องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 589

หัวใจของฉีเฟยอวิ๋นกระวนกระวาย นี่จะเป็นการบีบบังคับเฟิงอู๋ชิงอย่างโหดเหี้ยมหรือไม่นะ?

จวนกั๋วกงไม่ได้มีเงินตำลึงมากมาย แต่จักรพรรดิก็ชดเชยให้จนครบแล้ว ทั้งบ้านทั้งการให้ยศถาบรรดาศักดิ์ทำให้ตำแหน่งนี้ดูสูงส่งขึ้นไปอีก การแต่งงานครั้งนี้ของเฟิงอู๋ชิง หากไม่ออกเงินตำลึงสักเล็กน้อย เกรงว่าจะขายหน้าเกินไป

ในที่สุดเฟิงอู๋ชิงจึงกล่าวว่า "บอกฝ่าบาทไปว่าเงินตำลึงสำหรับค่าสินสอดของอู๋กั่วคือสิบล้านตำลึง"

"......เรื่องนี้ไม่รีบร้อน" หนานกงเย่หยิบราชโองการกลับไปและบอกว่าเขาเหนื่อยแล้ว จากนั้นจึงเดินออกไป

เมื่อไม่มีคนแล้ว อู๋กั่วจึงรีบกล่าวคำขอบคุณ แต่เฟิงอู๋ชิงไม่ต้องการพูดอะไรมากกว่านี้แล้ว

เมื่อถึงเวลากลางคืนก็ได้ให้อู๋ซังไปขอให้ฉีเฟยอวิ๋นไปขนเงินสิบห้าล้านตำลึงมา เมื่อฉีเฟยอวิ๋นจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้วจึงได้กลับไปพักผ่อนที่เรือนสวนดอกกล้วยไม้

เมื่อเข้าประตูไปก็ถูกหนานกงเย่อุ้มขึ้นและเดินไปที่สระกำมะถัน

ทั้งสองคนแช่ตัวในสระกำมะถันด้วยกันและหนานกงเย่กล่าวว่า "ถึงแม้ว่าเงินตำลึงจะครบแล้ว แต่ท้องพระคลังยังคงว่างเปล่า คงทำได้เพียงรอให้ถึงปีหน้า"

"จวินโม่ซ่างไม่ได้มีเงินตำลึงหรอกหรือ?"

"ข้าไม่ต้องการให้เขามีส่วนร่วม......"

"ท่านอ๋องเพคะ หรือไม่เช่นนั้นเราก็ร่วมมือกับเขาดีไหมเพคะ?"

"ไม่ได้ หากเกิดอะไรขึ้นจะกลายเป็นว่าข้าคิดคดทรยศหักหลังอาณาจักร ตอนนี้ยังไม่ต้องไปสนใจเขา รอให้เรื่องนี้จบลงจากนั้นค่อยตัดสินใจว่าจะยึดคูเมืองของเขาสักเท่าไรดี กองทัพจะตรงเข้าไปจู่โจมที่เมืองจักรพรรดิ ข้าไม่กลัวว่าจวินโม่ซ่างจะไม่ออกเงินตำลึง ถึงตอนนั้นให้เขาจ่ายค่าภาษีสักสิบปีจะยิ่งมีเหตุผล!"

"เพคะ!"

สามีภรรยาปรึกษาหารือกันดีแล้ว จากนั้นจึงพักผ่อนลง

หลังจากนั้นไม่กี่วัน อู๋กั่วก็ได้แต่งงานเข้าไปในจวนของกั๋วกงอย่างเรียบง่าย

ในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ จวนกั๋วกงไม่ต้องการจัดการอะไรให้มากเกินไป และอู๋กั่วก็เป็นคนเรียบง่ายไม่ต้องการทำให้จวนกั๋วกงต้องลำบาก ฉะนั้นงานแต่งงานจึงจัดอย่างเรียบง่าย ส่วนเรื่องเงินตำลึงของทั้งสองฝ่ายนั้น ทั้งสองคนตัดสินใจที่จะบริจาคออกไป

ร่างกายของเฟิงอู๋ชิงดีขึ้นมาก เขาถูกเชิญไปงานแต่งงานของอู๋กั่วและจวนกั๋วกงก็ให้การต้อนรับอย่างดี เฟิงอู๋ชิงเดินไปที่ไหนก็ได้รับการปรนนิบัติที่ดีจากทุกๆ คนในจวนกั๋วกง

หลังจากงานเลี้ยงจบลง กั๋วกงพยายามไม่ให้เฟิงอู๋ชิงกลับและต้องการให้เฟิงอู๋ชิงพักอยู่ที่จวนกั๋วกง เฟิงอู๋ชิงไม่ชอบจวนกั๋วกงจากนั้นจึงกลับจวนท่านอ๋องเย่พร้อมกับฉีเฟยอวิ๋นและคนอื่นๆ

