องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 609

“เจ้าหอเฟิง” อวิ๋นจิ่นอุ้มเด็กอยู่แล้วโน้มตัวเข้าหาเฟิงอู๋ชิง

เฟิงอู๋ชิงมองไปโดยรอบสองครั้ง: “เจ้าก็เข้าไปเถอะ”

“เจ้าหอ”

อวิ๋นจิ่นไม่เข้าไปแต่กลับเดินไปยังตรงหน้าของเฟิงอู๋ชิง: “เชิญเจ้าหอเข้าไปในเรือน ขณะที่นายท่านจากไปได้บอกเอาไว้ว่าหากประสบปัญหาต้องให้เจ้าหอและซื่อจื่อทั้งหลายอยู่ด้วยกันคนอื่นๆไม่มีความสามารถ”

อวิ๋นจิ่นไม่เคยได้ยินฉีเฟยอวิ๋นกล่าวเช่นนี้แต่นางต้องนำเฟิงอู๋ชิงเอาไว้ข้างกาย

เฟิงอู๋ชิงชำเลืองมองอีกด้านของห้องจากนั้นก็เข้าไปในห้องและอวิ๋นจิ่นได้เดินตามเข้าไป

อู๋ซังอยู่ด้านนอกและอาอวี่ก็อยู่ด้านนอกด้วย

อาอวี่รู้สึกหดหู่ใจยิ่งนักที่ไม่ได้ติดตามหนานกงเย่ไปยังชายแดน

เฟิงอู๋ชิงมาถึงห้องของเด็กๆทั้งหลายเป็นครั้งแรก ในห้องนั้นว่างเปล่าและกว้างขวาง ทั้งหมดนอนพักผ่อนกันอยู่บนพื้นกันทั้งสิ้น เด็กๆทั้งหลายนอนหลับสนิทกันในเวลานี้ ยังมีจิ้งจอกหางสั้นกับเจ้าเสือน้อยหมอบนอนอยู่บนพื้นและยังมีเจ้าอีกาน้อยตัวหนึ่งด้วย

พวกเขาแต่ละคนมีที่พักผ่อนของตนเอง แต่ตำแหน่งของพวกเขานั้นอยู่รอบเด็กคนหนึ่ง

มีเด็กสี่คนนอนอยู่บนพื้น สามคนนั้นนอนหลับและอีกคนลืมตาอยู่ และนี่ก็คือคนที่เจ้าเสือน้อยและจิ้งจอกหางสั้นคุ้มครองอยู่

เห็นเฟิงอู๋ชิงแล้วเจ้าห้าก็หลับตาลง

แม่ทัพฉีก็ตื่นนอนแล้วเช่นกัน อวิ๋นจิ่นอุ้มเจ้าสามโน้มตัวไปทางแม่ทัพฉี: "ท่านแม่ทัพ"

แม่ทัพฉีตอบเสียงหนึ่งจากนั้นก้มลงอุ้มเจ้าใหญ่ขึ้น

มีคนมาจากด้านนอกประตู เปิดประตูออกสวีกงกงนั้นเข้ามาแล้ว: "ด้านนอกมีคนมาแล้ว!"

สวีกงกงรู้สึกกังวลมากในเวลานี้แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าประตูมา และไม่ว่าจะเป็นคนใดก็อุ้มขึ้นมาหนึ่งคนไว้ในอ้อมแขนเลย

หวังฮวายอันก็เข้ามาแล้ว เข้าประตูมาก็เปลี่ยนรองเท้าจากนั้นเดินไปตรงหน้าเจ้าสองแล้วอุ้มขึ้น

อวิ๋นจิ่นหนึ่งคน สวีกงกงหนึงคน แม่ทัพฉีหนึ่งคน หวังฮวายอันหนึ่งคน

สี่คนคนละหนึ่งคน เหลือเจ้าห้าที่ไม่มีใครดูแล

ราวกับว่าอวิ๋นจิ่นรู้อยู่แล้วจากนั้นมองไปยังเฟิงอู๋ชิง: "ได้ยินมาว่าเจ้าหอเฟิงได้รับซื่อจื่อที่ห้าเป็นลูกศิษย์ ลำบากเจ้าหอเฟิงแล้ว"

เฟิงอู๋ชิงเดินไปแล้วก้มลงอุ้มเจ้าห้าขึ้น เจ้าห้าหลับตาอยู่ราวกับว่าไร้ซึ่งการตอบสนอง

