องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 624

ฉีเฟยอวิ๋นเข้านอนได้ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากด้านนอก เป็นเสียงคนตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นตามออกไป มีคนจำนวนหนึ่งวิ่งวุ่นวายอยู่ข้างนอกเพื่อมาตามทหารเสนารักษ์

ฉีเฟยอวิ๋นคว้าใครคนหนึ่งไว้และถามว่า “เกิดอะไรขึ้น”

“การต่อสู้เริ่มแล้ว เราต้องหาคนไปรักษาทหาร” ทหารมาตามหาทหารเสนารักษ์ไปทั่ว แต่เห็นได้ชัดว่าในค่ายทหารที่ใหญ่ขนาดนี้มีทหารเสนารักษ์ไม่เพียงพอต่อความต้องการ ทั้งยังต้องพาทหารที่ได้รับบาดเจ็บไปส่งเพื่อให้คนที่ค่ายทหารเสนารักษ์ดูแลต่อ ค่ายทหารเสนารักษ์มีคนเพียงแค่หนึ่งร้อยคน ไม่เพียงพอจริงๆ ที่จะรับมือกับค่ายทหารที่มีกองกำลังทหารกว่าห้าแสนนาย

ฉีเฟยอวิ๋นมอบหมายงานไปสองสามคำแล้วตามไปโดยมีทหารชั้นผู้น้อยสองนายเดินตามไปด้วย

เมื่อมาถึงค่ายทหารเสนารักษ์ ฉีเฟยอวิ๋นก็วิ่งเข้าไปช่วยข้างในซึ่งในนั้นมีผู้คนวิ่งวุ่นกันขวักไขว่ ผู้บาดเจ็บส่วนใหญ่ได้รับบาดแผลจากกระสุน ไม่ใช่จากอาวุธมีคม ทั้งยังมีที่แขนขาหักด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นเห็นชายคนหนึ่งกำลังกรีดร้องอย่างทรมาน นางรีบวิ่งเข้าไปกดอีกฝ่ายไว้และดูว่าขาของเขาหักหรือไม่

ขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมลงมือผ่าตัด ผู้เฒ่าชราคนหนึ่งก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่มีชีวิตชีวา เมื่อเข้ามาแล้วก็ตรงมาอยู่ตรงหน้านาง มองดูนิดหนึ่งและนำมีดเชือดหมูมาตัดต้นขาของชายผู้นั้น คนที่อยู่รอบๆ ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับสิ่งนี้แล้ว ในขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นที่ยืนมองข้างๆ รู้สึกตกใจจากการช่วยชีวิตคนเป็นครั้งแรก

ผู้เฒ่าชราจัดการด้วยความรวดเร็ว ที่น่าแปลกก็คือคนที่ถูกตัดต้นขาไม่ได้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ทว่ากลับหลับไประหว่างการผ่าตัด

ขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นกำลังชะงักงันอยู่นั้น ผู้เฒ่าชราก็เอ่ยอย่างโมโหว่า “เจ้าจะมาได้หรือยัง มัวยืนเฉยทำไมอยู่ ยังไม่เย็บแผลพันแผลอีก”

“มาแล้ว ข้ามาแล้ว” ฉีเฟยอวิ๋นรีบเข้าไปช่วย

ผู้เฒ่าชราที่เตรียมจะผละไปเห็นว่าทักษะการเย็บแผลของฉีเฟยอวิ๋นนั้นดีมาก ดังนั้นจึงสั่งว่า “การเย็บแผลทั้งหมด ส่งมาให้พ่อหนุ่มน้อยคนนี้จัดการ”

ฉีเฟยอวิ๋นยังคงใจจดใจจ่อกับงาน พอคนอื่นตอบรับนางก็พลอยตอบรับตามไปด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นเช็ดเหงื่อบนใบหน้าหลังจากเย็บแผลให้คนหนึ่งเรียบร้อย ขณะที่เตรียมจะพัก ใครคนหนึ่งก็มาคว้าข้อมือของฉีเฟยอวิ๋นไว้และลากตัวนางไปจนนางเกือบจะล้มคะมำ แต่เมื่อมองเห็นคนกำลังท้องแตกจนเป็นโพรงอยู่ตรงหน้า ฉีเฟยอวิ๋นก็รีบเข้าไปเย็บแผลทันทีโดยไม่มีเวลาคิด

ผู้เฒ่าชราที่กำลังผ่าตัดอยู่ข้างๆ เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นเป็นครั้งคราว

