องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 588

ปีนั้นอู๋กั่วถึงวัยแต่งงาน มีหลายคนมาสู่ขอนางนางนั้นดีใจนักแต่ลงเอยที่ทั้งคนและเงินนั้นว่างเปล่า

คนที่มาดูตัวเหล่านั้นพอเห็นทางก็รู้สึกชื่นชอบ พอสอบถามแล้วก็จากไปอย่างสลดใจและยังบอกว่าช่างน่าเสียดาย

อู๋กั่วสอบถามถึงได้รู้ว่าเนื่องจากอู๋ซังพูดจาให้ร้ายอยู่ลับหลัง บอกว่านางนิสัยไม่ดีมีเท้าที่ใหญ่ไม่พอยังมีกลิ่นเหม็นอีกด้วย

อู๋กั่วไม่มีกลิ่นเหม็นเป็นคำลวงที่อู๋ซังปั้นขึ้นทั้งสิ้น

นับตั้งแต่นั้นมาอู๋กั่วก็เริ่มให้ร้ายอู๋ซังลับหลัง เพียงแค่มีคนมาดูตัวอู๋ซัง อู๋กั่วก็แอบกระจายข่าวลือโดยบอกว่านางกับอู๋ซังป็นชู้กัน นางอายุน้อยไม่ประสีประสาเพียงแค่ต้องการให้อู๋ซังแต่งภรรยาหลังนางเท่านั้น เช่นไรอู๋ซังก็อายุมากกว่านางหนึ่งปี พวกเขาทั้งสองคนหนึ่งก่อนคนหนึ่งหลังกำลังเหมาะ

ผู้ใดจะรู้ว่าข่าวลือนี้ทำให้นางโดนไปด้วยเช่นกัน พอมาคิดๆในตอนนี้อู๋กั่วเองก็เสียใจภายหลังซะแล้ว!

ส่ายศีรษะไปมา อู๋กั่วถอนหายใจนี่ก็ไม่ใช่ความผิดของนาง ใครให้อู๋ซังบอกผู้คนไปทั่วว่านางมีกลิ่นเหม็นซึ่งเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ มีคำกล่าวว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเองยังสามารถหลีกพ้นได้การกระทำผิดเองหนีไม่พ้น อู๋ซังทำตนเองทั้งนั้น

ฉีเฟยอวิ๋นถูกอู๋ซังเชิญไป เมื่อเห็นท่าทีของเฟิงอู๋ชิงก็เป็นกังวลเล็กน้อยคิ้วนั้นปนไปด้วยความจนปัญญา

เมื่อเห็นแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็อดที่จะจู้จี้จุกจิกไม่ได้ ซึ่งนี่ก็คือโรคแปลกประหลาดของผู้ที่เป็นหมอ ทุกครั้งที่ดูอาการป่วยให้ผู้ป่วยก็จะชอบบ่นสองสามประโยค หนึ่งคือเป็นการบรรเทาความตึงเครียดของผู้ป่วย อีกอย่างคือการสอนสั่งผู้ป่วย

“เจ้าหอเฟิงผู้มีพรสวรรค์ผู้นี้ก็ถูกรบกวนด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆด้วยหรือ?” ฉีเฟยอวิ๋นถามตนเอง อันดับแรกตรวจดูก่อนแล้วจึงฉีดยาให้กับเฟิงอู๋ชิง

เฟิงอู๋ชิงนอนลงโดยไม่ได้กล่าวสิ่งใด ฉีเฟยอวิ๋นนั้นยังคงจู้จี้จุกจิกต่อ

“วิธีหนึ่งในการฟื้นตัวจากอาการเจ็บป่วยที่ดีที่สุดก็คือการลดละความปรารถนาและรักษาจิตใจให้บริสุทธิ์อยู่เสมอ เจ้าหอเฟิงดูไปแล้วมีความคิดอันหนักอึ้งจึงได้เป็นดังเช่นในตอนนี้”

เฟิงอู๋ชิงหลับตาลงอย่างเคร่งเครียด ไม่เพียงแต่รูปร่างหน้าตาอันน่าเกลียดแต่ยังเป็นคนพูดมากอีกด้วยโดยพูดพล่ามไม่หยุดตลอดทั้งวัน

