องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 598

จักรพรรดิอวี้ตี้โบกพระหัตถ์ "ไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายกันไปซะ"

จักรพรรดิอวี้ตี้ปล่อยวางเรื่องการถูกลอบทำร้ายลง หนานกงเย่เหลือบมองจักรพรรดิอวี้ตี้ที่หันหลังกลับออกไป จากนั้นจึงยกมือขึ้นมา "หม่อมฉันขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสด้วยเสียงเรียบ "ไปเถอะ"

หนานกงเย่เดินออกไปโดยไม่หันมามองแม้แต่น้อย

ท่านอ๋องตวนก็รีบกล่าวทูลลา หลังจากนั้นจึงเดินตามหนานกงเย่ออกมาจากพระที่นั่งบำรุงฤทัย

"ได้ยินมาว่าฝ่าบาทประสบอุบัติเหตุขึ้นที่สนามล่าสัตว์ ทำไมถึงไม่พูดออกไปหรือ?" การที่ท่านอ๋องตวนไม่สนใจเรื่องงานบริหารราชการนั้นเป็นเรื่องที่ทุกคนทั่วไปต่างก็รับรู้ แต่เขากลับเป็นห่วงความปลอดภัยของจักรพรรดิอวี้ตี้อย่างมาก

อาจเป็นเพราะทายาทราชวงศ์จักรพรรดิมีเพียงแค่พวกเขาสามคน สามพี่น้องที่มีใจเป็นหนึ่งเดียว

ท่านอ๋องตวนแน่ใจในเรื่องนี้อย่างมาก

หนานกงเย่กล่าวด้วยเสียงเรียบ "ชีวิตของเขาเขายังไม่ต้องการ ต่อให้ข้าพูดออกไปก็ไร้ประโยชน์"

ท่านอ๋องตวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนึกอะไรขึ้นได้เขาก็ไปพบพระมเหสีหวา

ช่วงนี้พระมเหสีหวาอารมณ์ดีและมีความสุขตั้งแต่ที่รู้ว่าอวิ๋นหลัวฉวนตั้งครรภ์ จากนั้นก็เริ่มคิดว่าของขวัญเพื่อให้กับหลานๆ ที่กำลังจะเกิดมา

เดิมทีคิดมาตลอดว่าหากให้กำเนิดได้เร็วกว่านี้ก็ยังสามารถเป็นมกุฎราชกุมารได้ แต่ตอนนี้กลับถูกลูกชายทั้งห้าของจวนท่านอ๋องเย่แย่งไปแล้ว พระมเหสีหวาจึงยกเลิกความคิดนี้

เมื่อปราศจากความขัดแย้งนั้นแล้ว ตอนนี้เห็นใครก็รู้สึกดีไปหมด

อดใจไม่ไหวที่จะให้หลานออกมาในโลกใบนี้อย่างปลอดภัย จากนั้นให้นางได้อุ้มเล่นไปมา

เมื่อนึกถึงบุคลิกนิสัยของอวิ๋นหลัวฉวนที่เป็นเช่นนั้นเมื่อให้กำเนิดลูกขึ้นมาแล้วจะต้องนำมาให้นางเลี้ยงอย่างแน่นอน

เมื่อท่านอ๋องตวนเห็นพระมเหสีหวาก็เข้าไปแสดงความเคารพ พระมเหสีหวาเห็นว่ามีเพียงแค่ท่านอ๋องตวนก็เปลี่ยนเป็นไปเป็นโศกเศร้า จากนั้นจึงจัดระเบียบแขนเสื้อและมองออกไปข้างนอกและนั่งลงกุมมือไว้ด้วยกันก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ "เหยียนเอ๋อร์ แม่จำได้ว่าเจ้าไม่ได้เข้าวังมาเป็นเดือนแล้ว ทำไมวันนี้เข้าวังมาเพียงคนเดียวล่ะ?"