เฟิงอู๋ชิงรู้สึกสูญเสียผู้พิทักษ์ดีๆ ให้กับจวนกั๋วกงไป และยังให้สินสอดจำนวนมากไปด้วย เมื่อมาถึงจวนกั๋วกงเฟิงอู๋ชิงถึงได้รู้ว่า ภรรยาของเว่นหลินชวนเป็นคนของจวนกั๋วกง และภรรยาของท่านอ๋องตวนก็เป็นคนของจวนกั๋วกง อีกทั้งอู๋กั่วยังแต่งงานมาอยู่ในจวนกั๋วกงอีกด้วย

กล่าวคือ เงินตำลึงของท่านอ๋องตวนนั้นน่าจะเป็นของจวนกั๋วกง เขายืมมาก็ต้องให้ดอกเบี้ยเพื่อส่งให้กับจวนกั๋วกง คิดไปคิดมาแล้วเท่ากับว่าเขาส่งคนดีๆ ให้ไป แถมยังต้องให้เงินสิบล้านตำลึงอีก!

เฟิงอู๋ชิงไม่สามารถหยุดคิดเรื่องนี้ได้ในช่วงสองสามวันนี้

ฉีเฟยอวิ๋นได้เริ่มเตรียมตัวแล้ว หนานกงเย่ต้องไปที่เขตชายแดน ครั้งนี้เธอต้องการติดตามไปด้วย ส่วนจวินโม่ซ่างนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนของจวนกั๋วกังในการเฝ้ากักตัวอย่างลับๆ ส่วนจวนท่านอ๋องเย่นั้นให้เป็นหน้าที่ของเฟิงอู๋ชิงดูแล อวิ๋นจิ่นตื่นแต่เช้าเพื่อให้คำสัญญาว่าจะจัดการอย่างดี

ส่วนเมืองหลวงนั้นได้มอบให้ราชครูจวิน ท่านแม่ทัพฉี และรวมไปถึงหวังฮวายอันเป็นผู้ดูแลความปลอดภัย

ท่านอ๋องตวนได้รับหน้าที่ในการดูแลสามมณฑลและหกกรม และให้เขาดูแลผนึกตราประทับผู้สำเร็จราชการแทนในช่วงไม่กี่วันนี้

ท่านอ๋องตวนมองไปที่ผนึกตราประทับขนาดใหญ่ทางนั้นด้วยสีหน้าโศกเศร้า เขาไม่ชอบทำเรื่องเช่นนี้ การจะเป็นขุนนางนั้นต้องดูขึงขัง นับประสาอะไรกับการดูแลสามมณฑลและหกกรม

ท่านอ๋องตวนอดปฏิเสธไม่ได้ว่ามีอยู่หลายครั้งที่มองท่านอ๋องเย่แล้วในใจอดสุขใจไม่ได้ เขาเป็นถึงท่านอ๋องตวน แต่ไม่ชอบการเป็นขุนนาง กลับชอบการทำการค้ามากกว่า จะไปเหมือนท่านอ๋อเย่ได้อย่างไรที่วันๆ เอาแต่ยุ่งกับเรื่องงานราชการและการดูแลประชาชน

ขณะนี้สีหน้าของท่านอ๋องตวนยิ่งแย่ลง หนานกงเย่ไม่ยอมนั่งเป็นขุนนางดีๆ แต่กลับออกไปทั่ว ทำให้เขาต้องอยู่ที่นี่เพื่อดูแลสามมณฑลและหกกรม

อวิ๋นหลัวฉวนให้ความสำคัญมากกับเรื่องนี้ เมื่อเห็นผนึกตราประทับผู้สำเร็จราชการแทน นางยกไปและลูบคลำ หากคนไม่รู้คงจะคิดว่านางต้ิงการเป็นขุนนาง

แต่ใครจะไปรู้ว่านางเพียงแค่รู้สึกแปลกใจเท่านั้น

ท่านอ๋องตวนหัวเราะขบขัน "ฉวนเอ๋อร์ชอบผนึกตราประทับผู้สำเร็จราชการแทนหรือ?"

"จะบอกว่าชอบก็คงไม่ชอบ เพียงแค่ไม่เคยเห็นจึงรู้สึกแปลกใหม่ ท่านอ๋องเตรียมตัวแล้วหรือกับการต้องเข้าเฝ้าในวันพรุ่งนี้"

ท่านอ๋องตวนไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย เมื่อได้ยินที่อวิ๋นหลัวฉวนพูดก็นั่งลงอย่างโศกเศร้า