ฉีเฟยอวิ๋นยุ่งกับงานจนลืมเวลา ตั้งแต่การสู้รบเริ่มขึ้น ภายในค่ายทหารเสนารักษ์ก็รับคนเข้ามากว่าสามร้อยคน คนที่อาการหนักมากไม่มีทางรักษาแล้ว ส่วนคนที่อาการไม่หนักแค่พันแผลไว้ก็ไม่มีปัญหา

ทว่าจะเป็นการเย็บแผลเสียส่วนมาก

แต่ขั้นตอนการเย็บแผลของทหารเสนารักษ์ทั่วไปนั้นซับซ้อนมาก ส่วนการเตรียมการของฉีเฟยอวิ๋นนั้นนอกจากการฆ่าเชื้อแล้วก็ไม่มีอะไรอีก ใช้แค่เข็มเย็บหนึ่งด้าม ด้ายหนึ่งม้วน เท่านี้ก็เย็บแผลได้แล้ว

เมื่อการสู้รบล่วงมาถึงกลางดึก ที่แนวหน้าก็มีข่าวแจ้งมาว่าได้รับชัยชนะ เมื่อชนะแล้วแม่ทัพซานเต๋อแห่งเมืองอู๋โยวก็ถูกจับกุมตัว ทหารศัตรูล่าถอยและทิ้งเมืองไป

ฉีเฟยอวิ๋นได้ยินว่ารบชนะแล้วแต่ก็ยังคงเย็บแผลต่อ ต่อให้ฟ้าผ่าก็ไม่ยอมขยับไปไหน

ทหารเสนารักษ์คนอื่นวิ่งออกไปร่วมตะโกนโห่ร้องกับนายทหารคนอื่นๆ ในค่ายทหาร

ในค่ายทหารเสนารักษ์มีคนเหลือไม่มากนัก ฉีเฟยอวิ๋นเย็บแผลให้ผู้บาดเจ็บคนสุดท้ายเสร็จก็ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนใบหน้าและถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางถอยกลับไปนั่งลงและเอนตัวลงโดยไม่อาจลุกขึ้นมา

ผู้เฒ่าชราละมือจากงาน เขาล้างไม้ล้างมือและใช้ผ้าเช็ดเหงื่อสีขาวมาเช็ดมือจนแห้ง ถอดผ้ากันเปื้อนสีเทาที่สวมใส่มาสะบัดเบาๆ และวางลงบนชั้น

ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งจะตระหนักเดี๋ยวนี้เองว่ามีชายชราหนวดเคราขาวยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม

เมื่อเห็นอีกฝ่ายฉีเฟยอวิ๋นก็รีบทำความเคารพทั้งที่นั่งอยู่ด้วยการหันไปผงกศีรษะให้เขา ซึ่งนั่นนับเป็นมารยาทที่ควรมี

“เหนื่อยไหมล่ะ” ชายชรานั่งลงข้างๆ และหันไปยิ้มให้ฉีเฟยอวิ๋น ถามอย่างเป็นกันเอง

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า “เหนื่อย”

“อื้อ แต่เจ้าน่าทึ่งมาก! ข้ามีผู้ช่วยอยู่เจ็ดแปดคน แต่ไม่มีใครเหมือนเจ้าเลยสักคน สมาธิน่ะหรือ แค่ได้ยินข่าวใหญ่นิดหน่อยก็วิ่งโร่ไปแล้ว เจ้าทำงานมากที่สุดและสุขุมมั่นคงที่สุดเลยนะ”

“โชคดีที่อาจารย์ของข้าสอนมาดี” ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มอย่างขี้เล่น

ผู้เฒ่าชราพยักหน้า “เรียนรู้มาจากอาจารย์แล้ว อย่าลืมยกย่องอาจารย์ต่อหน้าคนภายนอกล่ะ เจ้าเป็นเด็กที่มีแววมาก”

ฉีเฟยอวิ๋นฟังแล้วก็เขิน เธอก็แค่พูดโดยไม่คิดอะไร อีกอย่าง เธอร่ำเรียนจนจบมานานแล้ว แต่ทำไมไม่เคยกลับไปเจออาจารย์เลยสักครั้งนะ?

ในสมัยนั้นอาจารย์ชอบเธอมากทั้งยังอบรมปลูกฝังเธออย่างทุ่มเท แต่ผลสุดท้ายเกิดอะไรขึ้นล่ะ?

ตั้งแต่เรียนจบเธอยังไม่เคยกลับไปเลย