"เสด็จแม่ พรุ่งนี้ลูกจะพาฉวนเอ๋อร์มาด้วย วันนี้มาเพื่อคุยธุระกับเสด็จแม่ขอรับ" ท่านอ๋อวนตวนก็รู้ว่าตั้งแต่ที่อวิ๋นหลัวฉวนตั้งครรภ์ ตำหนักหวาหยางก็คิดถึงเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา

พระมเหสีหวาขมวดคิ้วมองไปที่ลูกชาย มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?

"เรื่องอะไรหรือ?"

"ลูกเพิ่งมาจากการเข้าพบฝ่าบาท ฝ่าบาทแต่งตั้งให้ลูกเป็นขุนนางผู้ช่วยผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์"

พระมเหสีหวารออย่างเบื่อหน่ายกับคำตอบของท่านอ๋องตวน เมื่อได้ฟังถึงกับตกตะลึง จากนั้นจึงค่อยๆ หันไปมองท่านอ๋องตวนอย่างช้าๆ "เจ้าพูดอะไรนะ?"

"ฝ่าบาทแต่งตั้งให้ลูกเป็นขุนนางผู้ช่วยผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์" ท่านอ๋องตวนอายุเพียงแค่ยี่สิบต้นๆ เท่านั้น ยังนับว่าเด็กมาก บวกกับบุคลิกนิสัยที่นิ่งขรึมของเขา อันที่จริงแล้วเขามีความขี้เล่นอยู่ในตัวมากมาย

เขามีสีหน้าเศร้าสร้อยแต่พระมเหสีหวากลับยิ้มขึ้นมา "จริงหรือ? ถ้าเป็นเช่นนี้เจ้าก็มีอำนาจเทียบเท่ากับท่านอ๋องเย่แล้วนะสิ?"

"พ่ะย่ะค่ะ" ท่านอ๋องตวนดูเศร้าสร้อย ตอนนี้เขากลัวว่าท่านอ๋องเย่จะหนีไปและทิ้งปัญหาทั้งหมดไว้กับเขา หากเป็นเช่นนั้นเขาคคงรับไม่ได้

"นี่เป็นเรื่องดี ทำไมเจ้าถึงทำสีหน้าเศร้าสร้อยเช่นนั้น หรือว่าเจ้าต้องการปฏิเสธไม่ทำอย่างนั้นหรือ?" นับว่าพระมเหสีหวาเข้าใจลูกชายของนางดีว่าเป็นคนงี่เง่า!

ท่านอ๋องตวนก็ไม่ได้ปิดบังอะไร "เสด็จแม่ ลูกไม่ชอบการเป็นผู้สำเร็จราชการ ลูกชอบการทำการค้า ชอบการคิดคำนวณมากกว่า"

"เชอะ!" พระมเหสีหวาโมโหจนจ้องมองท่านอ๋องตวนตาเขม็ง "ความอดทนของเจ้าเพียงแค่นั้นหรือจะชอบการคิดคำนวณ? เจ้ารู้จักคิดคำนวณแต่กลับไม่มอบให้ฉวนเอ๋อร์? ปากก็บอกว่ากลัวนางจะไปออกรบ เจ้าหางานอื่นให้นางทำ เช่นนี้นางจะไปออกรบได้หรือ?

คนของจวนกั๋วกงจะต้องไปออกรบไม่ช้าก็เร็ว ไม่เช่นนั้นเจ้าก็ส่งกิจการค้าขายของเจ้าให้กับฉวนเอ๋อร์ ให้นางยุ่งอยู่กับการทำการค้าและดูแลเรื่องในจวนท่านอ๋องตวนของเจ้า อีกทั้งยังต้องดูแลลูกและยังต้องให้กำเนิดลูกอีก จะมีเวลาที่ไหนไปออกรบได้?

ส่วนเจ้าก็ตั้งใจทำงานในราชสำนัก ทำเพื่อจักรพรรดิ ให้นางรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเจ้า เช่นนี้นางก็จะไม่ไปออกรบแล้ว

เหยี่ยนเอ๋อร์ ตอนนี้เจ้ายังไม่ประสบความสำเร็จสักเรื่องเลย ถึงแม้ว่าฉวนเอ๋อร์จะไม่พูดออกมา แต่นางก็หวังว่าเจ้าจะมีความสำเร็จบ้าง