องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 596

ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีเวลาที่จะคารวะ นางหยิบมีดออกมากรีดข้อมือในทันที จากนั้นก็ยื่นข้อมือไปที่ปากของมู่เหมียนและให้มู่เหมียนดื่มเลือดของนาง มู่เหมียนมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นและกำลังจะหมดสติ เมื่อเลือดเข้าไปในปากแล้ว มู่เหมียนก็ดื่มลงไป และร่างกายก็เปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาดใจ

ฉีเฟยอวิ๋นจับข้อมือของมู่เหมียนไว้ และมู่เหมียนก็ค่อย ๆ ดีขึ้น

“มู่เหมียน เจ้าดื่มเยอะ ๆ！”

ฉีเฟยอวิ๋นตาแดงก่ำ และจักรพรรดิอวี้ตี้ก็เห็นทุกอย่าง

หนานกงเย่เดินตามเข้ามา มู่เหมียนนอนอยู่ในอ้อมแขนของจักรพรรดิอวี้ตี้ และเริ่มจะมีแรงขึ้นแล้ว

“ฝ่าบาท” หนานกงเย่เดินเข้าไปใกล้：“กระหม่อมมาช่วยล่าช้า ฝ่าบาทได้โปรดลงโทษด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิอวี้ตี้ส่ายหัว：“โชคดีที่มาทันเวลา มิเช่นนั้นคงเกิดเรื่องขึ้นกับเหมียนเอ๋อร์”

“……” หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น เมื่อเห็นว่ามู่เหมียนไม่เป็นไรแล้ว เขาก็ดึงมือของฉีเฟยอวิ๋นออกไป แล้วเอาผ้ามาพันไว้รอบข้อมือของนาง

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้รู้สึกอ่อนแอมากนัก นางมองไปที่จักรพรรดิอวี้ตี้ จากนั้นก็จับข้อมือของจักรพรรดิอวี้ตี้ เพื่อตรวจดูอาการให้เขา และพบว่าจักรพรรดิอวี้ตี้ถูกพิษ

ฉีเฟยอวิ๋นนำยาออกมาสองเม็ดและมอบให้จักรพรรดิอวี้ตี้

หลังจากที่จักรพรรดิอวี้ตี้กินยา เขาก็รู้สึกว่าร่างกายไม่แข็งทื่อแล้ว และในขณะเดียวกันก็รู้สึกง่วงเล็กน้อย เขากอดมู่เหมียนไว้และไม่นานก็หมดสติไป

หนานกงเย่อุ้มฉีเฟยอวิ๋นและจากไป มู่เหมียนเห็นว่าตนเองไม่เป็นไรแล้ว ในช่วงเวลานั้นน่าอัศจรรย์ราวกับว่าอยู่ในความฝัน นางลุกขึ้นยืนและแบกจักรพรรดิอวี้ตี้ออกไป

หลังจากที่ออกไปข้างนอกแล้ว มู่เหมียนก็ส่งมอบจักรพรรดิอวี้ตี้ให้กับคนอื่น ๆ และดูแลด้วยตนเอง นางตามฉีเฟยอวิ๋นไปยังที่อื่น ๆ และออกไปจากด้านล่างหน้าผา

ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นพบว่ามีเส้นทางที่จะออกไปจากที่นี่

บางคนเดินไปข้างหน้า บางคนเดินไปข้างหลัง แต่ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามหนานกงเย่ไปตรงกลาง และข้างหลังก็เป็นจักรพรรดิอวี้ตี้และมู่เหมียน

จักรพรรดิอวี้ตี้ยังไม่ฟื้น และถูกพาตัวออกมาจากสนามล่าสัตว์

“ท่านอ๋อง ทำไมถึงมีเส้นทางอยู่ข้างล่างเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นสงสัยมาก

หนานกงเย่จับมือของฉีเฟยอวิ๋นมาเขี่ยเล่น：“เมื่อก่อนตอนที่ที่นี่ยังไม่เป็นสนามล่าสตว์ ข้าเคยมาที่นี่ และเป็นเสด็จพ่อที่พาข้ามา ตอนนี้พอมาคิดดูแล้วก็เป็นเพราะพระปรีชาของเสด็จพ่อที่ทำให้ข้าเติบโตมาจนถึงทุกวันนี้ได้”

ฉีเฟยอวิ๋นนึกถึงอดีตจักรพรรดิที่ไม่เคยพบหน้ามาก่อน เพื่อบุตรชายทั้งสามแล้ว พูดได้ว่าใช้ความพยายามเป็นอย่างยิ่ง

แม้แต่ข้างล่างสนามล่าสัตว์ก็ยังเตรียมเส้นทางหลบหนีไว้ให้ แสดงให้เห็นว่าอดีตจักรพรรดิทรงมองการณ์ไกล

มันไม่ง่ายเลย เพื่อบุตรชายแล้วยอมทำทุกอย่าง！

หนานกงเย่รู้สึกว่าบรรยากาศไม่เหมาะสม ราวกับว่าสตรีที่อยู่ข้างกายดูถูกดูแคลน

“อวิ๋นอวิ๋นมีความคิดเห็นหรือไม่่？” หนานกงเย่เสียงทุ้มและบีบมือของฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราเหอะ ๆ นางขยับมุมปากและไม่ตอบรับ

หนานกงเย่เลิกคิ้วขึ้นและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นก้มหน้าลงและถามว่า：“ท่านอ๋องมาได้อย่างไรเพคะ？พระองค์ไปที่ชายแดนมิใช่หรือ？”

“ไปมาแล้วกลับมาแล้ว”

“เพราะเหตุใด？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจ คิดจะทำอะไรกันแน่？

“ตอนที่ข้ากำลังจะออกเดินทาง ข้าได้รับรายงานลับว่าจะมีคนลอบทำร้ายฝ่าบาท ข้าจึงไม่ได้ไปที่ชายแดน”

“แล้วเหตุใดท่านอ๋องถึงได้ปรากฏตัวช้านัก？คงไม่ใช่เพราะรอชมความครึกครื้นแล้วค่อยออกมานะเพคะ？”

“รอชมความครึกครื้นอะไรกัน ข้ามีบางอย่างที่ต้องไปจัดการ ในเมื่อไม่ได้ไปที่ชายแดนแล้ว ย่อมต้องมีการเตรียมการ ข้ามอบหมายให้อวิ๋นเซวียนอี้ไปจัดการ และข้าต้องการแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด”

ฉีเฟยอวิ๋นเลื่อมใส นางไม่เคยพบใครที่มีหลากหลายวิธีเช่นนี้