องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 617

ผู้ป่วยหลับไปมากพอสมควรแล้ว และยังมีผู้ป่วยหนักอยู่อีกหลายคน ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมจะผ่าตัดให้พวกเขาในเช้าวันพรุ่งนี้ ดังนั้นจึงไม่สามารถกินข้าวได้

ผู้ป่วยไม่กล้าที่จะทำการผ่าตัด ฉีเฟยอวิ๋นจึงนั่งลงและปรับเปลี่ยนความคิดของพวกเขา

นางกล่าวกับชายชราคนหนึ่งว่า：“ท่านมีติ่งเนื้อที่รูจมูก หากไม่ผ่าตัดก็จะหายใจไม่ลำบาก แม้ว่าการผ่าตัดจะเจ็บปวดมาก แต่ก็จะหายเป็นปกติในเวลาครึ่งเดือน ในช่วงเวลาที่ท่านอยู่ที่นี่ จะมีคนดูแลท่าน ไม่ต้องกังวล”

“หมออัน ข้าอยากกินอะไรสักหน่อย พวกเขาล้วนแต่กินแล้ว ทำไมท่านถึงไม่ให้ข้ากินบ้าง สิ่งนี้อยู่ในรูจมูกของข้ามาหลายปีแล้ว ข้าไม่ผ่าตัด ข้ากลัว！”

ชายชราปฏิเสธและฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่มีหนทางอื่นแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นยังคงปรับเปลี่ยนความคิดของคนอื่นต่อไป

หลังจากพูดคุยไปสี่ห้าคนก็ไม่มีใครยอมผ่าตัด พวกเขายอมตายดีกว่ายอมผ่าตัด และพวกเขาก็อยากจะกินอะไรนิดหน่อย ดังนั้นฉีเฟยอวิ๋นจึงต้องให้เขากิน

เมื่อมาถึงเด็กอายุสิบเอ็ดขวบคนหนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่อยากพูดแล้ว

เด็กผู้ชายคนนั้นผอมมาก เมื่อถามว่าเขาอายุเท่าไหร่ เขาบอกว่าเขาอายุสิบเอ็ดขวบ แต่ดูเหมือนเขาอายุแค่แปดเก้าขวบ

บนขาของเด็กคนนี้มีก้อนซีสต์ที่เกิดจากพยาธิตัวตืด จากประสบการณ์หลายปีของฉีเฟยอวิ๋น ในนั้นมีรังของพยาธิตัวตืด

อันที่จริงพยาธิชนิดนี้มีสาเหตุมาจากตัวอ่อนของพยาธิตัวตืดที่เข้าสู่ร่างกายมนุษย์ แล้วก่อตัวเป็นก้อนซีสต์ในอวัยวะบางส่วน ก้อนซีสต์นี้เหมือนถุงใบใหญ่ ข้างในเป็นเหมือนเมล็ดบัวและเมล็ดถั่วที่เชื่อมต่อกันจนรวมกันเป็นก้อน

โรคนี้เกี่ยวข้องกับน้ำดื่มที่ไม่ถูกสุขลักษณะ น้ำดิบ เนื้อดิบ และอาหารดิบทั้งหลาย

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ขาของเด็กผู้ชายและกล่าวว่า：“หากข้าบอกกับเจ้าว่ามีไข่ของพยาธิอยู่ในขาของเจ้า เจ้าจะเชื่อหรือไม่？”

เด็กผู้ชายคนนั้นจ้องไปที่ฉีเฟยอวิ๋นหวาดกลัว：“ข้าเชื่อ”

ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ：“เพราะเหตุใด？”

เด็กผู้ชายคนนั้นก้มหน้าลง：“ครอบครัวของข้าอยู่ห่างไกลออกไป พ่อของข้าเป็นคนเลี้ยงวัว ท้องของพ่อข้าใหญ่ขนาดนี้”

เด็กผู้ชายคนนั้นทำท่าทีเท่ากับขนาดแตงโมลูกใหญ่และพูดต่อว่า：“ต่อมาเขาก็ตาย ตอนที่เขาตาย สายตาของเขาจ้องมองไปที่ท้องมมันใหญ่โตนั่น ต่อมาข้าก็ได้ยินปู่ของพวกเราบอกว่ามีพยาธิอยู่ในท้องของพ่อข้า พยาธิมันเหมือนเมล็ดถั่ว มันมาจากวัวแล้วเข้าไปอยู่ในท้องของพ่อข้า

แม่ของข้าหนีไปกับผู้อื่น หลังจากที่แม่ของข้าจากไปแล้ว ขาของข้าก็ปูดขึ้นมา ข้าได้ยินปู่บอกว่าข้าเป็นเช่นเดียวกับพ่อ และไม่ช้าก็เร็วต้องตายเหมือนพ่อ

ข้ากลัว ข้าเจ็บ！”

เด็กผู้ชายคนนั้นเริ่มร้องไห้ ใบหน้าสีเข้มและดวงตาที่มืดมน ทำให้ฉีเฟยอวิ๋นทุกข์ใจ

“ที่ที่พวกเจ้าอยู่มีวัวเยอะมากเลยหรือ？” ฉีเฟยอวิ๋นสงสัย

เด็กผู้ชายคนนั้นส่ายหัว：“ข้ามาจากพื้นที่ราบสูง บ้านของข้าอยู่ในที่ราบสูง หลังจากที่พ่อของข้าตาย ข้าก็กลัวที่จะอยู่บ้าน จึงหนีออกมาขออาหารที่นี่”

“เช่นนั้นที่ราบสูงของเจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่หรือ บ้านของเจ้าอยู่ที่แคว้นอู๋โยวหรือ？” ฉีเฟยอวิ๋นยิ่งสงสัยมากขึ้น เด็กผู้ชายคนนั้นส่ายหัวและเช็ดน้ำตา

“ข้ามาจากแคว้นอู๋โยวและขออาหารกินที่นั่น ตอนที่ข้ามาถึงแคว้นอู๋โยว ข้าอายุเพียงหกขวบ และข้ามาอยู่ที่นี่เป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว”

“เช่นนั้นเจ้าอยู่ที่แคว้นอู๋โยวเป็นเวลาสี่ปีงั้นหรือ？”

“อืม”

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า：“ข้าเข้าใจแล้ว หากเจ้าเชื่อข้า เช่นนั้นเจ้ายอมที่จะให้ข้าเอาพยาธิออกจากขาของเจ้าหรือไม่？”

เด็กผู้ชายคนนั้นจ้องมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอยู่นาน：“เจ็บหรือไม่？”

“จะว่าเจ็บก็เจ็บ แต่เจ้าทนได้อย่างแน่นอน แม้ว่าจะเจ็บแต่ก็ยังดีกว่าตาย ตอนที่พ่อของเจ้าตายเช่นนั้น เจ้าคงจะกลัวมาก！”

“อืม”

เด็กผู้ชายคนนั้นอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า ใบหน้าของเขาซีดมาก ฉีเฟยอวิ๋นดูออกว่าเขากลัวมาก

“เช่นนั้นข้าต้องอดข้าวหรือไม่？”

“เจ้าสามารถกินได้นิดหน่อย แต่คืนนี้เจ้าต้องนอนหลับพักผ่อนให้ดี แล้วพรุ่งนี้ข้าจะผ่าตัดให้เจ้า”

“เช่นนั้นข้าจะทำ”

เด็กผู้ชายคนนั้นตอบตกลง อันที่จริงแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกประหลาดใจมาก

แต่เมื่อคิดว่าความกล้าหาญของเด็กผู้ชายคนนั้นแล้ว นางก็ไม่แปลกใจ