องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 640

พระพันปีมองฉีเฟยอวิ๋นสักครู่หนึ่ง จากนั้นเรียกเธอเข้าไปดู ฉีเฟยอวิ๋นเลยขึ้นไป พระพันปีตบลงเบาๆตรงที่นั่งข้างกาย ตรัสกล่าวกับฉีเฟยอวิ๋นว่า“นั่งลงเถิด”

ฉีเฟยอวิ๋นเลยนั่งลงโดยมิได้เกรงใจ

อวิ๋นหลัวฉวนมาส่งฉีเฟนอวิ๋นแล้วจึงกลับไป

“เสด็จแม่ หม่อมฉันจะไปบอกข่าวดีกับหมู่เฟยทางด้านนั้น กราบทูลลาเพคะ”

“ไปเถิด เดินทางระมัดระวังตัวด้วย ตอนนี้ท้องของเจ้าเป็นเยี่ยงนี้แล้ว อวดหมู่เฟยของเจ้าให้ได้ชื่นชม ทุกครั้งที่เจอกันมักจะโอ้อวดประจำ คล้ายดั่งว่าผู้ใดไม่มีอย่างนั้นแล

เจ้าไปเถอะ”

พระพันปีกล่าวอย่างราบเรียบ อวิ๋นหลัวฉวนยิ้มสวยงามราวดอกไม้ กล่าวว่า“เพคะ”

“อาไห่ เจ้าไปส่งพระชายาตวน อย่าให้นางกล่าวว่าข้าไม่ให้ความสำคัญได้”

“กระหม่อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

อวิ๋นหลัวฉวนออกไป ไห่กงกงก็ได้เดินตามไปเช่นกัน

ด้านในพระตำหนักเฉาเฟิ่งไม่มีคน พระพันปีถึงได้กล่าวถามเรื่องการโจมตีเมืองอู๋โยว ฉีเฟยอวิ๋นหยิบยกมากล่าวพูดบางส่วน การจู่โจมง่ายมาก ทั้งหมดเพราะว่ากลุ่มกองกำลังทหารมีพละกำลัง หนานกงเย่ใช้กองกำลังทหารราวกับเทพ

แต่ทว่าเรื่องเสบียงอาหารกับตั๋วเงินสิ่งของมีค่าไม่ได้กล่าวพูด

พระพันปีฟังก็ไม่ได้มีเรื่องที่มีความหมายอะไร ขมวดคิ้วกล่าวตรัสกับฉีเฟยอวิ๋นว่า“พระมเหสีหวากล่าวว่า ในค่ายทหารมีผู้หนึ่งชื่ออันเสี่ยวฮวน แม่ทัพหวาชื่นชอบอย่างมาก การพูดคุยคือต้องการเอาเขามาเป็นลูกเขย

และยังบอกอีกว่าเป็นหมอทหารน้อย อยู่ระหว่างเส้นทางนี้ช่วยชีวิตคนไว้ไม่น้อย บอกว่านางมีความสามารถ และยังบอกว่านางดูแลจัดการแนวหลังได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เพื่อเลี่ยงความกังวลใจของกองกำลังทหาร

พระมเหสีหวาบอกว่า อันเสี่ยวฮวนผู้นี้มีความสามารถอัจฉริยะมาก ทหารแนวหลังสามารถไล่ตามทหารแนวหน้าทัน โดยไม่เสียเวลาล่าช้าแม้แต่หนึ่งชั่วยามเลย

ยังไม่เพียงเท่านี้ นางยังได้ไปถึงค่ายที่ตั้งไว้ก่อนด้วย โดยไม่รอให้กองกำลังทหารใหญ่มาถึง นางได้ถึงก่อน นางได้สั่งจัดการให้ทหารแนวหลังตั้งค่ายและจัดเตรียมอาหาร กองกำลังทหารใหญ่มาถึงก็สามารถกินข้าวพักผ่อนกัน มีเวลาเหลือเฟือ

ภายในครึ่งเดือน อ๋องเย่ได้โจมตีสิบกว่าคูเมือง นางคุณงามความดีเยอะมาก

ลูกน้องของนางได้รับการฝึกในมาอย่างดีเยี่ยม จากศัตรูหนึ่งร้อยคน ครั้งหนึ่งที่แม่ทัพน้อยถูกโจมตีโดยการดักซุ่ม คนของนางยังช่วยชีวิตเลย ทำให้แม่ทัพน้อยพ้นภัย