ในเวลานี้เฟิงอู๋ชิงเริ่มเห็นอกเห็นใจหนานกงเย่ที่แต่งงานกับสตรีเช่นนี้ อาจเป็นเพราะอ๋องเย่นั้นสูงส่งจึงได้ขจัดมันออกไปได้แล้ว ดังนั้นถึงได้ประจบสอพลอทุกวันก็เพื่อให้หูของเขาได้สงบ

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งอยู่พักหนึ่งแล้วมองไปทางอู๋ซัง เมื่อเห็นใบหน้าเคร่งเครียดของเขาฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า: "จอมยุทธอู๋ซังมีเรื่องใดหรือ? หน้าตาดูเคร่งเครียดนัก?"

“คือว่า.....” อู๋ซังไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใดดี เห็นว่าเฟิงอู๋ชิงไม่ได้หยุดรั้งเอาไว้จึงได้มองฉีเฟยอวิ๋นแล้วกล่าวว่า: “อู๋กั่วจะไปหาครอบครัวมารดาสามี นายท่านให้ข้าออกเงินค่าสินสอดของเจ้าสาวให้อู๋กั่ว แต่ข้าติดตามนายท่านมานานหลายปีไม่เคยเอาเงินไปเลย แต่ว่าตอนนี้ให้ข้าออกเงินข้าก็ไม่รู้ว่าจะไปเอามาจากที่ใดมาออก”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขำในใจ บางครั้งจอมยุทธเหล่านี้ในปฐพีก็จิตใจบริสุทธิ์ซึ่งไม่เหมือนกับที่แสดงอยู่ในโทรทัศน์

มีสิ่งใดก็กล่าวสิ่งนั้น ความคิดความอ่านนั้นไร้เดียงสา!

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เหตุใดเจ้าไม่เอากับท่านเจ้าหอหน่อยหล่ะ?” ฉีเฟยอวิ๋นจงใจเสนอ

อู๋ซังมองไปยังเฟิงอู๋ชิง: "นายท่าน ท่านช่วยข้าออกหน่อย"

เฟิงอู๋ชิงอ่อนใจ หญิงผู้นี้ช่างน่ารำคาญซะจริง!

“นายท่านก็ไม่มีเงินชั่วคราว เงินของนายท่านถูกยืมไปแล้ว” เฟิงอู๋ชิงมีเงินมากมายก็จริงและร้านค้าก็มีมากมาย แต่ว่าช่วงไม่กี่วันก่อนเขายืมเงินออกไปหมดแล้วจริงๆ

อู๋ซังจ้องไปยังเฟิงอู๋ชิง: "นายท่าน......"

เฟิงอู๋ชิงคร้านที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับพวกเขาและกล่าวว่า: "อู๋กั่วจะออกเรือน นายท่านก็เป็นกังวลกับเรื่องเงินอยู่ด้วยไม่เช่นนั้นเหตุใดถึงต้องรับงานสังหารพระชายาเย่?"

“……”

อู๋ซังตระหนักทันทีว่าช่วงนี้เจ้าหอเฟิงรับงานสังหารคนมาไม่น้อยและพวกเขาทุกคนก็มีส่วนได้ด้วยหรือว่าขาดแคลนเงินจริงๆหรือ?

“นายท่าน พวกเรามีร้านค้าทั้งสิ้นมากกว่าสองร้อยร้านในทั่วทุกสารทิศ เงินทองนั้นราวกับสายน้ำไหลหลั่ง เหตุใดถึงได้......”

“อย่าพูดจาเหลวไหล นายท่านบอกว่าไม่มีก็ไม่มี!” เฟิงอู๋ชิงนึกถึงเงินเหล่านั้นเขาก็รู้สึกอึดอัดนัก หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ก็คงไม่ทำเช่นนั้นตั้งแต่แรก

ฉีเฟยอวิ๋นฟังเข้าใจแล้วว่าปฐพีจะกว้างใหญ่แค่ไหนก็เพียงแค่กินดื่มทิ้งขว้างกัน เงินอีแปะหนึ่งก็ล้มวีรบุรุษลงได้