตวนมาในภายหลัง”

“ก็เชิญมาที่นี่เสียเลย” เฟิงอู๋ชิงคิดมาก และรู้สึกว่าหญิงหน้าขี้เหร่ที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นไม่น่าเชื่อถือ

ฉีเฟยอวิ๋นก็กำลังมีความคิดนี้ นางจึงตะโกนให้อาอวี่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสไปจวนอ๋องตวน

อ๋องตวนเห็นว่าท่าทางของอาอวี่ดูแปลก ๆ：“เจ้าเป็นเช่นนี้แล้วยังมาที่จวนอ๋องตวนอีก จวนอ๋องเย่ของเจ้าไม่มีใครแล้วหรือ？”

อาอวี่ลำบากใจที่จะพูด และบอกเรื่องของพระชายาเย่กับคนแปลกหน้าแก่อ๋องตวน เดิมทีอ๋องตวนก็สงสัยอยู่แล้ว จึงจงใจที่จะพาอวิ๋นหลัวฉวนไปด้วย

เมื่ออวิ๋นหลัวฉวนมาถึงเรือนจวินจื่อ นางก็อยากจะอยู่ต่อ：“หม่อมฉันคิดว่าวันนี้จะอยู่ที่นี่ อีกเดี๋ยวท่านอ๋องกลับไปก่อนนะเพคะ หม่อมฉันจะอยู่ที่นี่สักสองสามวันแล้วค่อยกลับไป”

เมื่ออ๋องตวนได้ยินก็โกรธ และกวาดสายตามองไปที่เรือนจวินจื่อ：“ที่นี่มีดีอะไรกัน ก็เป็นเพียงแค่เรือนแห่งหนึ่ง หากเจ้าชอบ ข้าจะกลับไปสร้างแบบเดียวกันให้เจ้า”

อวิ๋นหลัวฉวนเหลือบมองอ๋องตวน ราวกับว่ามองคนที่โง่เขลา

“ถึงแม้ว่าจะเหมือนกันทุกประการ แต่หลังจวนอ๋องตวนก็ไม่ได้ครึกครื้นเหมือนจวนอ๋องเย่ หม่อมฉันชอบจวนอ๋องเย่ เหตุใดท่านอ๋องต้องดื้อดึงด้วยเพคะ！”

ในช่วงนี้อวิ๋นหลัวฉวนสบายมาก การตั้งครรภ์ครั้งนี้ไม่มีอาการใด ๆ กินนอนได้เป็นปกติ เวลาอยู่ที่จวนอ๋องตวนก็จะถูกอ๋องตวนดูแลเป็นอย่างดี

นางอ้วนขึ้น และแน่นอนว่าอ๋องตวนชอบมาก

ในเวลานี้ตำแหน่งของนางในจวนอ๋องตวนนั้นสูงขึ้นเรื่อย ๆ หากไม่พูดถึงเรื่องของจวินฉูฉู่ ทั้งสองก็จะอยู่ในความสงบ

อวิ๋นหลัวฉวนไม่อยากแพ้ท้อง จึงพยายามที่จะหลีกเลี่ยง และอ๋องตวนก็ไม่ต้องการทำลายบรรยากาศระหว่างทั้งสองคน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่พูดถึงมัน

แต่ช่วงนี้นางมักจะเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจเล็กน้อย ทั้งหมดเป็นเพราะอ๋องตวนที่ดูแลนาง

ทันใดนั้นอวิ๋นหลัวฉวนก็เข้าใจว่าทำไมเมื่อจวินฉูฉู่อยู่ที่จวนอ๋องตวน นางจึงใช้อำนาจบาตรใหญ่มากขนาดนั้น มีคนโปรดปราน แน่นอนว่ายอมไม่เกรงกลัวสิ่งใด

แต่นางไม่ใช่คนอย่างจวินฉูฉู่ แม้ว่าจะมีอำนาจ แต่ก็จะไม่ปฏิบัติต่ออ๋องตวนเช่นนั้น

ใครบอกให้พวกเขาสองคนยากที่จะอยู่ด้วยกันได้