สวีกงกงอุ้มเจ้าสี่แล้วตบเบาๆ: "เจ้าพวกนักฆ่าเหล่านี้ ท่านอ๋องพระชายาเพิ่งจากไปไม่กี่วันก็วิ่งมารนหาที่ตาย"

อวิ๋นจิ่นขบขัน: "กงกงกล่าวได้ถูกต้อง"

อวิ๋นจิ่นเป็นคนนำนั่งลงก่อน หงเถาลี่ว์หลิ่วก็มาแล้ว พวกเขานั้นไม่กลัวทั้งสิ้นตระเตรียมเครื่องดื่มและของว่างจากนั้นจัดวางโต๊ะกลมโต๊ะหนึ่ง ทั้งห้าคนนั่งลงดื่มชาและทานของว่างกัน

เพื่อทำให้บรรยากาศผ่อนคลายอวิ๋นจิ่นยังออกปริศนาโคมไฟด้วยและทายปริศนาโคมไฟด้วยกัน

ด้านนอกเริ่มต่อสู้กันขึ้นและใช้เวลาต่อสู้กันครึ่งชั่วยามจึงสงบเงียบลง

แต่ไม่นานก็มีเสียงดังจากผู้คนบางส่วนจากนั้นอวิ๋นจิ่นเงยหน้าขึ้น: "ดูเหมือนว่าผู้ที่มีความสามารถอยู่บ้างมาแล้ว"

เฟิงอู๋ชิงมองดูเจ้าห้าซึ่งไม่มีการตอบสนองใดๆอยู่ในอ้อมแขนและรู้สึกประหลาดใจต่อเด็กคนนี้อยู่บ้าง เด็กคนอื่นๆอย่างน้อยก็ลืมตาขึ้นมอง ขยับเขยื้อนแล้วนอนต่อ ส่วนคนนี้หลับตาไม่ยอมลืมแต่ว่าเขาไม่ได้หลับเป็นแน่

ข้างกายมีเจ้าเสือน้อยหมอบอยู่ เจ้าเสือน้อยนั้นดูเหมือนจะคุ้นเคย ตั้งแต่เฟิงอู๋ชิงเริ่มอุ้มเจ้าห้าเจ้าเสือน้อยก็นอนหมอบอยู่ข้างๆขาของเฟิงอู๋ชิง จิ้งจอกหางสั้นก็อยู่ในระยะของเขาแล้วยังเจ้าอีกาน้อยซึ่งจ้องมองเจ้าห้าอยู่ข้างๆตลอด

นอกห้องสงบลง อู๋ซังตะโกน: "ผู้ใดกัน ช่างบ้าคลั่งเช่นนี้?"

“จงชินอ๋อง!” มีคนค่อยๆกล่าว อวิ๋นจิ่นหันตัวไปมองแล้วหันหลังลุกยืนขึ้น

อู๋ซังกับอาอวี่พุ่งตัวออกไปพร้อมกันและต่อสู้กับคนสิบกว่าคนที่อยู่ด้านนอก อวิ๋นจิ่นรู้ว่าคนของนางนั้นย่ำแย่ซะแล้ว

อวิ๋นจิ่นมองไปยังเฟิงอู๋ชิง: "ลำบากเจ้าหอแล้ว"

เฟิงอู๋ชิงไม่สนใจเรื่องเหล่านี้เลย ประตูเปิดออกด้วยเสียงโครมเสียงหนึ่ง เฟิงอู๋ชิงก้าวย่างไปยังตรงหน้าประตูอวิ๋นจิ่นก้มลงหยิบผ้าห่มแล้วโยนไป: "เจ้าหอ ผ้าห่ม"

เฟิงอู๋ชิงคว้าผ้าห่มพันเอาไว้รอบๆตัวเจ้าห้า มือหนึ่งอุ้มเจ้าห้าเอาไว้แล้วเดินออกไป

แม่ทัพฉีและคนอื่นๆอุ้มเด็กเอาไว้โดยห่อด้วยผ้าห่มแล้วเดินตามออกไป แต่สวีกงกงกับหวังฮวายอันไม่กล้า เมื่อเดินถึงตรงหน้าประตูก็หยุด เด็กสำคัญพวกเขานั้นไม่กล้าโอ้อวด