คนผู้นี้คือบุตรบุญธรรมของแม่ทัพฉี ใช้ชื่อหมอทหารอยู่ข้างกายอ๋องเย่เพื่อปกป้อง ใช้ชีวิตอยู่กินร่วมกันกับอ๋องเย่ อยู่ในกองทัพมีผลกระทบอย่างที่สุด”

พระพันปีกล่าวอย่างราบเรียบ ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มเหงื่อแตกแล้ว เมืองต้าเหลียงไม่ต้องการพระชายาที่สังหารศัตรูตกอยู่ในวงล้อมของข้าศึก พระชายาเป็นหมอคนหนึ่งก็ฝืนใจแล้ว

วันนี้นางถูกกล่าวถึงจนกลายเป็นเช่นนี้ ควรจะทำอย่างไรดีหรือ?

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นแล้วคุกเข่าลงหนึ่งข้าง กล่าวว่า“หม่อมฉันยอมรับผิดเพคะ”

“แค่สิ่งเหล่านี้หรือ?”พระพันปีกล่าวอย่างเรียบเฉย ปรากฎความเฉยชาออกมาด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นคิด จากนั้นกล่าวว่า“ไม่มีแล้วเพคะ”

“นับว่าเจ้าฉลาด คำอธิบายหนึ่งก็ไม่มี ข้ารู้ เจ้ามีความสามารถของเจ้า แต่อ๋องเย่ไม่ต้องการมีพระชายาที่มีความสามารถ เจ้าเป็นพระชายาเย่ของเจ้า ตรวจโรคของเจ้าก็พอ

ต้นไม้ใหญ่เรียกลม คนโด่งดังเรียกความริษยา อยู่ที่ต้าเหลียงแห่งนี้ ยังไม่ใช่เวลาที่เจ้าจะมาแสดงความโดดเด่นของเจ้า

เรื่องของอันเสี่ยวฮวน ไม่สามารถยกมากล่าวพูดได้อีกแล้ว

แม่ทัพหวากลับมาจากการออกศึก ดูว่าพวกเขาพ่อลูกจะกราบทูลอย่างไรเถิด

พระมเหสีหวาได้ไปหาท่านพ่อเจ้าแล้ว เจ้ากลับไปถามดู

หวาชิงผู้นั้นเป็นคนแบบไหน ข้าก็เคยเห็น เรียกได้ว่าเป็นศิษย์ได้รับการอบรมรมสั่งสอนจากครู แต่เก่งกว่าครูซะอีก

พระมเหสีหวาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องไม่ไว้หน้า เวลานั้นเจ้ารอฟังคำตัดสินจากโชคชะตาเถิด”

“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ ขอบพระทัยที่เสด็จแม่รักและเมตตาเพคะ”

“เชอะ ข้าไม่ได้รักและเมตตาเจ้า ข้าแค่ไม่อยากเห็นเด็กๆนั่นได้รับความพัวพันเพราะเจ้า พอแล้ว ลุกขึ้นเถิด

ต่อไปไม่มีคนมิจำเป็นต้องคุกเข่า คนต้องมากมาย ข้าไม่ใช่ว่ามีแค่เจ้าจะต้องมาคุกเข่าให้ ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้ากลับไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนชุดก่อน ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่รอเจ้าที่จวนอ๋องเย่

เจ้ากลับไปแล้วก็พักผ่อน ถามเรื่องนี้กับแม่ทัพฉีให้ชัดเจน แล้วอุ้มเจ้าเด็กน้อยมากัน หลายวันแล้วที่ข้าไม่ได้พบเจอพวกเขา

สั่งให้ไห่กงกงไปแล้วบ่อยครั้ง ท่านพ่อของเจ้าถือทิฐิ มักกล่าวว่าเมืองหลวงไม่สงบ พูดอะไรนะว่าไม่สามารถยินยอมอุ้มพวกเขาเข้าวังมาให้ข้าดูได้

ข้าก็เป็นคนน่าสงสาร หลานของตนเองข้าอยากจะพบเจอเลยก็ไม่ใช่ว่าจะได้เจอเลย”

พระพันปีบ่นตัดพ้อ ฉีเฟยอวิ๋นเลยรีบกล่าวปลอบใจว่า“จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไรเพคะ ต้องเป็นท่านพ่อหม่อมฉันเลอะเทอะเป็นแน่ เสด็จแม่วางใจ หม่อมฉันจะไปสอบถามข่าว ถามให้ชัดเจนเรื่องที่พระมเหสีหวาถามเขา จากนั้นจะอุ้มลูกๆมาเจอเสด็จแม่เพคะ”